Morgunblaðið - 27.05.2007, Qupperneq 64

Morgunblaðið - 27.05.2007, Qupperneq 64
64 SUNNUDAGUR 27. MAÍ 2007 MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR Elsku langamma. Við munum þegar við sát- um alltaf saman og gáfum fuglunum á sumrin og töl- uðum um allt mögulegt. Við áttum alltaf mjög góða tíma saman og þú bauðst okkur alltaf uppá heitt súkkulaði og piparkökur sem er best þeg- ar þú býrð það til. Og svo munum við aðal- lega eftir því að þú varst mjög góð við allt og alla. Ást og kossar, Ragnar, Ævar og Eva. HINSTA KVEÐJA ✝ Halldóra Mar-grét Hermanns- dóttir fæddist á Hofsósi 11. október 1912. Hún lést á Sjúkrahúsi Siglu- fjarðar 16. maí síð- astliðinn. Foreldrar hennar voru Elín Lárusdóttir, f. á Vatni á Höfða- strönd í Skagafirði 27. febrúar 1890, d. 26. mars 1980, og Hermann Jónsson, f. á Bíldudal 12. desember 1891, d. 30. september 1974. Systkini Halldóru eru Lár- us, f. 1914, d. 2007, Níels, f. 1915, d. 1997, Rannveig, f. 1916, d. 1981, Hrefna, f. 1918, Sæmund- ur, f. 1921, d. 2005, Haraldur, f. 1923, Georg, f. 1925, og Björn, f. 1928. Halldóra giftist Friðriki Guð- laugi Márussyni 1936. Börn þeirra eru: 1) Margrét Lára, f. 1940, maki Arngrímur Jónsson. Þau eiga tvo syni, níu barnabörn og tvö barnabarnabörn. 2) Her- mann, f. 1942, d. 1999, maki Agnes Einarsdóttir. Þau eiga fjögur börn og átta barnabörn. Einn sonur þeirra er látinn. Hermann átti einn son fyrir hjónaband og á hann fjögur börn. 3) Ævar, f. 1948, maki Hjördís Júlíusdóttir. Þau eiga fjögur börn og sjö barnabörn. Einn sonur þeirra er lát- inn. Halldóra fluttist þriggja ára með foreldrum sínum út í Málmey á Skaga- firði þar sem þau bjuggu til 1918. Þá fluttu þau að Ysta-Mói í Fljótum. Halldóra gekk í barna- skóla í Haganesvík í Fljótum til fermingaraldurs en 1932 fór hún í Húsmæðraskólann á Staðarfelli og lauk þaðan prófi. Næstu árin dvaldi Halldóra í Reykjavík við vinnu á saumastofu en flutti síð- an til Siglufjarðar þar sem hún vann við síldarsöltun á sumrin en í frystihúsum og við aðra fisk- verkun þess á milli. Útför Halldóru verður gerð frá Siglufjarðarkirkju á morgun, mánudaginn 28. maí, og hefst at- höfnin klukkan 14. Elsku amma mín, það eru margar góðar minningar sem koma upp í hugann þegar hugurinn leitar til þín. Ég man hvað það var alltaf nota- legt að koma til þín og afa á Sigló. Þar var ýmislegt brallað. Ég man eftir ferðunum upp í Hvanneyrarskál þar sem við vorum nestuð upp með appelsín í flösku, sem var alltaf til í kjallaranum, og nammi, og áttum að borða það þegar við kæmum upp á topp. En við stopp- uðum alltaf í miðri hlíðinni og gædd- um okkur á nestinu, en þá stóðst þú út í glugga með kíki og fylgdist með öllu saman. Ég man eftir ferðunum í Fljótin með ykkur afa í skódanum, þar sem stoppað var í Ketilási og keyptur ís, farið í hólmann og tíndur dúnn, veitt og svo auðvitað stússast í kringum dýrin. Ég man eftir dúnsængunum og litlu svæflunum sem var svo gott að kúra í. Ég man eftir öllum bænunum, vís- unum og spilunum sem þú kenndir okkur. Ég man eftir jólapökkunum, sem alltaf var svo gaman að fá, í þeim voru ullarsokkar, fullt af nammi og peningur. Ég man eftir hvað þú varst alveg sérstaklega gjafmild, vildir alltaf vera að gefa einhverjum eitthvað, en sjálfa vantaði þig aldrei neitt. Það var alltaf gaman að spjalla við þig, þú fylgdist alltaf vel með öllu. Ég man sérstaklega eftir því þegar þú spurðir mig með hvaða liði ég héldi í handbolta, og ég sagðist ekk- ert fylgjast með handbolta, en þú áttir þér uppáhaldslið. Sérstaklega fylgdistu með barna- börnunum og barnabarnabörnunum og barnabarnabarnabörnunum sem eru orðin ansi mörg og voru þér mjög kær. Þér þótt mjög leiðinlegt að ekkert af þeim bjó á Siglufirði, og komu því oft margir í heimsókn í einu, og svo enginn í langan tíma. Ég man hvað þú varst alltaf glöð þegar maður kom, og svo óskaplega leið stóðstu í glugganum og vinkaðir þeg- ar maður fór. Á Sigló áttirðu marga að, dóttur, tengdason, góða vini, nágranna og ættingja og var oft mjög gestkvæmt hjá þér. Það var gott að vita af Maddý, Adda, ömmu Mæju, afa Júlla og öllu þessu góða fólki í kringum þig sem hugsaði svo vel um þig, sérstak- lega undir það síðasta þar sem sjónin var orðin ansi döpur og þú áttir erfitt orðið með að borða. Heima hjá þér vildirðu vera og alls ekki fara á elli- heimili, sagðist alltaf frekar vilja fara á barnaheimili en elliheimili. Elsku amma mín, ég veit að hvíld- inni varstu fegin. Ég er þakklát fyrir að hafa átt þig sem ömmu, ég er viss um það að ef að það væri mynd í orðabókinni til að útskýra hugtakið amma þá væri þar mynd af þér. Hvíl þú í friði, þín Harpa. Með ömmu og alnöfnu eiginkonu minnar, Halldóru Hermannsdóttur eða Dóru, er gengin skarpgreind, fordómalaus og víðlesin kona sem lét sig menn og málefni miklu skipta. Þrátt fyrir háan aldur var annáluðu minni hennar og skarpskyggni ekk- ert farið að förlast. Hún bjó yfir mik- illi frásagnargleði enda hafði hún frá mörgu að segja frá langri ævi. Hún var sérlega skemmtilegur viðmæl- andi og ávallt stutt í dillandi og ung- æðislegan hlátur hennar. Þótt líkami og sjón væru farin að láta undan síga var ekkert gefið eftir og hvergi undi hún sér betur en í sínu litla eldhúsi á Hvanneyrarbraut á Sigló með gesti og gangandi í kringum sig, hellandi upp á kaffi og berandi meðlæti á borð. Yfir Dóru var mikil reisn, hún var meitlaður og sterkur persónu- leiki og barnagæla sem var með á hreinu hvað skipti máli í þessu lífi. Gjafmildi og höfðingsskapur ein- kenndi allt hennar viðmót og verald- leg gæði skiptu hana engu. Samband eiginkonu minnar við föðurömmu sína var sérstakur og fallegur kapítuli. Milli þeirra var sterkur og tær strengur og vart leið sú vika að þær töluðust ekki við. Engin af heimferðum okkar til Íslands var fullkomnuð nema amma Dóra væri sótt heim á Sigló. Og skemmtilegri langömmu er vart hægt að hugsa sér. Ég kveð þessa stórmerku og ein- stöku konu með miklum söknuði og kæru þakklæti fyrir samfylgdina. Stefán Haukur Jóhannesson. Ég kvaddi Dóru mína með miklum trega fyrir þremur vikum á Sjúkra- húsi Siglufjarðar en þá var ljóst að hún átti skammt eftir ólifað. Hún var algjörlega æðrulaus, tilbúin að mæta örlögum sínum, klár í kollinum til hinsta dags. Ég ætlaði að þakka henni fyrir allt sem hún var okkur fjölskyldu minni en kom ekki upp orði, vitandi vits að ég væri að halda í höndina á henni í síðasta skipti og faðma hana í hinsta sinn. Dóra var engin venjuleg mann- eskja, sterkur karakter, einstaklega barngóð, eðalframsóknarmaður sem hafði ákveðnar skoðanir á öllum mál- um og lét engan kúga sig til fylgilags ef henni var það á móti skapi. Hún hafði afburða dómgreind og ótrúlegt minni, gat rifjað upp sögur og ljóð sem hún hafði lesið fyrir tugum ára og sagt frá atburðum langt aftur í tímann um menn og málefni og skildi ekkert í þessu unga fólki nú til dags sem mundi ekki einu sinni atburði milli daga. Á háskólaárum mínum þótti Dóru ekkert sjálfsagðara en að koma til okkar til að aðstoða með heimilið og börnin þegar tími prófa fór í hönd og var það ómetanleg hjálp. Aldrei féll henni verk úr hendi en allt var gert af yfirvegun, aldrei nein læti og leið henni best ef það var fullt hús af fólki og hún gat gefið öllum að borða. Ég man aldrei eftir því að hafa heyrt hana kvarta undan því að hún væri þreytt, það orð var ekki til í hennar orðaforða. Á sumrin dvöldu Dóra og Friggi langdvölum hjá Georg bróður henn- ar á Ystamó í Fljótum þar sem for- eldrar Dóru höfðu búið áður. Elstu börnin okkar eiga minninguna um berjaferðir, silungsveiði og síðast en ekki síst samverustundir í sveitinni þar sem frændur og frænkur hittust en Ystimór var samverustaður þar sem allur ættboginn hittist. Systkini Dóru voru 8 og afkomendur þeirra eru æði margir eins og sést á ætt- armótum sem haldin eru á tveggja ára fresti, Dóra bar velferð þeirra allra fyrir brjósti og fylgdist sérstak- lega vel með þeim. Hún var sérlega stolt af börnum sínum Maddý, Hemma og Ævari og afkomendum þeirra og sagðist ekki skilja í því hvað hún ætti fallega og góða afkom- endur. Síðasti áratugurinn í lífi Dóru var ekki alltaf dans á rósum en alltaf var hún kletturinn í lífi okkar allra. Hún missti Frigga sinn í byrjun árs 1997, Hemmi elsti sonur hennar dó á svip- legan hátt tveimur dögum fyrir alda- mótin og Friggi sem alltaf var kall- aður Friggi litli, yngsti sonur Hemma og Agnesar, drukknaði í hörmulegu sjóslysi ásamt sambýlis- konu sinni fyrir tveimur árum. Bæði þessi dauðsföll voru reiðarslag fyrir fjölskylduna. Seiglan í þeirri gömlu var ótrúleg. Oft spurði ég hana að því hvernig henni liði og fékk þá svarið að það væri gott að gráta í koddann sinn á kvöldin en það þýddi ekkert að leggjast í volæði því lífið héldi áfram. Við erum þakklát fyrir að hafa átt ömmu Dóru í öll þessi ár en það verð- ur að viðurkennast að hún er fjöl- skyldunni mikill harmdauði og það verður skrýtið að koma til Siglu- fjarðar án þess að koma við á Hvann- eyrarbrautinni. Eldhúsið hennar var gnægtabúr af alls kyns heimabökuðu góðgæti og Dóra sá til þess að allir borðuðu eins og þeir gátu í sig látið. Siglufjörður verður ekki samur án hennar. Að leiðarlokum vil ég þakka Dóru minni alla vináttuna, væntum- þykjuna og umhyggjusemina sem hún sýndi fjölskyldu minni og kveð ég hana með miklum söknuði. Guðrún Ó. Blöndal. Halldóra Margrét Hermannsdóttir ✝ Birna fæddist áAkureyri hinn 6. júlí 1927 og lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja hinn 13. maí 2007. Foreldrar hennar voru Sumarrós Guð- mundsdóttir, verka- kona á Akureyri, f. 1890, d. 1950, og Friðbjörn Björns- son, bóndi í Staðar- tungu í Hörgárdal, f. 1873, d. 1945. Birna átti 3 hálf- systur samfeðra, þær Láru og Helgu sem báðar eru látnar og Unni sem dvelst á Dvalarheimilinu Hlíð á Akureyri. Fóstursystir Birnu og frænka hennar, Dalrós eldrar hans voru Anna Bergþóra Magnúsdóttir, f. 1914, d. 2002, og Torfi Helgi Gíslason, f. 1920, d. 1992. Rósa og Gísli eignuðust einn son, Torfa Sigurbjörn Gíslason, f. 16. maí 1985. Torfi nemur verk- fræði við Háskóla Íslands. Birna ólst upp á Akureyri og ól mestallan aldur sinn þar nyrðra. Árið 2002 urðu þáttaskil í lífi hennar er hún tók sig upp og flutt- ist búferlum til Reykjanesbæjar til að geta verið nær dóttur sinni og fjölskyldu hennar. Hún keypti sér íbúð í húsi fyrir eldri borgara og undi hag sínum nokkuð vel, þó hún saknaði gamla bæjarins síns alltaf. Eftir hefðbundna skólagöngu fór Birna að vinna fyrir sér og starfaði lengstum sem matráðs- kona á Akureyri og í nærsveitum Akureyrar, lengst af á Elliheimil- inu í Skjaldarvík norðan Akureyr- ar. Birna var jarðsungin frá Lög- mannshlíðarkirkju hinn 18. maí. sl. og hvílir hún í kirkjugarðinum í Lögmannshlíð. Sigurgeirsdóttir, f. 1918, d: 2004 ólst upp hjá móður Birnu og ömmu á Akureyri. Birna átti eina dóttur, Sumarrósu Sigurðardóttur (Rósu), f. 22. febrúar 1953, framhalds- skólakennara í Reykjanesbæ. Faðir hennar er Sigurður Þórhallsson, f. 21. apríl 1933, búsettur í Reykjavík. Foreldrar hans voru Helga Jó- hannsdóttir, f. 1897, d. 1941, og Þórhallur Traustason, f. 1908, d. 1947. Maður Rósu var Gísli Torfa- son framhaldskólakennari, f. 10. júlí 1954, d. 21. maí 2005. For- Þú áttir þrek og hafðir verk að vinna og varst þér sjálfri hlífðarlaus og hörð. Þú vaktir yfir velferð barna þinna. Þú vildir rækta þeirra ættarjörð. Frá æsku varstu gædd þeim góða anda, sem gefur þjóðum ást til sinna landa og eykur þeirra afl og trú. En það er eðli mjúkra móðurhanda að miðla gjöfum – eins og þú. (Davíð Stefánsson frá Fagraskógi) Þegar ég minnist móður minnar finnst mér þessar ljóðlínur skáldsins frá Fagraskógi eiga einkar vel við. Mamma ólst upp í miklu ástríki móð- ur sinnar og móðurömmu. Hún var mikið eftirlæti þeirra beggja enda fallegt barn, fremur ákveðin og vilja- sterk frá fyrstu tíð. Ákveðnin og viljastyrkurinn einkenndi hana æ síð- an og mótaði líf hennar. Hún missti móður sína 23 ára og stóð þá ein og óstudd í samfélagi þar sem hver og einn þurfti að sjá um sig. Mamma var ákaflega fríð sýnum, dökk á brún og brá. Hún var leiðtogi í sér og fór oft ótroðnar slóðir. Hún gerði sér fljótt ljóst að til að komast af í þessu lífi yrðu konur að vera sjálf- stæðar og treysta á sjálfar sig. Hún var mikill dugnaðarforkur til allra verka sem setti sér markmið sem hún vann ótrauð að. Eftir að ég hleypti heimdraganum eru mér minnisstæðar matarsend- ingarnar miklu að norðan. Þaðan komu heilu kassarnir fullir af alls kyns góðgæti og hlýjum bréfum sem alltaf yljuðu mest og best. Þessum sendingum fylgdi ávallt ósk um Guðs blessun okkur til handa. Mamma var ákaflega trúuð kona og var trúin henni alltaf brú yfir boðaföllin. Hún þurfti oft að bíta á jaxlinn í einkalífi sínu, veikindum og öðru mótlæti. Alltaf stóð hún keik og hélt áfram. Hún var hlífðarlaus og hörð við sjálfa sig. Að loknum löngum vinnu- degi var oft sest við saumavélina til að sauma ný föt á einkadótturina. Mamma var fyrirmyndin mín. Hún var mér ástrík móðir. Hjá henni lærði ég bænamál og góða siði. Hún var sú sem hlýddi mér yfir heimalærdóminn fram á unglingsár og hjálpaði þegar steytti á skeri. Hún var ljóðelsk með afbrigðum og kenndi mér að meta Einar Ben. og skáldið frá Fagraskógi enda af góðum hagyrðingum komin. Hún gerði sér alltaf ljóst gildi mennt- unar og hvatti mig á þeirri braut þó svo að hún sjálf og margir af hennar kynslóð hefðu ekki átt kost á langri skólagöngu. Hún var móðirin sem stóð sem klettur að baki barni sínu jafnt í ágjöf sem lygnum sjó. Mamma var lífsglöð kona. Það var ekki í hennar anda að vera upp á aðra komin, ekki einu sinni sem sjúklingur á spítala. Hún elskaði vorið, þó svo að vorhretin hafi stundum verið henni fullharkaleg. Hún vissi að á eftir vori kæmi sumar með sól í heiði. Ég á eftir að sakna samverustund- anna, umhyggju hennar og kærleik- ans sem ávallt stóð í öndvegi. Ég er þakklát fyrir að hafa getað veitt henni stuðning þegar hún þurfti á honum að halda. Ég mun minnast hennar hvort sem sólin strýkur vanga mína eða norðangaddurinn nístir. Ég reyni að hlúa að þeim fræj- um sem hún sáði í þessu lífi og bera þau áfram til komandi kynslóða af- komenda hennar. Ég sé hana nú fyrir mér í blárri berjabreiðu þar sem fal- lega brosið leikur um varir hennar. Ég bið Guð að geyma hana og leiða hana til ljóssins. Ég flyt þér, móðir, þakkir þúsundfaldar, og þjóðin öll má heyra kvæði mitt. Er Íslands mestu mæður verða taldar, þá mun það hljóma fagurt, nafnið þitt. (Davíð Stefánsson frá Fagraskógi) Rósa. Birna amma mín, sem hefur verið fastur punktur í tilveru okkar frá því ég man eftir mér, hefur kvatt þetta tilverustig. Hún var yndisleg amma. Ég minn- ist þess þegar ég var lítill hve ég hlakkaði til að vera í pössum hjá ömmu á Akureyri meðan mamma var að vinna á Hótel Eddu. Þar var margt brallað og amma stjanaði endalaust við mig. Það var farið í sund með nesti, keyptur ís á góðviðr- isdögum, spilaður fótbolti þar sem amma stóð í markinu, og unað við leiki þar sem amma tók virkan þátt. Ég minnist þess að geta varla beðið eftir að amma kæmi í heimsókn vit- andi að hún myndi leika við mig, gæti hjálpað mér með heimalærdóminn og myndi taka eftir hve miklum fram- förum ég hefði tekið síðan síðast, vit- andi að amma var góð og skemmti- leg. Hún gladdist yfir gengi mínu í námi og beið spennt eftir að ég fengi einkunnirnar mínar um jól og vor. Hún sagði oft frá því þegar ég einn daginn kom heim úr skólanum kot- roskinn og tilkynnti henni að nú gæti hún ekki hjálpað mér lengur í stærð- fræðinni því nú væri komin deiling! Ég óx úr grasi og ég fann alla tíð hve ömmu var mikils virði að ég yrði góð- ur maður og forgangsraðaði rétt. Hún vissi að til að komast áfram í líf- inu þyrftu menn að hafa góða mennt- un og hvatti mig óspart. Tíminn líður hratt og allt í einu skynja ég að ég er orðinn fullorðinn og amma leitar skjóls hjá mér eins og ég hjá henni þegar ég var lítill. Þegar amma liggur fársjúk á sjúkrahúsi fyrir nokkrum dögum legg ég vanga minn að vanga hennar og hvísla að henni að ég sé búinn að fá út úr tveimur prófum í verkfræðinni. Amma ljómar og deyr nokkrum klukkustundum síðar. Ég mun reyna að leggja rækt við Birna Björk Friðbjarnardóttir
Qupperneq 1
Qupperneq 2
Qupperneq 3
Qupperneq 4
Qupperneq 5
Qupperneq 6
Qupperneq 7
Qupperneq 8
Qupperneq 9
Qupperneq 10
Qupperneq 11
Qupperneq 12
Qupperneq 13
Qupperneq 14
Qupperneq 15
Qupperneq 16
Qupperneq 17
Qupperneq 18
Qupperneq 19
Qupperneq 20
Qupperneq 21
Qupperneq 22
Qupperneq 23
Qupperneq 24
Qupperneq 25
Qupperneq 26
Qupperneq 27
Qupperneq 28
Qupperneq 29
Qupperneq 30
Qupperneq 31
Qupperneq 32
Qupperneq 33
Qupperneq 34
Qupperneq 35
Qupperneq 36
Qupperneq 37
Qupperneq 38
Qupperneq 39
Qupperneq 40
Qupperneq 41
Qupperneq 42
Qupperneq 43
Qupperneq 44
Qupperneq 45
Qupperneq 46
Qupperneq 47
Qupperneq 48
Qupperneq 49
Qupperneq 50
Qupperneq 51
Qupperneq 52
Qupperneq 53
Qupperneq 54
Qupperneq 55
Qupperneq 56
Qupperneq 57
Qupperneq 58
Qupperneq 59
Qupperneq 60
Qupperneq 61
Qupperneq 62
Qupperneq 63
Qupperneq 64
Qupperneq 65
Qupperneq 66
Qupperneq 67
Qupperneq 68
Qupperneq 69
Qupperneq 70
Qupperneq 71
Qupperneq 72
Qupperneq 73
Qupperneq 74
Qupperneq 75
Qupperneq 76
Qupperneq 77
Qupperneq 78
Qupperneq 79
Qupperneq 80
Qupperneq 81
Qupperneq 82
Qupperneq 83
Qupperneq 84
Qupperneq 85
Qupperneq 86
Qupperneq 87
Qupperneq 88

x

Morgunblaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.