Morgunblaðið - 11.05.2007, Blaðsíða 59

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 11. MAÍ 2007 59
✝ Jóndóra Elsa-bet Jónsdóttir
fæddist í Gunn-
hildargerði í Hró-
arstungu hinn 25.
maí 1947. Hún lést
á Landspítalanum í
Fossvogi hinn 3.
maí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Anna Ólafs-
dóttir, húsfreyja í
Gunnhildargerði, f.
29. ágúst 1902, d.
20. mars 1987, og
Jón Sigmundsson,
bóndi í Gunnhildargerði, f. 25.
október 1898, d. 18. maí 1957.
Systkini Jóndóru Elsabetar eru:
Margrét, f. 30. maí 1927, d. 24.
nóvember 1988, gift Gunnari
Höskuldssyni, f. 16. október
1929, d. 28. júní 1972; Guðrún
Ingibjörg, f. 18. október 1928,
gift Marteini Nevel Rúrikssyni,
f. 16. apríl 1933; Þráinn Sig-
mundur, f. 5. október 1930,
kvæntur Ingveldi Önnu Páls-
dóttur, f. 12. apríl
1935; Þórunn
Kristbjörg f. 28.
maí 1932, í sambúð
með Jóhanni Karli
Bjarnasyni, f. 19.
júlí 1935; Ólafur
Heiðar, f. 25. nóv-
ember 1934,
kvæntur Halldóru
Hilmarsdóttur, f.
21. september
1937; Sesselja
Hildigunnur, f. 4.
nóvember 1936,
gift Sigmari Jó-
hanni Ingvarssyni, f. 19. júlí
1927; og Soffía Hrafnhildur, f.
15. ágúst 1939, gift Gunnþóri
Bender, f. 28. febrúar 1926.
Jóndóra Elsabet ólst upp í
Gunnhildargerði en flutti með
móður sinni til Reykjavíkur og
átti lengst af heimili í Hátúni 10
og síðar í Stuðlaseli 2.
Útför Jóndóru Elsabetar verð-
ur gerð frá Háteigskirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 15.
Á fögrum vordegi fékk hún Jón-
dóra, mágkona mín, ferð til guðs
síns, burt frá veikindum þessa lífs,
komin til ættingja og vina sem farnir
eru á undan, foreldra sem hún sakn-
aði alltaf mjög, systur og allra ást-
vina. Kveðjustundin falleg og hljóð.
Hún kom inn í líf mitt eða ég inn í
hennar fyrir rúmum fjörutíu árum.
Þá bjó hún með móður sinni á heimili
Ólafs, bróður hennar, sem ég kom
inn í sem eiginkona hans. Með okkur
Jóndóru tókst mikil vinátta frá
fyrstu tíð. Hún var elskuleg og dug-
leg þrátt fyrir sína miklu fötlun sem
orsakaði það að hún fylgdi ekki sín-
um jafnöldrum til náms og leiks. En
þrátt fyrir það vissi hún ótal margt,
var vel gefin og minnug.
Úrræðin fyrir fólk, sem gekk ekki
eins hratt og við voru ekki eins mikil
þá eins og nú. Foreldrarnir kenndu
dótturinni og vernduðu hana með
miklum sóma en svo veiktist faðir
Jóndóru og lést, var það henni mikið
áfall og tregaði hún hann ætíð. En
hún var rík, yngst átta systkina sem
þá tóku að sér að aðstoða tengda-
móður mína sem brá síðar búi og
flutti til Reykjavíkur.
Jóndóra kunni vel við sig, var
hvers manns hugljúfi, fylgdist vel
með sínu fólki og var dugleg að mæta
í afmæli og veislur hjá ættingjum
sínum. Fyrir rúmum 20 árum, við
breyttar aðstæður og fráfall móður,
flytur hún í Stuðlasel 2 sem var
hennar heimili til dauðadags. Þar
naut hún sín með jafnöldrum, stund-
aði vinnu og nám við hennar hæfi.
Jóndóra söng í kór og var í sauma-
klúbb.
Hún var lækni sínum afar þakklát
fyrir að gera á sér hjartaðgerð til að
létta allar hennar hreyfingar. Hún
hafði svo gaman af að dansa og
hlusta á góða tónlist. Ríkisútvarpið
var líka í miklu uppáhaldi. Úr því
fékk hún svo mikinn fróðleik sem
hún gleymdi ekki og átti til dæmis
ekki í nokkrum erfiðleikum með að
svara því hvar tilteknar búðir á
Laugaveginum væru þó hún legði
sjaldan leið sína þangað.
Eftir að hafa búið við ágæta heilsu
lengst af fékk hún Alzheimer-sjúk-
dóm sem tók mjög á hana síðustu tvö
til þrjú árin. En umönnun allra í
Stuðlaseli 2, bæði heimilismanna og
alls starfsfólks, var einstök til hinstu
stundar og er fjölskyldan í ævarandi
þökk fyrir það.
Minningin um Jóndóru lifir hjá
börnum okkar alltaf. Það var þrosk-
andi fyrir þau og okkur, fullorðna
fólkið, að hafa kynnst slíkum ein-
staklingi sem hún var.
Blessuð sé minning hennar.
Halldóra Hilmarsdóttir.
Mín kæra móðursystir og uppeld-
issystir er jarðsungin í dag. Upp í
hugann koma fjölmargar góðar og
skemmtilegar minningar úr okkar
uppeldi hjá ömmu.
Jóndóra elskaði að láta punta sig,
hún þreyttist aldrei að láta mig mála
á sér neglurnar rauðar, það fannst
henni mjög fínt og hún var mjög veik
fyrir eyrnalokkum og öllu glingri.
Ég man stundirnar þegar ég var að
kenna henni að prjóna og hekla, það
gekk ekki alltaf átakalaust fyrir sig.
En umfram allt man ég eftir frænku
minni sem yndislegri persónu sem
kunni alla afmælisdaga utan að.
Minningarnar tengjast allar
Gunnhildargerði eða Háagerðinu.
Draumur Jóndóru var að verða hús-
móðir, hún elskaði lítil börn og var
mikil barnagæla.Við Ísak skreyttum
alltaf íbúðina og jólatréð fyrir ömmu
og Jóndóru í Hátúninu á aðfangadag
á meðan við vorum í Reykjavík. Eftir
að við Ísak fluttum út á land þá hitt-
umst við aðeins þegar við komum
suður, en Jóndóra kom einu sinni
austur á ættarmót til okkar og gaf
það okkur öllum mikið, þrátt fyrir
áfallið sem ættin varð fyrir þegar
einn af uppáhalds frændum mínum
dó í bílslysi í þessari sömu viku.
Sú umhyggja og væntumþykja
sem maður fann á sambýlinu hennar
verður seint fullþökkuð og má segja
að Jóndóra hafi blómstað eftir að
hún kom á sambýlið, bæði atvinnu-
lega og félagslega.
Nú er Jóndóra mín komin til
ömmu, afa og Möggu frænku og er
það gott.
Við Ísak sendum mömmu og öðr-
um systkinum og ættingjum Jón-
dóru okkar innilegustu samúðark-
veður. Megi góður guð geyma þig
Jóndóra mín, nú ertu loksins frjáls.
Húmar að kveldi, hljóðnar dagsins ys,
hnígur að Ægi gullið röðulblys.
Vanga minn strýkur blærinn blíðri hönd,
og báran kveður vögguljóð við fjarðarströnd.
Ég er þreyttur, ég er þreyttur,
og ég þrái svefnsins fró. –
Kom, draumanótt, með fangið fullt af friði og ró.
Syngdu mig í svefninn, ljúfi blær.
Sorgmæddu hjarta er hvíldin jafnan vær.
Draumgyðjan ljúfa, ljá mér vinarhönd,
og leið mig um þín töfraglæstu friðarlönd.
Ég er þreyttur, ég er þreyttur,
og ég þrái svefnsins fró.–
Kom draumanótt, með fangið fullt af friði og ró.
(Jón frá Ljárskógum.)
Jóna Gunnhildur.
Jóndóra upprétt í rúminu sínu
heima hjá ömmu, leggur kapal, heils-
ar með brosi á vör – tekur litlu fólki
alltaf opnum örmum. Dýrgripirnir
allt í kring, rauð naglalökk, ilmvötn,
spil, prjónlesið og dularfullar stíla-
bækur. Hver myndin á fætur ann-
arri kemur upp í hugann. Jóndóra
svo glettin, sposk og fróð – sérstak-
lega um fjölskylduna. Ekkert fer
framhjá frænku, allir afmælis- og
merkisdagar vel geymdir í hennar
minni.
Í ævi Jóndóru speglast gríðarleg-
ar breytingar í aðstæðum og viðhorfi
til fatlaðs fólks á Íslandi. Eftir flutn-
inginn í Stuðlaselið kynntist fjöl-
skyldan nýrri Jóndóru. Nýja Jón-
dóra er á sífelldum þeytingi. Hún
sækir vinnu, gengur í skóla, fer til
útlanda, dansar og skýtur sér í
strákum. Í augum unglingsins lifir
Jóndóra ævintýralegu lífi, umkringd
vinum og kunningjum heima og að
heiman. Alltaf hefur hún frá ein-
hverju skemmtilega að segja – aldrei
komið að tómum kofanum.
Árin líða, unglingarnar, vaxa úr
grasi, eignast börn og buru. Jóndóra
hampar ungviðinu hverju á fætur
öðru. Börnin sækja í Jóndóru, að
dansa, spila og leika. Smám saman
hallar að ævikvöldi. Jóndóra þarf
aftur á vernd og stuðningi að halda –
nú í faðmi systkina, vina og fólksins í
Stuðlaseli.
Þakka þér frænka fyrir allt sem
þú gafst mér – bros, blik í augum og
endalausa lífsgleði.
Anna Gunnhildur Ólafsdóttir.
Kær vinkona mín Jóndóra Elsabet
Jónsdóttir er látin. Við höfum átt
samleið í 18 ár. Hún auðgaði líf mitt
eins og svo margra sem voru henni
samtíða, með óvenju þroskaðri skap-
höfn og viti. Hún var einstök kona
sem þrátt fyrir fötlun og veikindi frá
fæðingu tókst að varðveita sjálfstæði
sitt og reisn.
Hvar sem hún kom á mannamót
hópaðist að henni fólk og öllum fagn-
aði hún af þeirri hlýju og friðsemd
sem var svo einkennandi í fari henn-
ar. Jóndóra var söngelsk, kunni
kynstrin öll af ljóðum, stundaði kóra-
starf og tók þátt í tónleikahaldi. Um
árabil var hún félagi í Átaki, tók þar
virkan þátt í umræðum og voru hús-
næðismál fatlaðra henni sérstaklega
hugleikin.
Hún hélt tryggð við uppruna sinn
og fjölskyldu, fróð um ættmenni sín
fjarskyld og náin og staðfærði fólk
með svo lifandi lýsingum og gleði að
undirrituð, fákunnandi, fann til
smæðar sinnar. Er sótti að henni
tregi vegna þess hlutskiptis sem
henni hafði hlotnast í lífinu, hvarf
hún á vit einveru og hugleiddi fallega
drauma þar sem háleitustu óskir eru
uppfylltar, hún lét ekki bugast held-
ur endurheimti gleði sína og æðru-
leysi. Flókið búsetuform sem ætlað
er þeim sem skilgreindir eru fatlaðir
í íslensku samfélagi getur reynst erf-
itt að höndla svo vel fari og varla á
færi aukvisa að ráða fram úr. Með
frábærri leikni færði hún allt til betri
vegar. Hér má heldur ekki gleyma
elskulegu sambýlisfólki sem reynd-
ist henni vel, ekki síst þegar heilsu
hrakaði svo, að öll þátttaka varð
henni um megn.
Nú skiljast leiðir, ég mun sakna
minnar góðu vinkonu. Þakklát kveð
ég hana, þess fullviss að almættið
taki henni fagnandi og færi henni
þann sess sem henni sæmir.
Helga Birna Gunnarsdóttir.
Elsku Jóndóra, við kveðjum þig
með söknuði.
Þegar við rifjum upp gamlar og
góðar stundir þá er margt sem kem-
ur upp í hugann,
þú varst svo mikil félagsvera,
hafðir unun af að vera í kringum fólk
og taka þátt í öllu er viðkom söng,
saumaklúbbum, og veislum. Þú
hlakkaðir ávallt til þegar sumarið
kom að fara í sumardvöl til Guðrúnar
Ægis, Ölmu og Helenu.
Oft sátum við saman í eldhúsinu
og rifjuðum upp gamla daga og þú
varst alltaf tilbúin að deila með okk-
ur þínum æskuminningum, hvað þú
varst minnug á nöfn og afmælisdaga
langt aftur í tímann. Jóndóra,
manstu hvað þér fannst gaman að
finna til fínu fötin fyrir ýmis tilefni
eins og veislur og saumaklúbba, það
var svo gaman að vera þér innan
handar því það veitti manni svo
mikla gleði. Elsku Jóndóra nú ertu
komin heim eins og þú óskaðir svo
oft eftir síðustu vikurnar í þínu lífi að
fara í Gunnhildargerði. Það er svo
margt að minnast og við kveðjum þig
með söknuði og hlýhug með laginu
sem minnir okkur ávallt á þig, elsku
Jóndóra.
Blátt lítið blóm eitt er,
ber nafnið: gleymdu ei mér.
Væri ég fleygur fugl,
flygi ég til þín.
Svo mína sálu nú
sigraða hefur þú,
engu ég unna má,
öðru en þér.
(Þýsk þjóðvísa)
Þökkum fyrir góðar og ógleyman-
legar stundir.
Þínar vinkonur
Lofthildur Kristín Bergþórs-
dóttir, Íris Lind Ævarsdóttir.
Elsku Jóndóra,
nú hefur þú kvatt okkur í þessu
lífi. Við erum þakklát fyrir að fá að
hafa verið vinir þínir og samferða-
menn í gegnum lífið. Við minnumst
allra yndislegu stundanna sem við
áttum saman. Þú varst hrókur alls
fagnaðar og hafðir lífsgleðina í fyr-
irrúmi. Þú áttir svo gott með að hrífa
alla með þér í leik og starfi. Fékkst
margar góðar og skemmtilegar hug-
myndir sem urðu að skemmtilegustu
stundum okkar saman í Húsinu.
Ættfræðiáhugi þinn var alveg ein-
stakur og minni þitt á afmælisdaga
allra sem þú þekktir var ótrúlegt.
Þegar heilsa þín fór að gefa sig,
söknuðum við svo mikið þinnar ljúfu
og skemmtilegu persónu. Nú vitum
við að þú ert komin á stað þar sem þú
færð að njóta þín, sauma út og hlæja.
Lækkar lífdaga sól.
Löng er orðin mín ferð.
Fauk í faranda skjól,
fegin hvíldinni verð.
Guð minn, gefðu þinn frið,
gleddu og blessaðu þá,
sem að lögðu mér lið.
Ljósið kveiktu mér hjá.
(Herdís Andrésdóttir.)
Samúðarkveðjur sendum við allri
fjölskyldu þinni.
Hafðu þökk fyrir allt.
Vinir þínir í Húsinu.
Jóndóra Elsabet
Jónsdóttir
Ef þau deyja
hverfa þau til guðs,
eins og draumur,
sem aldrei gleymist.
Í sorginni mætast foreldrar og börn
og verða ekki síðan viðskila.
(Jón úr Vör)
Við nutum þeirra forréttinda að
kynnast Magnúsi Óla þar sem hann
stundaði nám við Safamýrarskóla.
Þar fengum við tækifæri til að upp-
lifa ýmislegt skemmtilegt saman og
taka þátt í hans daglega lífi. Magnús
Óli var duglegur, þrautseigur og
glaðlyndur strákur sem naut sín vel
í skólanum. Við minnumst Magnús-
ar Óla af miklum hlýhug og vottum
fjölskyldu hans samúð okkar á þess-
um erfiða tíma.
Kveðja
Drífa, Guðrún Á., Guðrún P.,
Lilja, Lovísa og Margrét.
Ég fékk erfitt símtal í síðustu
viku.
Um leið og ég heyrði röddina í
vinkonu minni, henni Guðbjörgu,
vissi ég að eitthvað hafði komið fyr-
ir. Elsku sonur hennar, hann Magn-
ús Óli, hafði dáið um nóttina. Hann
sofnaði svefninum langa um borð í
flugvél á leið heim til Íslands.
Guðbjörg var einmitt stödd í
heimsókn hjá mér í Kaupmannahöfn
þegar Kristján pabbi Magnúsar
fékk símtal frá Vildarbörnum Ice-
landair, um að þau hefðu fengið út-
hlutað styrk til að fara í draumaferð
með strákinn sinn. Mikil gleði og
spenna ríkti – enda höfðu þau ekki
áður farið öll saman í frí með Magn-
ús Óla með sér – þar sem slík ferð
kostaði mikla peninga og mikla fyr-
irhöfn, sökum fötlunar og veikinda
Mola litla, eins og hann var gjarnan
kallaður. Ferðin til Orlando var að
Guðbjargar sögn yndisleg og afar
vel heppnuð.
Það gladdi mig mikið að heyra
það.
Guðbjörg og Kristján með öllum
börnunum sínum fjórum ásamt
Sessý og hjúkrunarkonunni Gillian.
Magnús brosti alla dagana og naut
þess að vera með fjölskyldunni, sem
og alls sem Orlando hafði upp á að
bjóða. En því miður var ferðin eins-
konar kveðjustund Magnúsar. Hann
átti góðan tíma með fjölskyldu sinni,
en eftir margra ára veikindi og
mikla fötlun var hann eflaust orðinn
þreyttur.
Þessi yndislegi drengur er farinn,
en hann skilur mikið eftir sig. Hann
kenndi okkur hinum mikið. Hann
hafði mikinn baráttu- og lífsvilja.
Var oft mjög nærri því að kveðja en
harkaði allt af sér og kom t.d. lækn-
um sínum á óvart.
Ég hafði því miður ekki séð mikið
af Magnúsi síðastliðin ár, bæði þar
sem ég bý erlendis og svo hittist yf-
irleitt þannig á að Magnús var á
sambýlinu, þar sem hann bjó, þegar
ég kom í heimsókn.
En ég var dugleg að fylgjast með
honum og lét spurningum rigna yfir
vinkonu mína um hann og líðan
hans. Guðbjörg var síðan búin að
lofa mér að fá hann heim til sín næst
þegar ég kæmi til landsins. Þá ætl-
aði hún að hafa hann í græna bolnum
sem ég gaf honum í afmælisgjöf í
janúar – mamma hans sagði að hann
væri svo sætur í honum og færi hon-
um svo vel.
Elsku Guðbjörg mín, ég finn svo
til með þér. Mér finnst líka oft erfitt
að skilja hvers vegna svona mikið er
lagt á eina manneskju. En ég veit að
þú munt taka á þessu með æðruleysi
og kjarki, eins og þú hefur alltaf
gert. Ég dáist að þér og er stolt að
eiga vinkonu eins og þig.
Við Birkir sendum þér, Kristjáni,
Birtu, Sigrúnu, Hauki og öllum öðr-
um í fjölskyldu ykkar okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Hugur okkar
er hjá ykkur.
Elsku Magnús Óli. Minningin um
þig mun lifa áfram í hjörtum allra
sem þekktu þig. Þú varst yndislegur
drengur og verður fallegur og frjáls
engill á himnum. Guð blessi þig.
Fríða Dóra Steindórsdóttir.
 Fleiri minningargreinar
um Magnús Óla Guðbjargarson bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu á
næstu dögum.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
HÖRÐUR SÆVALDSSON
tannlæknir,
Sefgörðum 10,
Seltjarnarnesi,
verður jarðsunginn frá Hallgrímskirkju þriðjudaginn
15. maí kl. 13.00.
Blóm og kransar eru afþakkaðir en þeim sem vilja minnast Harðar er bent
á reikning 0372-13-110667, kt. 080657-5959, sem stofnaður hefur verið í
minningu hans. Það fé sem safnast verður sett í minningarsjóð og notað
til að efla þekkingu á sviði tannverndar og tannlækninga á Íslandi.
Ragnheiður Marteinsdóttir,
Helga Harðardóttir, Sturla Jónsson,
Hildur Harðardóttir, Óskar Einarsson,
Friðrika Þóra Harðardóttir, Friðbjörn Sigurðsson,
Hjördís Edda Harðardóttir, Arnór Halldórsson,
Ragnheiður Harðar Harðardóttir, Lýður Þorgeirsson,
Sævaldur Hörður Harðarson, Dagný Lind Jakobsdóttir,
Hörður Harðarson,
Sigríður Marta Harðardóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.