Morgunblaðið - 21.10.2007, Blaðsíða 28

söngur
28 SUNNUDAGUR 21. OKTÓBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
Ég á ekki til orð,“ segir Dísella (Hjör-dís Elín) Lárusdóttir, þegar ég spyrhvernig það hafi verið að standa ásviði Metropolitanóperunnar í New
York. „Mig hafði auðvitað eins og alla söngvara
dreymt um að syngja þarna án þess þó að halda
að af því yrði. En svo var ég bara komin upp á
þetta svið til að syngja. Ég er eiginlega ekki
vöknuð enn af þeim draumi!“
En Dísella þarf ekki að klípa sig í handlegg-
inn til þess að vera viss um að þetta hafi gerzt í
raun og veru. Hún segir brosmild að hún hafi
starfssamning við óperuna upp á vasann þessu
til sönnunar. Sá samningur er um varamennsku
í hlutverk í óperunni Satyagraha eftir Philip
Glass, sem verður á dagskrá í apríl. „Þar með er
ég allavega komin með tærnar þarna inn fyrir.
Svo sjáum við bara til!“
Það er ekki eins og Dísella hafi stokkið fyr-
irvaralaust inn á sviðið í Metropolitan. Þangað
lá bæði erfið leið og löng. Fyrst tók hún þátt í
stórri keppni í Fíladelfíu, þar sem hún komst
áfram í aðra keppni í Washington, þar sem hún
söng í Kennedy Center. Þá keppni vann hún og
komst þar með í 22ja manna undanúrslit, sem
fóru fram í Metropolitan. Þar söng hún við
píanóundirleik aríuna Oh! Quante volte úr óp-
erunni I Capuleti e i Montecchi eftir Vincenzo
Bellini og Chacun le sait úr Dóttur herdeild-
arinnar (La fille du Regiment) eftir Gaetano
Donizetti.
Fyrri aríuna söng hún að eigin vali, en þá síð-
ari völdu dómararnir úr söngskrá hennar. Dís-
ella komst áfram í 11 manna úrslit og söng þar
sömu aríurnar og fyrr; hún hélt sig við aríu
Bellinis og dómnefndin valdi Donizetti. Í úrslit-
unum sungu keppendur með hljómsveit hússins
og segir Dísella það eitt mikla upplifun, auk
þess sem hún hitti þar fyrir frænda sinn; Stefán
Ragnar Höskuldsson flautuleikara.
Eftir keppnina var haft samband við Dísellu
frá Metropolitanóperunni og henni boðin
starfssamningur; að vera varamaður í hlutverk
í nútímaverki, sem sungið verður á fornhindí.
„Þetta hlutverk er engar flugeldasýningar en
það krefst mikils þols.
Ætlaði ekki að verða söngvari
Æfingar hefjast í marz og þá þarf ég að vera
búin að læra þetta allt saman utanbókar á hugs-
aðu þér fornhindí! Frumsýning verður 7. apríl
og það eru ákveðnar sjö sýningar í apríl og maí.
Vonandi tekst mér að sannfæra þá um að ég sé
þess verð að fá hjá þeim fleiri verkefni.“
Dísella er fædd og uppalin í Mosfellssveit; ein
þriggja dætra Sigríðar Þorvaldsdóttur leikkonu
og Lárusar Sveinssonar trompetleikara.
„Tónlistin var ríkjandi á heimilinu; það var
spilað og sungið. Pabbi hafði tónlistina að at-
vinnu og þurfti að æfa sig á trompetinn á hverj-
um degi. Framan af sagði hann oft við mig að ég
skyldi alls ekki verða trompetleikari og eig-
inlega láta tónlistina bara eiga sig. Svo snerist
honum hugur og hann fór að segja: Þú hefur
rödd. Þú gætir orðið söngvari. En það var nú
einmitt nokkuð sem ég ætlaði sko ekki að verða!
Eftir stúdentspróf frá Kvennaskólanum tók
ég mér tíma til þess að velta háskólanáminu
fyrir mér; valið stóð á milli sálfræði og heim-
speki. Einn góðan veðurdag datt mér í hug að
hringja í Söngskólann í Reykjavík og áður en
ég vissi af var ég komin þar í söngnám. Enn
þann dag í dag hef ég ekki hugmynd um af
hverju ég tók upp símann og hringdi í söngskól-
ann.
Með söngskólanum var ég að syngja með
Gunnari Þórðarsyni. Það var alveg draumur.
Eftir söngskólann tók ég mér ársfrí. Ég ætl-
aði í framhaldsnám í Vínarborg, en þegar þang-
að skyldi halda var ég komin með svæsið kinn-
holuofnæmi og klúðraði áheyrnarprufunni.
Svo hringdi Margrét Bóasdóttir söngkona í
mig og sagði að til stæði Master Class hjá Söng-
skólanum í Reykjavík og ég yrði bara að vera
með. Þegar hún hringdi öðru sinni ákvað ég að
fara. Og það var eins gott, því þarna opnaðist
mín framtíð. Kennari var Laura Brooks Rice og
mér fannst hún svo ofboðslega góð að ég elti
hana til Bandaríkjanna og komst inn í West-
minster Choir College of Rider University, þar
sem Rice er mikils metinn kennari.“
Ég er svo sveitó
Þarna stundaði Dísella nám í tvö ár og fékk
meistaragráðu fyrir vikið. Skólasystir hennar
var Elísa Sigríður Vilbergsdóttir, sem nú er í
Þýzkalandi, og segir Dísella það hafa létt lífið að
þær gátu lært saman, talað saman og umfram
allt fengið útrás fyrir sinn íslenzka húmor sam-
an. Dísella segir að hún hafi haldið að námið
myndi felast í því að syngja, syngja og aftur
syngja. En það var nú eitthvað annað. Nem-
endur þurftu að skila ritgerð á ritgerð ofan og
svo var próf á próf ofan. „Það lá við að það væri
enginn tími til þess að syngja,“ segir hún og
hlær. „Nei, ég segi nú bara svona.
Kosturinn við námið var hvað við gátum per-
sónugert það, ég tók til dæmis frönsku og fór í
Mozartóperurnar, því mín rödd er þannig að ég
reikna með að Mozart verði ofarlega á verk-
efnalistanum hjá mér. Elísa Sigríður fór aftur í
þýzkan ljóðasöng, þar sem þýzk sönghefð ligg-
ur afskaplega vel fyrir henni og hennar rödd en
hún syngur meðal annars Wagner!“
En þetta var nú ekki tómt puð með íslenzk-
um hlátrasköllum inn á milli. Í píanódeild skól-
ans var Teddy Kernizan og þau Dísella felldu
hugi saman. Teddy er fæddur í Bandaríkj-
unum, en foreldrar hans eru frá Haítí. Dísella
og Teddy búa með tvo hunda „síslefandi, ynd-
isleg skrímsli“ í New Jersey, klukkutíma frá
New York og klukkutíma frá Fíladelfíu. Þarna
líður Dísellu vel. „Ég er svo sveitó. Ég er ekkert
sérlega spennt fyrir stórborgum, það er ágætt
að koma þangað og stoppa stutt. En svo þarf ég
að komast upp í sveit aftur.“ Draumurinn er að
vera með hesta, en það er of bindandi eins og er.
„Það er svo þægilegt að geta bara hent hund-
unum í tengdaforeldrana, ef maður þarf af bæ.
En það myndi aldrei ganga að henda hestum í
þau!“
Sungið fyrir Domingo
Þegar Dísella lauk námi 2005 kom babb í bát-
inn. Hún var á nemendavísa til 2008, sem þýddi
að ef hún færi frá Bandaríkjunum mætti hún
ekki koma inn í landið aftur. Þannig stóðu mál í
átta mánuði.
„Þetta var hroðalegur tími. Ég var eins og
fangi. Ég mátti ekki vinna og ekki fara úr landi
svo ég gat ekki komið heim um jólin. Mér féllust
eiginlega hendur. Það er nú einu sinni svo, að
þegar ekkert er að gera sekkur maður dýpra í
að nenna engu.
En svo hristi ég af mér slenið og tók þann pól
í hæðina að ég hefði allavega nógan tíma til þess
að æfa mig.
Ég fór í áheyrnarprufu hjá fyrirtækinu
Astral Artistic Services í Fíladelfíu, sem
sérhæfir sig í „stjörnum morgundagsins“ og
komst þar á lista. Svo var ég valin
varamanneskja annarrar söngkonu, sem átti að
frumflytja í Kimmel Center verkið Rim of love
eftir Andrea Clearfield og einnig syngja
Summer of 1915, Knoxville eftir Samuel
Barber. Þessi söngkona var svo aftur
varamanneskja hjá Metropolitan og svo fór að
hún var kölluð þangað og þá komst ég að í
Kimmel Center. Svona er þetta nú
Það hefst ekkert
nema að vera tilbúin í slaginn
Sópransöngkonan Dísella Lár-
usdóttir komst í úrslit Met-
ropolitan-keppninnar og söng
þá tvisvar á sviði Metropolit-
anóperunnar; fyrst með píanó-
undirleik og síðan með hljóm-
sveit hússins. Hún uppskar
starfssamning við þessa fræg-
ustu óperu í heimi. Freysteinn
Jóhannsson ræddi við Dísellu.
Morgunblaðið/Golli
Tvö á tóni „Við pabbi að spila saman á trompet.“ Við þrjú „Ég, mamma og afi í Rympu á ruslahaugnum“Draumurinn „Ég og Bjössi - bezti hestur í heimi. Ég er líklega 4 ára.“
Dugleg Dísella Lárusdóttir gefur ekkert
eftir þegar listin er annars vegar.
Uppgjöf er ekki til í hennar orðabók.