Réttur - 01.04.1985, Blaðsíða 56

Endurminningar
úr Bröttugötusalnum
Það var nýlega verið að rífa gamla „Fjalaköttinn“, sem kallaður var, fyrsta
leikhús og kvikmyndahús Reykjavíkur. Það vakna ýmsar endurminningar — og
ólíkar, — er þess húss er minnst. Hjá mér verða þær tvíþættar.
I.
Bioferð úr Hafnarfirði
1912 eða ’13
Pað hafði fyrir nokkrum árum (1906)
verið komið upp kvikmyndaleikhúsi í
Stiginn upp
Reykjavík („Reykjavíkur Biograftheat-
er“) í Bröttugötu og var það leikhús áður.
Einn fagran sumardag (1912 eða ’13)
fengum við tveir strákar úr Hafnarfirði,
10 og 11 ára, leyfi til að „fara á bio“, sjá
þetta furðuverk.
Við löbbuðum af stað í tæka tíð til að
missa ekki af neinu. Maður er léttfættur
á þeim aldri og tveggja tíma gangur er
ekkert afreksverk. Enn man ég eftir, er
við komum á Öskjuhlíðina, — þar var
eitt hús — því þá sáum við Skólavörðuna.
Og svo var það bara dalverpi lítið uns við
komum að Skólavörðunni — og sáum
Reykjavík — niðri í kvosinni, en farin að
teygja angana út fyrir — inneftir.
Og nú var gatan greið að bio-inu.
Það kostaði 10 aura inngangurinn, ef
ég man rétt, — það sama og við krakk-
arnir — og konurnar fengum um klukku-
tímann fyrir að breiða fisk. Mig minnir að
hléin væru sex, það þurfti alltaf að sauma
saman búta. En við vorum þolinmóðir,
enda myndin vafalaust „spennandi“, þó
ekki muni maður hver hún var.
Og að lokinni fyrstu bio-ferð ævinnar
var svo labbað til baka til Hafnarfjarðar,
ég held tiltölulega rólega og mikið
skrafað. Klukkan vafalaust orðin eitt, er
120