Morgunblaðið - 11.05.2007, Blaðsíða 52

52 FÖSTUDAGUR 11. MAÍ 2007 MORGUNBLAÐIÐ
UMRÆÐAN
VART hefur það farið fram hjá
fólki, að kosningar til Alþingis eru
framundan. Loforðakapphlaupið er
hafið. Það væri að
æra óstöðugan að tí-
unda allan þann
pakka, en mig langar
þó til að horfa til
Kastljóssþáttar fyrir
stuttu síðan. Þar
mættu til leiks hjá
Sigmari tvær konur, Kristrún Heim-
isdóttir frá Samfylkingu og Ragn-
heiður Elín Árnadóttir frá Sjálf-
stæðisflokki.
Kristrún hefur það fyrir sið að
grípa frammí í tíma og ótíma og
reyna með því að hefta málflutning
annarra. Þetta er aðferð sem notuð
er af þeim sem hafa lélegan málstað.
Hún hafði það á hreinu hvað lof-
orðalisti Sjálfstæðisflokksins kost-
aði, en vissi Kristrún hvað lof-
orðalisti Samfylkingar kostar? Við
fengum ekki svar við þeirri spurn-
ingu. Stjórnandi Kastljóssins þetta
kvöld reyndi hvað hann gat að fá
svar, en Kristrún jós óskiljanlegum
orðaflaumi yfir hann og Ragnheiði
og leyfði sér þann dónaskap að
brjóta allar eðlilegar leikreglur
og þegar málæðinu loksins linnti
sagði hún við Ragnheiði: Vertu mál-
efnaleg. Kristrún var þá enn spurð,
af Sigmari, hvað loforðalisti Sam-
fylkingar væri í krónum talið, en
ekki kom svar við því.
Málæðiskæfiaðferðin er komin frá
formanni Samfylkingarinnar. Það
kom glögglega fram í þættinum
Silfri Egils. Þar voru mætt Ingi-
björg Sólrún, form. Sam-
fylkingarinnar, og Víglundur Þor-
steinsson í B.M.Vallá. Og formað-
urinn tók til máls og talaði. Víg-
lundur skaut inn orði og orði og beið
rólegur. Loks kom að því að honum
leiddist biðin og bað Egil um að fá
tækifæri til að taka þátt í þessari
umræðu, og fékk það. Víglundur var
varla byrjaður þegar formaðurinn
greip frammí.
Víglundur benti formanninum á
að hún hefði fengið að tala og ekki
verið trufluð, hann óskaði því eftir
því að hann fengi að tala trufl-
unarlaust. Þá sagði formaðurinn:
Nú, ég hélt að við ætluðum að tala
saman um þessi mál. Það er því
skilningur Ingibjargar Sólrúnar,
formanns Samfylkingarinnar, að
hún tali og hinir hlusti.
Guðmundur Steingrímsson, með-
reiðarsveinn Ingibjargar Sólrúnar,
skrifar bakþanka í Fréttablaðið ný-
lega undir fyrirsögninni. „Þjóð á bið-
lista“. Hann segir svo frá.
„Á dögunum fór ég ásamt skoð-
anasystur minni í heimsókn í fang-
elsi. Þá tjáðu fangarnir mér eitt sem
ég vissi ekki, hafði bara ekki dottið
það í hug, að meira að segja í fang-
elsin hér á landi eru biðlistar.
Dæmdir menn þurfa að gjöra svo vel
að bíða í þónokkurn tíma, jafnvel
nokkur ár, áður en þeim er hleypt
inn í fangelsin til þess að afplána.“
Ætli það sé eitthvað fleira sem
Guðmundur Steingrímsson veit
ekki, eða honum hefur ekki dottið í
hug? Guðmundur veit auðvitað ekki,
að við höfðum hér dómsmálaráð-
herra sem vildi drífa í því að byggja
hér fangelsi einmitt til þess að
dæmdir menn þyrftu ekki að bíða,
jafnvel árum saman, til að komast í
afplánun. Frú Sólveig Pétursdóttir
gegndi þessu embætti þá og vildi
bæta úr. En stjórnarandstaðan var
að sjálfsögðu á móti og sagði: dóms-
málaráðherra vill minnisvarða eins
og Davíð.
Þráinn Bertelsson skrifar um
rússneska hollustu í Fréttablaðið
21/4 s.l. „Fór í sund. Á meðan var
Geir H. Haarde endurkjörinn for-
maður Sjálfstæðisflokksins með
rússneskri kosningu.
Mér rennur alltaf kalt vatn milli
skinns og hörunds þegar ég frétti af
einróma stuðningi við stjórn-
málaleiðtoga.“ Svo mörg voru þau
orð.
Nú spyr ég. Hvað er rússnesk
kosning? Hvað er einróma stuðn-
ingur? Ég hef litið svo á, að rússnesk
kosning væri þegar einhver fær yfir
90 prósent atkvæða, en einróma
stuðningur þegar ekki er kosið, bara
klappað. Það var bara klappað í for-
mannskjöri Samfylkingarinnar.
Þannig að hið kalda vatn milli skins
og hörunds er því komið frá Sam-
fylkingunni.
Kalt vatn milli
skinns og hörunds
Eftir Ragnar S. Magnússon
Höfundur er prentari og áhuga-
maður um stjórnmál.
MEÐ áframhaldandi forustu Geirs H. Haarde í ríkisstjórn tryggjum við
áfram leikgleði, árangur, sanngirni og frumkvæði. Sjálfstæðisflokkurinn
er það ankeri sem íslenskt samfélag hefur alltaf getað treyst á með fullri
virðingu fyrir öðrum stjórnmálaflokkum. Árangurinn af
stjórnarsetu sjálfstæðismanna í ríkisstjórn fer ekkert á
milli mála, og það er sérstætt að forustumenn stjórnarand-
stöðuflokkanna hafa viðurkennt það í umræðum í fjöl-
miðlum. Árangur til allra átta. Ef vel gengur og vel fiskast
þá skipta menn ekki um kallinn í brúnni bara til að skipta,
það væri glórulaust. Þess vegna er það bæði skynsamlegast
og mest spennandi um leið að tryggja forustu Sjálfstæð-
isflokksins í næstu ríkisstjórn, en það gerist ekki nema með
öruggu fylgi við flokkinn í kosningunum á laugardaginn kemur.
Ég vil sérstaklega hvetja alla kjósendur í Suðurkjördæmi til þess að
fylkja liði um Sjálfstæðisflokkinn, eina stóra jafnaðarflokkinn á Íslandi
með rammíslenska stefnu á öllum bylgjulengdum. Með sterkum Sjálfstæð-
isflokki í Suðurkjördæmi tryggjum við best áframhaldandi uppbyggingu,
öflugra sjálfstæði einstaklinga, fjölskyldna, fyrirtækja og sveitarfélaga.
Nýtum þann möguleika til heilla okkar byggðum frá Lónsöræfum í austri
til Sandgerðis í vestri. Höfum gaman af þessu, skilum árangri, gefumst
aldrei upp þótt gefi á bátinn og pusi. Lífið á að vera skemmtilegt þótt eng-
inn hafi sagt að það eigi að vera létt. Við höfum stefnuna á miðið og þá er
bara að keyra í sólstafa vindi með blússandi byr með happafleyinu Sjálf-
stæðisflokknum XD.
Með happafleyinu Sjálfstæð-
isflokknum í blússandi byr
Eftir Árna Johnsen
Höfundur skipar 2. sætið á lista Sjálfstæðisflokksins í
Suðurkjördæmi til Alþingis.
FYRIR nær tveimur áratugum
átti ég sem blaðamaður á tímarit-
inu Heimsmynd viðtal við ungan
Sádi-Araba, sem hér var í heim-
sókn hjá íslenskum kunningja sín-
um sem hann hafði kynnst við
nám í háskóla í
Bandaríkjunum.
Það sem mér er
minnisstæðast úr
þessu viðtali er að
hann sagði við mig
eitthvað á þessa
leið: Ísland býr yfir
mikilli orku í vatnsföllum sínum og
jarðhita. Þakkið guði fyrir að sú
mikla orka er ekki í formi olíu, því
að þá væruð þið örugglega ekki
sjálfstæð þjóð.
Hér vísaði viðmælandi minn til
þess að heimaland hans Sádi-
Arabía býr yfir meiri olíulindum
en nokkurt annað ríki í heiminum,
og að þau auðæfi eru einungis á
forræði örfámennrar ættarklíku,
sem hefur tengt sig helstu al-
þjóðaauðhringum og valdaklíkum
Bandaríkjanna órjúfanlegum
böndum og fer með olíuauðinn
sem einkaeign. Þrátt fyrir allan
auðinn er þjóðinni haldið fanginni
í viðjum miðaldaskipulags, konur
eru réttlausar með öllu, og karlar
lítið betur staddir; enginn þegn
kemst upp með nokkurt múður.
Síðan hefur þróunin orðið sú að
Orka, með stórum staf og í hvaða
formi sem er, hefur orðið eftirsótt-
asta auðlind veraldar. Það er okk-
ur Íslendingum ekki lengur vörn
að orka okkar er ekki í formi olíu
til útflutnings heldur staðbundin,
hrein og endurnýjanleg. Við búum
yfir eftirsóttum auðlindum, sem nú
stíga í verði nánast með degi
hverjum. Við þurfum að gæta þess
vandlega hvernig við verjum þess-
um auði. Ekki láta það henda okk-
ur að selja hann frá okkur á út-
söluverði til margra áratuga og
binda þannig hendur komandi
kynslóða.
Fyrir rúmu ári var eitt prósent,
sem Álftaneshreppur átti í Hita-
veitu Suðurnesja, selt á 27 millj-
ónir króna. Nú fyrir skemmstu
seldi ríkið sinn hlut í sömu hita-
veitu á 18,5-földu verði: Hvert pró-
sent á 500 milljónir króna.
Hingað til hafa þessar orkulind-
ir okkar verið ýmist þjóðareign
eða í eigu sveitarfélaga. Samfara
því að aukin eftirspurn keyrir upp
orkuverðið færist sá áróður í
aukana að það beri að einkavæða
orkufyrirtækin. Þannig, segja
sumir þeirra sem kalla sig „hægri-
græna“ í Sjálfstæðisflokknum, er
hægt að koma í veg fyrir að
ákvarðanir um virkjanir séu tekn-
ar á pólitískum forsendum í sov-
éskum stíl; ríkisábyrgðir hverfa úr
sögunni og allar ákvarðanir um
virkjanir verða teknar á hreinum
viðskiptaforsendum.
En gætum að því, að eftir að við
höfum sleppt hendinni af þessum
fyrirtækjum okkar ganga hluta-
bréf í þeim kaupum og sölum í
kauphöllum heimsins. Eflaust
verður í upphafinu um einkavina-
væðingu að ræða; nokkrir skjól-
stæðingar stjórnarflokkanna á
borð við S-hópinn kaupa bréfin í
fyrstu atrennu og maka vel krók-
inn. Næst koma svo alþjóðaauð-
hringarnir og fara létt með að
kaupa upp þessi fyrirtæki með öll-
um þeirra virkjanaréttindum og
virkja það sem þeim sýnist og
greiða orkuna fyrir stóriðjuna sína
því verði sem þeim sýnist og
rukka okkur sömuleiðis um það
sem þeim sýnist fyrir heim-
ilisrafmagnið.
Undanfarna daga hefur það ver-
ið í fréttum að Alcoa (sem er að
reisa Fjarðaál og hefur fyrirheit
stjórnvalda um að reisa álver á
Húsavík) ætlar að gleypa Alcan
(sem hefur verið að reyna að
knýja fram stækkun á Ísal í
Straumsvík) með fjandsamlegri yf-
irtöku. Úr yrði stærsti álhringur í
heimi, sem yfirgnæfði íslenska
þjóðríkið að stærð og umsvifum.
Iðnaðarráðherrann, formaður
flokksins fylgislausa, er þó borg-
inmannlegur: „Við munum tryggja
að þetta verði engin valda-
samþjöppun gagnvart okkur“ (!)
segir hann í Morgunblaðinu.
Við þekkjum viðhorf núverandi
stjórnarflokka til auðlinda landsins
sem sameignar þjóðarinnar. Þeir
hafa róið að því öllum árum að
koma þeim í hendur skjólstæðinga
sinna, sem bíða þess tækifæris,
þegar þeir geti selt þær á heims-
markaðsverði. Okkar hinna bíður
þá hlutverk þrælsins, sem ekkert
hefur með sín eigin örlög að gera.
Kannski munu kosningarnar á
laugardaginn ráða úrslitum um
sjálfstæði Íslands.
Alcan fyrst, Ísland næst
Eftir Ólaf Hannibalsson
Höfundur skipar annað sætið
á lista Íslandshreyfingarinnar í
Reykjavík-norður.
MORGUNBLAÐIÐ er ekki bara
málgagn Sjálfstæðisflokksins heldur
áróðursvél. Nú er Samfylkingunni
farið að ganga of vel
og þá er tekin Stak-
steinasleggjan og
byrjað að berja með
dónaskap á Ingi-
björgu. Þetta er ekki
nýtt. Í heilt ár hamr-
aði Morgunblaðið
skipulega á því í Staksteinum og leið-
urum hvað Ingibjörg Sólrún væri
ómöguleg. Síðan fjölluðu litlu spuna-
doktorarnir um Staksteinaummælin
og leiðarana eins og um stórasann-
leik væri að ræða. Sú ókurteisi og
æpandi karlremba sem einkenndi
þessi skrif verður rannsóknarefni
seinni tíma en allt snerist þetta um
að Sólrún væri að tapa fylgi Samfylk-
ingarinnar vegna þess hvað hún væri
ómögulegur leiðtogi.
Nú er fylgið á hraðri uppleið og
Morgunblaðið á í miklum vanda því
ekki er hægt að viðurkenna að það
geti verið Ingibjörgu Sólrúnu eða
jafnaðarstefnunni að þakka. Þá er
byrjað að spinna sögu um klofning í
forystu Samfylkingarinnar, klofning
sem útiloki samstarf við hana að
loknum kosningum. Morgunblaðið
gengur jafnvel svo langt að fullyrða
að það styðjist við „traustar heim-
ildir“. Ég get fullyrt að Morg-
unblaðið er að láta spila rækilega
með sig og þær „heimildir“ sem það
hefur eru verulega „ótraustar“.
Karlremban og dónaskapurinn birt-
ist aftur í Staksteinum 8. apríl þegar
gleiðgosinn fullyrðir að öll barátta
Ingibjargar Sólrúnar snúist um að
komast í stjórn með Sjálfstæð-
isflokknum.
Þorsteinn Pálsson ritstjóri Frétta-
blaðsins, sem er maður með reynslu
og hefur myndað ríkisstjórn oftar en
Morgunblaðritstjórarnir, er allt ann-
arrar skoðunar. Þorsteinn telur að
álverskosningin í Hafnarfirði hafi
losað um spennuna í umhverfismál-
unum, en þær kosningar voru verk
Samfylkingarinnar. Hann telur að
eini flokkurinn sem muni eiga í ein-
hverjum vandræðum með stjórn-
arsamstarf verði VG vegna málefna
sem þeir eigi erfitt með að fá aðra til
að taka undir. Þorsteinn hugsar aug-
ljóslega stjórnarmyndunarkosti
fyrst og fremst út frá staðreyndum
og málefnum en ekki gróusögum eða
strákslegu bulli.
Ótti Morgunblaðsins við Samfylk-
ingu í stjórn er jafnfáránlegur og
hræðsla þess við flutningabílstjóra. Í
desember 2005 birtist sú skoðun í
leiðara Morgunblaðsins að flutn-
ingabílstjórar séu ógnvaldar í um-
ferðinni. Þessi vitleysa hefur haldið
áfram og í Reykjavíkurbréfi hinn 21.
apríl sl. tók steininn úr þegar þeir
beinlínis segja flutningabílstjóra
helstu ógn við líf fólks á vegunum:
„Nú er flestum landsmönnum orðið
ljóst að óbreytt vegakerfi okkar er
lífshættulegt. Umferð risastórra
flutningabíla um þjóðvegina er orðin
svo mikil að þeir sem þar eru á ferð á
litlum bílum eru í lífshættu …“ og
svo aftur í leiðara hinn 5. maí sl. spyr
leiðarahöfundur: „Hvenær kemur að
því að almennir vegfarendur
… krefjast þess að umferð þeirra
(flutningabíla) verði bönnuð eða tak-
mörkuð.“
Flutningabílstjórar eru hópur
ósérhlífins fólks sem heldur við-
skiptalífinu gangandi með vöruflutn-
ingum landshorna á milli. Starfs-
bræður þeirra, skipstjórar og
flugstjórar flytja varninginn til og
frá landinu. Þetta eru atvinnumenn
og ef slysasagan er skoðuð þá hafa
flutningabílstjórar sárasjaldan vald-
ið skaða á öðrum en sjálfum sér með
útafakstri eða veltum.
Slysavaldar í umferðinni eru fyrst
og fremst dómgreindarlausir karl-
menn á einkabílum sem aka án tillits
til aðstæðna. Tíföldun íslenskra vega
mun ekki breyta því. Það að Morg-
unblaðið skuli telja flutningabílstjóra
lífshættulega ógnvalda umferð-
arinnar og að ritstjórar þess skuli
halda að samfélagið geti lifað það af
að umferð flutningabifreiða verði
bönnuð, bendir til ótrúlegs dóm-
greindarleysis og er jafnfáránlegt og
hræðsla þeirra við hugsanlega
stjórnarsetu Samfylkingarinnar.
P.s. Í grein fyrir skömmu sagði ég
skattleysismörk vera um 75.000,- kr..
Rétt er að þau eru rúmar 90.000,-
kr.. Talan var fengin af www.rik-
iskassinn.is en Hjördís vissi svo bet-
ur.
Ótti Morgunblaðs við Sam-
fylkingu og flutningabílstjóra
Eftir Stefán Benediktsson
Höfundur er arkitekt og 9.
maður borgarstjórnarflokks
Samfylkingarinnar í Reykjavík.
ÞEGAR A-flokkarnir hurfu af sviði íslenskra stjórnmála gerðu lang-
flestir jafnaðarmenn ráð fyrir því, að nú væri loksins upp runninn tími
sameiningar vinstri manna á Íslandi eftir langa eyðimerkurgöngu. Nei,
það var nú aldeilis ekki. Í stað þess að taka upp alvöru-
viðræður við félaga sína úr báðum flokkum um stofnun
nýs jafnaðarmannaflokks völdu Steingrímur og félagar
hans enn eina klofningsleiðina. Hver er svo árangurinn?
Hann er augljós. Með þessu háttalagi hafa þeir afhent
íhaldinu og Framsókn lyklana að stjórnarráðinu kosn-
ingar eftir kosningar. Svo kemur Steingrímur skælbros-
andi fram í sjónvarpi og segist hafa verið svo „heppinn að
tapa fyrir Margréti Frímannsdóttur í kosningu um for-
mannsembættið í Alþýðubandalaginu“. Heppinn með hvað? Þoldi Stein-
grímur ekki að bíða lægri hlut fyrir þessari ágætu konu? Var það
kannski þess vegna, sem hann heyktist á því að horfa til framtíðar og
taka þátt í sögulegum sáttum vinstri manna í stað þess að vera eins konar
kommandör í halelújasöfnuði? Menn ættu að lesa ævisögu Margrétar Frí-
mannsdóttur (Stelpan frá Stokkseyri). Auðvitað geta menn barist fyrir
sjónarmiðum sínum í fjölmennum flokkum, jafnvel þótt þeir viti það, að
þeir kunni að verða a.m.k. um sinn í minnihluta í einstökum málum. Þjóð-
in vill ekki segja sig úr Atlantshafsbandalaginu, hún vill skynsamlegar
ráðstafanir í öryggis- og varnarmálum í samvinnu við vinaþjóðir austan
hafs og vestan og Austfirðingar vildu fá álverið á Reyðarfirði sem þátt í
því að stöðva flóttann úr fjórðungnum. Undirritaður hefur fylgst með ís-
lenskum stjórnmálum allt frá 1938, þegar kommúnistar klufu Alþýðu-
flokkinn og þar með hófst darraðardansinn á vinstri væng stjórnmálanna.
Allt hefur þetta orðið vatn á myllu hægri manna og mun svo verða áfram,
ef málum linnir ekki. Ég hygg, að Vinstri græn muni fyrr en síðar átta
sig á því, að flokkur þeirra er á rangri leið. Eina leiðin nú til að vinna
áfram að sameiningu jafnaðarmanna er að styrkja og styðja Samfylk-
inguna. Það er ekkert aðalatriði að Ingibjörg Sólrún Gísladóttir verði
forsætisráðherra, þótt það yrðu að sjálfsögðu tímamót í íslenskum stjórn-
málum, ef hún fyrst kvenna gegndi því embætti. Kjarni málsins er efling
Samfylkingarinnar í komandi kosningum.
Örlagarík mistök
Steingríms og félaga
Eftir Guðmund Magnússon
Höfundur er fv. fræðslustjóri í Austurlandsumdæmi.