Morgunblaðið - 17.09.2006, Side 33

þúsund og fimm hundruð metra fjar-
lægð frá bænum Straumfirði á Mýr-
um (nærri Borgarnesi). Þetta er eitt
hættulegasta svæðið við strendur Ís-
lands.
Vitnið
Aðeins einn skipverji var til frá-
sagnar um síðustu stundirnar um
borð í Pourquoi-pas, en sá bjargaðist
við illan leik.
Eugène Gonidec, stýrimaður,
reyndi að halda sér dauðahaldi í ára-
bát. Það mistókst því bátnum hvolfdi
fyrir framan augun á honum og tveir
menn sem á honum voru fóru í sjóinn.
Hann synti þá í átt að landgöngu-
brúnni sem þarna flaut … og síðan
ekki söguna meir.
Gonidec var meðvitundarlaus, illa
kaldur og með saltbrunnin augu þeg-
ar íslenskir bændur björguðu honum
með erfiðismunum upp af klettóttri
ströndinni. Þeir báru hann heim í
bæinn sinn þar í grenndinni, gáfu
honum heitt kaffi til að ná í hann hita
og þurrka rennblaut föt þessa eina
manns sem komst lífs af úr strand-
inu. Hann byrjaði á því að spyrja um
afdrif Charcots, en líka Le Conniats
skipherra og Flourys, fyrsta stýri-
manns, sem sýndu fyllsta hugrekki
og voru öllum til fyrirmyndar, stóðu í
brúnni eins og sannar sjóhetjur allt
þar til yfir lauk.
„Æ, vesalings börnin mín!“ Þessi
orð sagði Gonidec að Charcot hefði
muldrað og fórnað höndum til himins
meðan öldurnar gengu yfir þilfarið
og hrifu mennina með sér í sjóinn.
Þessi orð stýrimannsins unga eru
ekki síst hrífandi vegna þess að hann
var gersamlega miður sín yfir því að
vera eini skipverjinn sem lifði strand-
ið af.
Lík hafkönnuðarins, heimskauta-
farans, var eitt af þeim fyrstu sem
skolaði upp á eyðilega strönd Íslands
sem honum var svo hjartfólgið.
Vélknúni björgunarbáturinn Æg-
ir, sendiskipið Hvidbjørnen og ís-
lenska varðskipið Ægir komu mjög
fljótt á strandstaðinn í leit að skip-
verjum sem kynnu að vera á lífi.
Siglutrén á Pourquoi-Pas? stóðu enn
upp úr hvítlöðrandi öldurótinu, en
tuttugu og tveimur líkum, sem rekið
hafði á land ásamt braki úr skipinu,
var raðað upp hlið við hlið í fjörunni.
Það var hörmuleg sjón, eftir nætur-
langa baráttu þar sem leikurinn var
ærið ójafn allan tímann.
Vélknúni björgunarbáturinn Ægir
flutti líkin til Akraness, þar voru þau
sett um borð í Hvidbjørnen sem
sigldi með þau til Reykjavíkur. Hinn
28. september var efnt til minning-
arstundar í kaþólsku kirkjunni þar.
Íslensk yfirvöld og almenningur vott-
uðu hinum látnu djúpa virðingu sína,
sem sýnir að þessi sorgarstund í sögu
Frakklands snerti líka íslensku þjóð-
ina djúpt. Og það sem var alveg ein-
stakt: öllum verslunum var lokað
þennan dag.
Síðan báru sjóliðar kisturnar þvert
í gegnum hljóða borgina og þeim var
komið fyrir í lestum flutningaskips-
ins Aude sem flutti líkin til Saint-
Malo í fylgd tundurspillisins Auda-
cieux.
Í Saint-Malo var haldin tilfinn-
ingaþrungin minningarsamkoma
hinn 11. október undir stjórn Mig-
nens erkibiskups í Rennes að ýmsum
stórmennum viðstöddum sem heiðr-
uðu minningu þeirra tuttugu og
tveggja sem „dóu fyrir Frakkland“
en einnig hinna átján sem „hurfu í
hafið“. Undarleg aðgreining, en hefð-
bundin í sjóhernum!
Það sama kvöld komu líkin með
lest inn á Montparnasse-brautarstöð-
ina í París og var eimreiðin sem dró
lestina skreytt með fjölda þrílitra
fána með svörtum sorgarborðum.
Jean-Baptiste Charcot. Heimskautafari, land-
könnuður og læknir er eftir Serge Kahn og
kemur út hjá JPV útgáfu. Anne-Marie Vallin-
Charcot, barnabarn Charcots, ritar formála
og Vigdís Finnbogadóttir ritar formálsorð.
Bókin er 191 síða og prýdd fjölda mynda.
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 17. SEPTEMBER 2006 33
Hver er stefna stjórnvalda?
Er hægt að sætta sjónarmið um nýtingu og verndun?
Opinn morgunfundur Samtaka iðnaðarins fimmtudaginn 5. október á Hótel Nordica
og nýting náttúruauðlinda
Náttúruvernd
Stjórn og ráðgjafaráð SI efna til morgunfundar um náttúruvernd og
nýtingu náttúruauðlinda á Hótel Nordica fimmtudaginn 5. október nk.
Fundurinn hefst stundvíslega kl. 8:00 og stendur til 10:00.
Fundarstjóri:
Helgi Magnússon formaður Samtaka iðnaðarins
iðnaðar- og viðskiptaráðherra
rithöfundur og formaður Landverndar
hagfræðingur
Jón Sigurðsson
Andri Snær Magnason
Illugi Gunnarsson
Stjórnandi: Svanhildur Hólm Valsdóttir
Pallborðsumræður ræðumanna
Ræðumenn:
Fundurinn er öllum opinn.
Félagsmenn SI eru eindregið
hvattir til að mæta.
Fyrir rétt um fimm árum félluTvíburaturnarnir í hryðju-verkaárásunum í New York. Þá um morguninn sat ég í
makindum í sjónvarpsholinu heima
og var að gefa yngri dóttur minni
brjóst þegar ég fékk símtal frá vin-
konu minni sem sagði mér að kveikja
á sjónvarpinu undireins. Í þann
mund sem ég kveikti á kassanum
flaug seinni flugvélin á tvíbur-
aturnana.
Ég veit ekki hvort það var horm-
ónastarfseminni að kenna og því að
ég var með hvítvoðung í fanginu sem
gerði það að verkum að ég brast um-
svifalaust í grát.
Sömu sögu var að segja af vinkon-
unni hinum megin á línunni sem
einnig var með nýfætt barn í fang-
inu. En þarna sátum við sumsé hvor í
sínu húsi uppi á Íslandi og grétum
yfir þessum hörmulegu fréttum frá
Bandaríkjunum.
Eftirleikinn þekkja allir. Ítarlegur
fréttaflutningur vikurnar á eftir
gerði það að verkum að öll heims-
byggðin fékk samúð með New York-
búum.
Sömu sögu er ekki hægt að segja
um fréttaflutning frá Írak. Af-
skaplega loðnar fréttir orir að þar
hafi í raun geisað stríð í fleiri ár.
Mannfall þar á óbreyttum borg-
urum sem fallið hafa fyrir hendi
Bandaríkjamanna er orðið langt um
meira en sá mannskaði sem Banda-
ríkjamenn urðu fyrir árið 2001.
Fjölskyldan flaug á dögunum til
Bandaríkjanna í gegnum San Franc-
isco. Tæplega níu klukkustunda
langt flug. Alveg óþolandi langt. Mér
finnst miklu skárra að fljúga þetta í
tveimur áföngum. Einhvern veginn
sálrænt styttra þó engu muni í tíma.
Við mæðgurnar lentum í úrtaki í
útlendingaeftirlitinu og við glumdu
viðvörunarbjöllur þegar brott-
faraspjöldunum okkar var rennt í
gegn.
Bóndinn slapp í gegn þó hann sé
sýnu krimmalegastur okkar að mínu
mati og yfirlýstur glæpamaður í
barnasjónvarpi um víða veröld.
Við vorum innilokaðar í lítilli girð-
ingu eins og hænsn í sláturhúsi all-
nokkra stund en síðan kom til okkar
kona og tjáði mér að á okkur yrði
framkvæmd ítarleg vopnaleit og far-
ið yrði í gegnum farangurinn okkar.
Það hefur reynst mér best að
segja sem minnst við þessa laganna
verði á undanförnum árum og því
brosti ég bara til samþykkis.
Loks kom að okkur mæðgum.
Bóndinn stóð hinum megin við gler-
hlið og fylgdist með aðförunum. Við
vorum allar þuklaðar upp úr og niður
úr og sú yngsta, fimm ára gömul, var
ítarlega skönnuð með sprengjuleit-
artækjum. Hún var síðan verðlaunuð
með miða frá útlendingaeftirlitinu til
að líma í barminn. Á honum stóð:
,,Ég stóð mig vel og sinnti skyldum
mínum meðan leitað var á mér.“
Meðan á þessu stóð gáfu sig á tal
við bóndann amerísk hjón sem fylgd-
ust með þessu og báðu hann innilega
afsökunar á framkomu þjóðar sinnar
gagnvart saklausum ferðamönnum.
Bóndinn tjáði konunni sem vöknaði
um augu að það væri ekki við amer-
ísku þjóðina að sakast heldur for-
setafíflið og föruneyti hans.
Ég er ekkert of góð til að fara í
gegnum svona rannsókn, mér er það
hinsvegar stórlega til efs að handa-
hófskennd leit af þessu tagi skili
nokkrum árangri.
Í raun er þetta eins og hvert ann-
að lélegt leikrit sem fjallar um að
Bandaríkjamenn séu að standa sig í
stríðinu gegn hryðjuverkamönnum.
Og kannski fyrst og fremst til þess
ætlað að viðhalda ótta. Og á meðan
vinna fylgiríki Bandaríkjanna
stærstu hryðjuverkin undir því yf-
irskini að þau séu að frelsa hinn vest-
ræna heim. Af því fáum við fréttir.
En aðeins þær fréttir sem henta
þykja.
Fimm ára íslenskur hryðjuverkamaður
Hugsað upphátt
Steinunn Ólína Þorsteinsdóttir
» Sú yngsta, fimm ára
gömul, var ítarlega
skönnuð með sprengju-
leitartækjum.