Réttur - 01.06.1936, Blaðsíða 47

að þræða þær götur, sem glymjandi gjallarhornanna
nær ekki til. Samt þykir mér öruggara að troða
baðmull í eyrun. Ég hef nú verið hér í tvö ár, og all-
an þann tíma aðeins fengið fjögur köst, — heima
í Rússlandi fekk ég þau minnst einu sinni vikulega.
Áður fyr var mér ómögulegt að minnast á þetta við
nokkurn mann, en mér var sagt að ég ætti ekki að
byrgja þetta inni með sjálfri mér, það myndi þá
naga brjóst mitt æfinlega, og ég held að það sé satt.
En nú er nóg komið um mig sjálfa. . . . Við skulum
heldur spjalla um vinnubrögðin hér uppfrá“.
Við urðum því fegnir að breytt var umtalsefni.
„Þessi héraðsdeild fær fjögur þúsund hylki með
flugnaeggjum frá Grenage-stofnuninni í Tasjkent.
Hjá okkur er 1. maí ekki frídagur, því að einmitt
þann dag byrjum við að dreifa út hylkjunum, — í
öðrum héröðum eru púpurnar afhentar um það leyti.
Niðri í dölunum þróast lirfurnar við sólarhitann ein-
an, en hér uppfrá verður oft að kynda undir þeim
svo að þær fái nægilegan hita. Og það er ekki fyr en
í júní að lirfan fer að spinna utan um sig hjúpinn.
Úr tíu grömmum eggja fáum við allt að tuttugu og
fjögur kíló af púpum, flest af Bagdad-tegundinni.
Þegar búið er að afhenda okkur púpurnar, eru þær
hafðar í sterkum hita í einar fimtán mínútur, og þá
er púpan orðin hvít og lirfan steindauð. Síðan er
púpunum raðað í hillu til þerris, og látnar vera þar
þetta frá sex vikum upp í tvo mánuði, og svo eru
þær sendar í spunaverksmiðjurnar.
Bændur komu áður fyr alla leið frá Afghanistan
til að fá eggjahylki, og færðu okkur svo púpurnar.
En þær voru mjög smáar, því að þar er svo lítið
um mórberjatré. I ár hafa þeir engu skilað, landa-
mærunum er lokað. En það gerir ekki hót. Fram-
leiðslan eykst, og nú eru ræktaðar hér fjórum sinn-
um fleiri púpur en fyrir þremur árum síðan“.
,,Og þú ert þá ánægð, félagi?“
127