Réttur - 01.04.1985, Blaðsíða 63

braskarar hans eru sokknir í taumlausa
gróðafíkn og ágirnd á þjóðareignum.
Dæmigerð er samþykktin um að selja
banka þjóðarinnar í hendur braskaranna:
Þegar nokkrir fégráðugir braskarar
vildu gera Landsbankann að einkabanka
— rétt eins og íslandsbanki var þá og þar
að auki áttu danskir og enskir bankar hlut
í honum og hann hafði seðlaútgáfurétt.
— Þá var það Magnús Stephensen lands-
höfðingi sem bjargaði Landsbankanum
sem þjóðareign um aldamótin 1900.
Árið 1919 var búið að selja flestalla
fossa íslands, nema Sogið, hlutafélögum,
er voru að mestu erlend. — Þá voru það
Jón Þorláksson, Bjarni frá Vogi og
Guðmundur Björnsson landlæknir, en
þeir voru meirihluti fossanefndar, er
björguðu því eftir langa baráttu 1923, að
íslendingar héldu yfirráðum yfir fossum
sínum flestum og erlendu tökin eyði-
lögðust. (Sjá nánar í Rétti 1948, bls. 123-
142.)
Þegar ísland hafði gerst aðili að Mars-
hallsamningnum og Ameríkanar og er-
indrekar þeirra vildu að Sementsverk-
smiðjan og Áburðarverksmiðjan yrðu
reistar sem einkafyrirtæki, þá var það
m.a. Ólafur Thors, formaður Sjálfstæðis-
flokksins og ráðherra, sem neitaði slíku
og í stjórnarfrumvarpinu um byggingu
þessara fyrirtækja var ákveðið að bæði
væru þjóðareign.
Það eru nú hinsvegar komnir til valda
menn, sem aðeins hugsa um peningana
°g langar til að sölsa undir sig hverja
Þjóðareignina á fætur annari og hugsa
líka til þess að eyðileggja ríkisútvarpið,
svo einkaútvarp auðmanna fái aðstöðu til
að forheimskva þjóðina og spilla henni,
svo að hún geri sig að fótaskinni erlends
hernámsvalds.
— Og nú er viss hluti — máske ráðandi
— svo djúpt sokkinn að hann vill láta
þingmenn sína stela þjóðareignum $ins
og Landsbankanum til handa bröskurum.
Við slíka hnignun undir áhrifum gróða-
fíkninnar koma manni ósjálfrátt í hug orð
Hallgríms Péturssonar í Passíusálmunum
— og þessir herrar þykjast víst vera
kristnir:
„Undirrót allra lasta
ágirndin kölluð er,
frómleika frá sér kasta
fjárplógsmenn ágjarner,
sem freklega elska féð,
auði með okri safna
andlegri blessun hafna,
en setja sál í veð.“
127