Réttur - 01.04.1985, Blaðsíða 30

í allri deilunni. Verður ekki annað séð en
þar á bæjum giidi sá stéttaskilningur sem
vikið var aö hér að i'raman: Menntun ger-
ir menn sjálfkrafa að fiendum alþýðunnar
og er því af hinu illa. Væri vel ef íslenskur
verkalýður drægi af þessu nokkrar áiykt-
anir.
í þriðja lagi fundu útivistarmenn til
stéttarvitundar og samstöðu sem þeir
hafa lengi verið án. Gegn árásum ríkis-
valdsins höfðu þeir þjappað sér saman og
fundið að styrkur þeirra sameiginlegur er
mikill. Þegar þeir samþykktu að slíðra
vopnin var það um stundarsakir og fól í
sér öngva uppgjöf heldur aðeins ákvörð-
un um að tileinka sér aðrar baráttuað-
ferðir og treysta svo vígstöðu sína.
í fjórða lagi fór mörgum útivistarmann-
inum svo að hann hét sér því að taka aldrei
þátt í aðgerð sem þessari án þess að hafa
verkfallsrétt — jafnvel hinn takmarkaða.
Það hygg ég hafi orðið flestum baráttu-
manninum erfiðast nú að verða að taka um
það „siðferöilega" ákvörðun svo að segja
frá degi til dags hvort hætta skyldi eða
halda lengra. Verkfallsréttur tryggir
menn gegn því og um leið tryggir hann að
allir taki þátt í baráttunni, ekki aðeins sá
hlutinn sem langþreyttastur er eða baráttu-
glaðastur. Sá skollaleikur sem hafður var
í frammi með því að halda uppi skóla-
starfi með ríflega hálfri kennslu (og
stundum mun minni) var ekki hlægilegur
heldur svívirðilegur. Hefði raunar verið
fróðlegt ef skólameistarar hefðu haft til
þess manndóm að þessu sinni að hafa vit
fyrir yfirmönnum sínum í menntamála-
ráðuneytinu — eins og þeir gerðu í
BSRB-verkfalIinu þegar þeir fóru
framhjá ráðuneytinu og sóttu sjálfir um
undanþágur fyrir húsverðina. Hefði reisn
þeirra orðið meiri nú, ef þeir heföu sett
hnefa í borð og krafist þess að skólarnir
fengju fullt starfslið.
Hvert stefnir?
Eðlilegt er að menn spyrji sig: Hvert
stefnir íslensk þjóð um þessar mundir?
Frá sjónarhóli manns sem hefur revnt að
vinna íslenskum skólum allt það sem
hann hefur getað skal viðurkennt að útlit-
ið er ekki fjarska bjart.
Allar menningarþjóðir, sem svo eru
kallaðar, þykjast nú standa við upphaf
nýrrar aldar, uppíýsinga-aldarinnar.
Tölvubyltingin virðist ekki munu skilja
við hinn vestræna heim saman og jafnan.
Allar eru þessar þjóðir líka á einu máli
um að menntun þegnanna sé lykillinn að
farsælu lífi. Án traustrar grunnmenntun-
ar mun enginn geta notað sér að nokkru
gagni það sem tæknivætt upplýsingasam-
félag býður upp á. Þekkingarskorturinn
og menntunarleysið verður greið leið til
áþjánar. Kúgarar munu finnast áfram og
þeir munu beita þekkingunni til að undir-
oka hina sem minna mega sín. Það er
sannast sagna heldur óálitleg framtíð sem
við blasir ef íslenska þjóðin á að hverfa
aftur um aldir í menntunarmálum þegar
aðrar þjóðir ætla sér risaskref fram á við.
En þetta er einmitt það sem gerast mun
ef fram fer sem horfir. Skoðun íslenskra
stjórnvalda á menntun hefur komið fram.
Menntun er eitthvað sem gott er að tala
um í skálaræðum — rétt eins og skinn-
bækur fornar. En sé þess krafist að
menntun sé metin sem undirstöðugrein
allra undirstöðuatvinnuvega — þá fer að
hrikta í kvörnunum. Þá er hafinn þjóðar-
kökusöngurinn, þá er sannað að kennslu-
störf hljóti að vera jafn vel launuð og
önnur sambærileg störf fyrst kennarar
geti með óhóflegri aukavinnu og yfir-
vinnu nálgast meðallaun í landinu.
94