Réttur - 01.05.1961, Síða 51

R É T T U R
211
upp á bakgrunni þeirrar þjóðlífsmyndar sem rithöfundarnir
hafa dregið upp. 1 Atómstöðinni sér Ugla vinnulúnar hend-
ur draga upp aura handa hlaðinu á sellufundi. í Vögguvísu
Elíasar sjáum við roskinn verkfallareyndan mann sem hef-
ur glatað öllu sambandi við son sinn. I Gangvirki Olafs Jó-
hanns heyrir Páll blaðamaður Jónsson enduróminn af mánu-
dögum gleðisnauðs lífs gegnum þilið. í Silfurtunglinu sjá-
um við bílstjórann Öla, sem hefur „unnið sig upp“ í kontór-
ista og veit síðan ekki hvað skal taka til hragðs í lífinu. Með
öðrum orðum: nokkrir drættir í mynd, ekki myndin sjálf.
Jónas Árnason liefur skrifað margt skemmtilegt um sjó-
menn, — en það eru líka skyndimyndir, og þar eð þetta eru
skyndimyndir af kunningjum og samferðamönnum, þá get-
ur höfundurinn ekki verið eins nærgöngull við persónur síu-
ar og vera þyrfti. I fyrra gaf Halldór Stefánsson út Söguna
af manninum sem steig ofan á hendina á sér. Það er margt
gott um þá hók, hún lýsir ágætlega varnarleysi ungra verka-
stráka okkar tíma gagnvart duttlungum lífsins og þjóðfé-
lagsins. En við vildum samt gjarna koma þar sem hærra
væri til lofts og víðara til veggja.
Það má að sjálfsögðu finna ýmsar ástæður fyrir því, að
verkamaðurinn hefur þokað fyrir öðru fólki í íslenzkum
hókmenntum síðustu ára. Eina þeiri'a má vafalaust finna í
sjálfri þróun þjóðfélagsins. Það er mjög skiljanlegt, að rit-
höfundi fannst meira áríðandi að skrifa verkalýðssögu á því
tímabili þegar þessi unga stétt átti í harðvítugri haráttu fyr-
ir samtakarétti sínum og mannsæmandi lífskjörum heldur
en nú. Síðan þá hefur alþýðan náð allgóðum árangri í kjara-
haráttu sinni og hin daglega glíma hennar við verðbólgu,
afhorganir af íhúðum og annað þess háttar er svo til frí við
dramatíska árekstra og skírskotar ekki eins beint til vilja
og samvizku rithöfundarins og átök krepputímanna. Alþýð-
an á ftuðvitað við nóg af vandamálum að glíma, en þau virð-