Réttur - 01.08.1981, Blaðsíða 15

Gioconda Belli:
Þartil við verðum frjáls
Ár síreyma um mig
fjöll þrýsta sér inn í líkama minn
og landslag þessa lands
myndast í mér
gerir mér vötn, skörð og gil
jörð þar sem ástinni er sáð
sem opnar mig einsog plógfar
og fyllir mig lífslöngun
löngun til að sjá það frjálst, fagurt
fullt af brosum.
Ég vil springa af ást
að kjúkur mínar leggi kúgarana að velli
syngja með röddum sem sprengja svitaholur mínar
og að söngur minn smiti frásér;
að við veikjumst öll af ást
af réttlætisvonum
að við kreppum öll hjartað
án þess að óttast að það bresti
því hjarta sem erstórt einsog okkar hjarta
þolir jafnvel grimmustu pyntingar,
ekkert getur sefað ást þess, sem engu eirir
ogfrá höggi til höggs
vex það og verður
sterkara