Morgunblaðið - 19.03.2006, Qupperneq 52

52 SUNNUDAGUR 19. MARS 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Upphafið aðstofnunGídeon-hreyfing-arinnar
er rakið til þess at-
burðar er átti sér
stað haustkvöld eitt
vestur í Bandaríkj-
unum árið 1898. Sölu-
maður að nafni John
H. Nicholson kom ör-
þreyttur inn á Cent-
ral Hotel of Boscobel
í Wisconsin og baðst
gistingar. Afgreiðslu-
maðurinn í gesta-
móttökunni kannaðist
við John og sagði
honum að einungis einu rúmi
væri óráðstafað á herbergi nr. 19
sem væri tveggja manna. Hitt
rúmið væri frátekið öðrum sölu-
manni er hét Samúel E. Hill og
benti um leið á mann sem sat
þar skammt frá önnum kafinn
við frágang á viðskiptapöntunum
dagsins.
John sá að Samúel var snyrti-
legur náungi sem stakk nokkuð í
stúf við umhverfið, því þarna lá
drukkinn maður á gólfinu úti í
horni, spilaður var póker á
tveimur stöðum í salnum, loftið
var mettað tóbaksreyk og sker-
andi hávaði barst frá opnum dyr-
um er lágu að barnum.
John fór upp á herbergið eftir
að hafa fengið samþykki Samúels
fyrir að deila herberginu með
honum. Hann kveikti ljósið, tók
þvottaskálina og könnuna ofan af
marmaraplötunni á þvottaborð-
inu til að ganga frá viðskiptum
dagsins. Hann opnaði töskuna
sína, tók upp Biblíuna sem hann
hafði alltaf meðferðis og kom
henni fyrir á borðendanum og
fór síðan að vinna.
Skömmu seinna kom Samúel
inn, háttaði sig í skyndi, lagðist
til hvílu og var sofnaður með það
sama. John lauk vinnunni, teygði
sig í Biblíuna á borðendanum og
fór að lesa í henni að venju. Í
sama mund vaknaði Samúel.
John hélt að ljósið hefði vakið
hann og sagði: „Fyrirgefðu, að
ég læt ljósið loga aðeins lengur,
því ég hef það að reglu að lesa í
Guðs orði og tala við Drottin áð-
ur en ég fer að sofa.“
Í hvert skipti sem John sagði
frá þessu atviki og hér var komið
sögu, sagði hann: „Ég gleymi
aldrei svipnum á Samúel um leið
og hann hentist upp úr rúminu
sínu og sagði: Lestu fyrir mig,
ég er líka kristinn.“
John las í 15. kafla Jóhannes-
arguðspjalls og hafði eftirfarandi
ritningarvers sérstök áhrif á þá
báða þetta kvöld: „Þér hafið ekki
útvalið mig, heldur hef ég útvalið
yður til að fara og bera ávöxt,
ávöxt, sem varir, svo að faðirinn
veiti yður sérhvað það sem þér
biðjið hann um í mínu nafni.“
Á eftir krupu þessir tveir
menn niður og báðu, síðan spjöll-
uðu þeir saman og létu hugann
reika til klukkan tvö um nóttina
eins og tveir ungir skóladrengir.
Það var þá sem hugmynd kvikn-
aði að stofnun félagsskapar
kristinna manna sem væru á ferð
og flugi vegna atvinnu sinnar.
Þeir félagar John og Samúel
ákváðu að hittast aftur. Hug-
myndin var of góð til að ræða
hana ekki frekar. Nokkrum mán-
uðum seinna hittust þeir óvænt
úti á götu. Ákváðu þeir þá að
gera eitthvað í málinu og koma á
formlegum fundi. Fundur þeirra
var síðan haldinn laugardaginn 1.
júlí 1899 kl. 14.00 í húsi KFUM í
Janesville í Wisconsin. Höfðu
þeir jafnframt ákveðið að reyna
að bjóða fleirum að vera á fund-
inum sem gætu haft áhuga á því
að leggja hugmynd þeirra lið og
vinna að framgangi áhugaverðs
máls. Fundinn sátu þrír menn,
en auk þeirra Johns og Samúels
var maður að nafni William J.
Knights á fundinum.
Þeir hófu fundinn með bæn til
Guðs um leiðsögn. Þrátt fyrir fá-
mennið dró það ekki úr þeim
kjarkinn og þeir stofnuðu félagið.
Ekki komu þeir sér saman um
nafn á félaginu. Þeir krupu því
saman til bænar og báðu um
leiðsögn. Að nokkrum mínútum
liðnum reis William á fætur og
sagði: „Nefnum okkur Gídeon.“
Gídeon var nafn félagsins, nefnt
eftir hetju úr Dómarabók Gamla
testamentisins. Þar með var fé-
lagið Gídeon orðið að veruleika.
Síðan var svo stofnað Gídeon-
félag í Kanada árið 1911 og
þriðja landið sem Gídeonfélag
var stofnað í, var hér á Íslandi
[…] 30. ágúst árið 1945.
Síðan þá hafa verið stofnuð
fimmtán önnur félög (kallast
deildir) hér á Íslandi, m.a. á Ak-
ureyri, Akranesi, í Garðabæ,
Hafnarfirði og Álftanesi, á Ísa-
firði, í Reykjanesbæ og í Vest-
mannaeyjum. Árið 2001 voru Gí-
deonfélagar hér á landi 158 auk
57 félaga í kvennadeildum, sam-
tals 215.
Þann 19. júní 1965 var Lands-
samband Gídeonfélaga á Íslandi
stofnað. Fyrsta kvennadeildin
var stofnuð í Bandaríkjunum ár-
ið 1923. Haustið 1977 var
kvennadeild stofnuð í Reykjavík
og stuttu síðar líka á Akureyri.
Þær eiginkonur Gídeonfélaga,
sem þess óska, geta gerst fé-
lagar í kvennadeild félagsins. Nú
eru starfandi fjórar kvennadeild-
ir Gídeonfélaga á Íslandi, þrjár á
Reykjavíkursvæðinu og ein á Ak-
ureyri. Einnig eru nokkrar eig-
inkonur félagsmanna á Ísafirði
og Vestmannaeyjum félagar í
kvennadeildunum.
Auk þess að hittast mán-
aðarlega til fyrirbæna fyrir starf-
inu sjá konurnar um afhendingu
Nýja testamenta til hjúkr-
unarfræðinga og sjúkraliða við
útskrift þeirra.
Við þetta er að bæta, að í Gíd-
eonhreyfinguni eru yfir 250.000
einstaklingar, í 181 landi heims-
ins. Markmið þeirra allra er eitt
og hið sama, „að útbreiða Guðs
heilaga orð og ávinna menn fyrir
Krist“.
Nánari upplýsingar er að finna
á gideon.go.is.
Gídeon
sigurdur.aegisson@kirkjan.is
Gídeonfélagið dreifir Nýja testamentum og Biblíum
ókeypis til 10 ára skólabarna, á hótelherbergi, við
sjúkrarúm, rúm aldraðra á dvalarheimilum, í fanga-
klefa og víðar. Sigurður Ægisson rakst á merkilega
sögu þess á Netinu og ákvað að birta hana orðrétt.
HUGVEKJA
✝ Ragna LindbergMárusdóttir
fæddist í Reykjavík
17. febrúar 1934.
Hún lést á krabba-
meinsdeild Land-
spítalans við Hring-
braut laugardaginn
4. mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Petrea Rós
Georgsdóttir, f. 23.
maí 1913, d. 11.
september 1985, og
Márus Konstantín
Júlíusson, f. 5. apríl
1903, d. 26. júní 1960. Systkini
Rögnu sammæðra eru Friðrik
Lindberg Márusson, f. 6. mars
1931, d. 17. júní 2004, Guðmundur
Sigþórsson, f. 7. sept. 1936, Erna
Sigþórsdóttir, f. 19. des. 1939, Sig-
þóra Guðrún Oddsdóttir, f. 30. júlí
1946, Ólafía Sigrún Oddsdóttir, f.
17. jan. 1948, d. 18. mars 1985, og
Guðni Oddsson, f. 31. júlí 1950.
Systur, samfeðra, eru þær Edda, f.
25. jan. 1935 og Kristín, f. 3. okt.
1951.
Börn Rögnu eru: 1) Guðný G. Ív-
arsdóttir, viðskiptafræðingur og
bóndi í Flekkudal, f. 30. jan. 1956,
sambýlismaður Kristján Mikkaels-
son, f. 7. júlí 1942, d. 1. okt. 2005.
Sonur Guðnýjar og Björns Jóhann-
essonar, f. 22. apríl 1956 er Jó-
1990. 5) Ólöf Helga Þorsteinsdóttir
húsmóðir, f. 17. október 1970,
maki Guðjón Örn Stefánsson, f. 15.
júlí 1969, þau slitu samvistum.
Börn þeirra eru Sandra María, f.
26. júlí 1992, Aníta Rut 18. júní
1996 og Arnar Freyr 21. okt. 1997.
Ólöf er í sambúð með Reyni Smára
Reynissyni prentara, f. 11. febrúar
1971. Sonur þeirra er Ísak Máni, f.
12. feb. 2004. Sonur Ólafar og Vil-
hjálms Pálssonar, f. 15. sept. 1972,
er Haraldur, f. 15. sept 1989, bú-
settur hjá Rögnu ömmu sinni.
Ársgömul var Ragna sett í fóst-
ur í Flekkudal, til Sigríðar Guðna-
dóttur, móður systkinanna Guðna
og Guðnýjar Ólafsbarna sem
seinna tóku hana að sér og ólst hún
þar upp við gott atlæti. Gekk þar í
öll almenn útistörf. Fór síðar til
Reykjavíkur og lauk þar gagn-
fræðaprófi. Ragna var mikil
íþróttakona á sínum yngri árum
og keppti bæði í handbolta,
kringlu og kúluvarpi og var á
landsmælikvarða hvað getu varð-
ar. Hún keppti með UMSK og Val í
meistaradeild í kvennahandbolta.
Ragna tók meirapróf 1954 og fékk
réttindi til ökukennslu 1968, önnur
í röð þeirra kvenna sem náði þeim
réttindum og vann síðan við þá
kennslu með hléum til dauðadags
og eru þær ófáar konurnar sem nú
aka um göturnar sem hún kenndi.
Nú síðustu ár einbeitti hún sér nær
eingöngu að því að kenna nemend-
um frá Asíu.
Ragna var jarðsungin frá Reyni-
völlum í Kjós laugardaginn 11.
mars, í kyrrþey að eigin ósk.
hannes smiður, f. 17.
júní 1979. 2) Sigur-
lína J. Jóhannesdótt-
ir, ökukennari, bóndi
og fjöllistamaður, f.
28. sept 1957, gift
Helga Árnasyni,
bónda á Snartarstöð-
um, f. 31. okt 1956.
Börn þeirra eru a)
Guðni Þorri, kjötiðn-
aðarmaður á Kópa-
skeri, f. 4. feb. 1979,
sambýliskona Ríkey
Ferdinandsdóttir,
sonur þeirra er Pat-
rekur Helgi, f. 2. okt. 2004, sonur
Ríkeyjar er Ferdinand Söebech
Sigurðsson, b) Einar Atli, búfræð-
ingur og vélsmiður á Hvanneyri, f.
6. apríl 1980 og c) Úlfhildur Ída,
stúdent og bankastarfsmaður, f.
17. des. 1985. 3) Guðni Kristinn
Ólafsson, f. 12. ágúst 1960. 4) Guð-
rún Sigríður Þorsteinsdóttir dag-
móðir, f. 26. maí 1962, gift Vil-
hjálmi Jóni Sigurpálssyni húsa-
smíðameistara, f. 14. júní 1960.
Börn þeirra eru a) Þorsteinn Páll,
iðnaðarmaður í Reykjavík, f. 12.
mars 1980, b) Sigurpáll Óskar, iðn-
aðarmaður í Reykjavík, f. 13. apríl
1984, sambýliskona Sandra Dröfn
Thomsen, f. 4. júní 1986, sonur
hennar Birkir Fannar Thomsen og
c) Einar Trausti nemi, f. 2. des.
Nokkur orð á léttari nótum um
hana móður okkar sem lést eftir
stutt veikindi.
Mútta eins og við kölluðum hana
lét sér ekki allt fyrir brjósti
brenna á lífsleiðinni. Hún var
kjarnakona, orðheppin, hnyttin,
stjórnsöm og dugleg.
Hún hafði mikinn áhuga á rækt-
un og var með kartöflurækt í
Flekkudal árin ’65–’72 og markaði
það líf okkar svo að við þolum ekki
kartöflur enn þann dag í dag.
Þökkum það nú að hún náði aldrei
góðum tökum á gulrófnarækt. Nú
seinni ár magnaðist kvíði okkar
með vorinu, en þá byrjuðu hring-
ingar móður okkar:
Er búið að bera í garðinn?
Er búið að tæta garðinn?
Hvað eruð þið eiginlega að gera?
En alltaf fékk hún sama svarið,
nei mútta, það liggur ekkert á.
Jói dóttursonur reyndi að slá
henni við sl. vor. Hann bar í og
tætti kartöflugarðinn snemma og
hringdi síðan. Mútta ert þú ekki að
koma að setja niður? Garðurinn er
til. Hún átti nú ekki von á þessu og
kom seint, en tók aldrei upp í
haust. Ástæðan er nú ljós. Sjúk-
dómurinn var greinilega byrjaður
að herja fyrir alvöru.
Fyrir nokkrum árum dagaði
taminn og aðgangsharðan hrafn
uppi í Flekkudal. Einn dag kemur
mútta að taka upp kartöflur. Fer
niður í garð að tína. Kemur ekki
hrafninn með offorsi og tínir kart-
öflurnar jafnharðan upp úr kass-
anum og lætur illa. Hún verður al-
veg logandi hrædd og hleypur inn í
bílinn að hringja á hjálp og á með-
an hoppaði hrafninn ofan á bílnum
öskuvondur og gargandi yfir að fá
ekki að hjálpa henni meira.
Móðir okkar giftist aldrei, en
kynntist karlmönnum eins og
gengur. Sumum þeirra þó það
lengi að hún náði að eignast fimm
börn með fjórum þeirra. Við systur
höfum allar átt ágætis menn að
okkar mati. En mútta var ekki
sama sinnis. Hún var ekki hrifin af
neinum tengdasona sinna nema
kannski þeim sem bjó lengst í
burtu. Skýringuna fengum við
aldrei, en við teljum hana vera að
fjarlægðin geri fjöllin blá, grasið
grænna og manninn með.
Móðir okkar var góður vinur og
félagi. Gott var að leita til hennar
ef eitthvað var að. Hennar verður
sárt saknað og hvíli hún nú í friði.
Guðný og Sigurlína.
Kær vinkona hefur kvatt þennan
heim. Ragna Lindberg var ekki
búin að vera nema nokkra daga á
Landspítalanum þegar hún lést.
Seint í sumar sagðist hún ekki
vera frísk og taldi það vera gigt
sem að sér gengi. En við sem
þekktum hana vissum að eitthvað
mikið var að þegar hún hætti að
kenna. Það var hennar háttur að
gera ekki mikið úr hlutunum,
sagðist bara vera orðin löt og
værukær, þetta slen hlyti að lagast
bráðum. Hún leitaði til heimilis-
læknis en sjúkdómurinn fannst
ekki. En eftir að hafa farið í ít-
arlega rannsókn í byrjun desem-
ber kom í ljós hvaða sjúkdóm hún
gekk með.
Það er til marks um kjark henn-
ar og æðruleysi að þegar hún fékk
niðurstöðu úr rannsókninni sagði
hún að nú væri búið að kveða upp
dauðadóminn yfir sér, hún hefði
greinst með krabbamein.
Ragna var ákveðin í því að berj-
ast móti sjúkdómnum og sagðist
ekki eiga heimangengt og það var
hverju orði sannara. Hún bjó með
Guðna syni sínum sem er mikill
sjúklingur og auk þess ól hún upp
dótturson sinn, Harald, sem núna
er sinn fyrsta vetur í framhalds-
skóla.
Ragna elskaði sveitina sín, hún
ólst upp í Flekkudal í Kjós. Þang-
að fór hún í fóstur þegar hún var á
fyrsta árinu, til hjónanna Ólafs og
Sigríðar sem þar bjuggu.
Ólafur lést á meðan Ragna var
barn. Börn Ólafs og Sigríðar,
Guðni og Guðný, bjuggu í Flekku-
dal með Sigríði móður sinni eftir
lát Ólafs.
Ragna vann öll hefðbundin
sveitastörf og garðyrkja var henni
mjög að skapi. Það má segja að
hún hafi haft græna fingur. Ragna
var mikil íþróttakona, hún náði
góðum árangri í kúluvarpi sem og
fleiri íþróttum.
Eftir skyldunámið fór hún í
gagnfræðaskóla. Hún var alltaf
heima í Flekkudal þegar hún gat
komið því við og aðstoðaði við búið,
en á veturna var hún í bænum við
vinnu og starfaði við franska
sendiráðið í tvö ár. Hún tók öku-
próf þegar hún hafði aldur til og
síðan meiraprófið og ók rútum og
skólabílnum í Kjósinni. Ragna tók
síðan ökukennarapróf, önnur kon-
an á landinu og sú fyrsta sem
stundaði ökukennslu. Hún byrjaði
að kenna hjá hinum þekkta öku-
kennara, Geir Þormar, síðan
kenndi hún að mestu sjálfstætt.
Fjöldi fólks lærði hjá henni og hún
var eftirsóttur kennari. Ragna
lagði sig mjög fram við kennsluna
og það var hrein undantekning ef
nemendur hennar náðu ekki próf-
inu í fyrstu tilraun. Hún var lagin
við að fá unga nemendur til að
skilja það að aka bifreið er dauð-
ans alvara. Hún þjálfaði marga
sem höfðu orðið fyrir slysum og
þurftu sérstakan búnað við akstur
bifreiða. Ragna kenndi mörgum
nýbúum að aka bifreið. Þeim
reyndist hún vel eins og öllum öðr-
um sem hún hitti á lífsleiðinni.
Ragna var höfðingi heim að
sækja, alltaf kát og skemmtileg og
hnyttin svör hennar munu seint
gleymast. Hún var góð móðir og
amma og lagði allt í sölurnar fyrir
afkomendur sína. Ragna vissi ekki
hvað eigingirni var, hún var vina-
föst og áreiðanleg. Mér er minn-
isstætt hvað hún hugsaði vel um
Guðnýju og Guðna systkinin í
Flekkudal. Hún keypti vélar fyrir
búið og ég man eftir ýmsu innan-
húss sem hún kom með, eins og
uppþvottavél og sjónvarpi svo að
eitthvað sé nefnt. Þegar Guðný
uppeldissystir hennar og fóstra,
lagðist banaleguna kom Ragna
heim að aðstoða Guðnýju dóttur
sína svo að Guðný eldri gæti verið
sem lengst heima. Ragna lét skíra
í höfuðið á fósturforeldrum sínum
og fóstursystkinum, þannig sýndi
hún sínar sterku artir.
Rögnu var margt til lista lagt en
hún hafði lítinn tíma aflögu til að
stunda handavinnu, eins og aðrar
einstæðar mæður fór tími hennar í
að sinna börnum sínum og vinna
fyrir heimilinu. En henni féll ekki
verk úr hendi og hún flosaði og
saumaði fallegar myndir. Einu
sinni sýndi hún mér mynd af bæ
sem hún var að flosa, það var
gamli bærinn í Flekkudal sem
brann þegar Ragna var unglingur.
Seinnipart vetrar fór hún að und-
irbúa vorið. Þá var gaman að koma
heim til hennar og sjá hvernig hún
fór að. Upp með stiganaum gat að
líta fullt af plöntum sem hún var
að rækta og það var sama hvað lít-
inn blett hún hafði við húsin sem
hún bjó hverju sinni, allt var fullt
af blómum. Einu sinni kom ég
bóndarós í fóstur hjá henni. Rósin
var orðin fremur döpur, en eftir að
henni var komið í fóstur hjá Rögnu
braggaðist hún öll og blómstraði.
Ragna óskaði eftir því að verða
jarðsungin í kyrrþey og fór athöfn-
in fram 11. mars, frá Reynivalla-
kirkju í Kjós. Þann dag skartaði
Kjósin sínum fegursta vetrar-
skrúða, það var heiðskírt og
klettabeltin í fjöllunum skáru sig
frá alhvítri jörðinni.
Eftir stendur minningin um
mæta konu sem lifir í hjarta okkar
RAGNA LINDBERG
MÁRUSDÓTTIR