Morgunblaðið - 21.10.2007, Side 64

64 SUNNUDAGUR 21. OKTÓBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Birna Hafsteinfæddist í
Reykjavík 20. mars
1923. Hún lést á
Droplaugarstöðum
við Snorrabraut
hinn 1. október síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Áslaug
Fjóla Sigurð-
ardóttir versl-
unarmaður, f. 14.6.
1901 d. 17.7. 1979,
og Kjartan Kon-
ráðsson símamaður,
f. 16.9. 1887, d. 4.2.
1953. Alsystur Birnu eru Bryn-
hildur, f. 1920, d. 2007, og Þór-
unn f. 1921. Hálfsystkin eru
Magnús Þórir, f. 1909, d. 1974,
Aðalheiður f. 1917, Haukur f.
1919, d. 1938, Ágúst f. og d. 1935
og Sólveig f. 1938.
Birna giftist 5.4. 1944 Jakobi
V. Hafstein lögfræðingi og lista-
manni, f. 8.10. 1914, d. 24.8.
1982. Börn þeirra eru: 1) Jakob
Valdimar, f. 1945, maki Hólm-
fríður Gísladóttir f. 1947, þau
skildu. Börn þeirra eru: a) Hild-
ur, f. 1971, sambýlismaður Sig-
urður Ólafsson, f. 1969. Synir
þeirra Birnir, f. 1996, Dagur, f.
1998, Ólafur f. 2003. b) Jakob
Valdimar f. 1974. 2) Jóhannes
Júlíus f. 1947, maki Erna Hauks-
dóttir f. 1947. Börn þeirra Birna
f. 1972, sambýlismaður Rúnar
Guðbrandsson f. 1956, og Jó-
hannes Júlíus f. 1976, sambýlis-
kona Hrönn Óskarsdóttir f. 1977.
Synir þeirra Júlían
f. 2001 og Lúkas f.
2005. Áður eign-
aðist Jóhannes Júl-
íus soninn Odd
Bjarka f. 1999. 3)
Áslaug Birna f.
1948, maki Ingi-
mundur Konráðs-
son f. 1946. Sonur
þeirra Jakob f.
1973, sambýliskona
Susan Lövik f.
1973, dóttir þeirra
Silja f. 2002.
Birna ólst fyrstu
árin upp á Siglufirði hjá ömmu-
systur sinni í móðurætt Indíönu
Pétursdóttur en seinna í Reykja-
vík hjá móður sinni og öðrum
eiginmanni Ágústi F. Jóhann-
essyni sem kenndur var við
Frón. Birna gekk í Kvennaskól-
ann og tók síðar próf í snyrti-
fræðum. Eftir að hún giftist Jak-
obi var hún húsfrú í Reykjavík
en þegar hann lést 1982 gerðist
hún verslunarmaður og starfaði
lengst af í versluninni Olympíu.
Þá stafaði hún lengi í kvenna-
deild Rauða krossins við af-
greiðslu í versluninni á Landa-
koti. Hún bjó í Reykjavík alla tíð
að undanskildum fyrstu æviárum
eins og fyrr segir. Síðasta árið
dvaldi hún á Droplaugarstöðum
þar sem hún lést hinn 1. október
sl.
Útförin fór fram hinn 8. októ-
ber, í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Mig langar með fáeinum orðum
að minnast tengdamóður minnar,
Birnu Hafstein, nú þegar hún hef-
ur verið kvödd í hinsta sinn. Ég
var aðeins 16 ára þegar ég kom
fyrst inn á heimili Birnu og Jakobs
á Kirkjuteig. Ég hafði aldrei áður
séð jafn glæsilegt heimili, bæði
hlýlegt og einstaklega smekklegt.
Þau hjónin voru mjög samhent í
gestrisni sinni, gjafmildi og höfð-
ingsskap og stóð heimilið alltaf op-
ið fjölskyldu og vinum og voru vin-
ir barna þeirra, Júlíusar, Jakobs
og Áslaugar, miklir aufúsugestir.
Mér er minnisstætt þegar þau
höfðu húsið sitt opið á gamlárs-
kvöld í mörg ár fyrir vini
barnanna og var jafnan fullt út úr
dyrum, en þá voru þau flutt í Auð-
arstrætið, æskuheimili Birnu. Mér
var frá fyrstu stundu tekið afskap-
lega vel og varð tengdadóttir
þeirra og böndin styrktust jafnt og
þétt. Foreldrar mínir urðu góðir
vinir þeirra og tengdist það ekki
síst Fróðá á Snæfellsnesi sem þau
eignuðust saman ásamt hópi kunn-
ingja.
Birnu var mjög annt um fjöl-
skylduna sína og voru barnabörnin
hænd að henni og heimsóttu hana
oft. Birna var mjög skemmtileg
kona með mikið skopskyn og var
mikið hlegið í heimsóknum hjá
henni frá fyrstu tíð og til hinnar
síðustu, gestir fóru jafnan glaðari
af fundi hennar. Átti það bæði við
um fjölskylduna og mikinn fjölda
vinkvenna sem hún átti og sakna
hennar nú. Hún kvartaði aldrei
þótt heilsan hefði bilað fyrir
nokkru og oft erfitt fyrir hana að
hreyfa sig, var alltaf tilbúin að
mæta í veislur þótt hún gæti vart
staðið í fæturna, sá alltaf björtu
hliðarnar á tilverunni. Hún bjó á
Droplaugarstöðum síðustu misser-
in, leið þar vel og er fjölskyldan
þakklát því frábæra starfsfólki
sem létti henni lífið síðasta spöl-
inn. Hún var lítið fyrir að hafa sig
í frammi, stóð jafnan baka til og
hefði trúlega ekki gefið mikið fyrir
svona tilskrif en ég gat ekki látið
vera að þakka henni fyrir langa
samfylgd sem aldrei bar skugga á.
Erna Hauksdóttir.
Elskulega amma mín.
Þrátt fyrir að lífsins gangur sé
óumflýjanlegur og þú hafir verið
reiðubúin fyrir þetta langa fallega
ferðalag, þá er óskaplega erfitt að
sjá á eftir þér og fá ekki framar að
halda í heitu höndina þína.
Ótal margar dýrmætar minning-
ar rifjast upp sem munu ylja mér
og mínum um ókomna tíð.
Ég veit að þótt þú sért farin þá
ertu samt hjá okkur. Þú trónir
sem fyrr á toppnum með afa þér
við hlið og þið fylgist vel með
stóru börnunum þremur og barna-
börnunum ykkar fimm, lífsgöngu
okkar, mökum og börnum, sigrum
og sorgum um aldir alda.
Þú verður alltaf hjá mér. Svo
fögur og fín með vel lakkaðar
neglur og
fallega lagt hár.
Ég sakna þín svo mikið.
Guð blessi þig.
Þín
Hildur.
Elskuleg amma mín og nafna er
dáin.
Ég áttaði mig ekki á því fyrr en
í jarðarförinni hversu undarlegt
það er að sitja í jarðaför alnöfnu
sinnar. Nafnið okkar var þarna út
um allt á blómakrönsum og kross-
um. Mér fannst erfitt að kveðja
hana og það er skrítið að keyra nú
fram hjá Droplaugarstöðum og
eiga þar ekkert erindi.
En einn kemur þá annar fer.
Nokkrum dögum fyrir andlát
ömmu nöfnu sat ég hjá henni við
rúmstokkinn og hélt í hönd henn-
ar. Ég hvíslaði að henni að ég væri
með leyndarmál sem ég vildi deila
með henni. Þá greip hún mátt-
lausri höndinni um annað brjóst
mitt. „Ertu ólétt?“ Hún vissi sínu
viti sú gamla. Og það sem eftir
lifði kvölds kyssti hún mig hundr-
að sinnum á handarbakið og sagði
það yndislegt að vita til þess að við
Rúnar ætluðum að eiga saman
barn. Henni fannst sambýlismaður
minn svo huggulegur. Og svo var
hann líka „stórreykingamaður“.
Það fannst henni kostur. „Það eru
bara lummur sem hætta að
reykja“ sagði hún eitt sinn við
Rúnar, mér til mikillar skemmt-
unar.
Já, hún var mikill húmoristi hún
amma. Hún var líka mikil hunda-
kelling og ég átti það til að smygla
Lubba litla hundinum mínum inn á
herbergi til hennar á Droplaug-
arstöðum. Það fannst henni ekki
leiðinlegt. Það minnti hana líka á
Bellu, hundinn hennar sem var al-
in upp í allsnægtum og borðaði
ekki hvaða smákökutegund sem
var.
Eftir 25 ára aðskilnað eru þau
loksins sameinuð á ný, amma
Birna og afi Jakob. Þau áttu sam-
an glæsilegt heimili.Veggir hlaðnir
bókum og málverkum. Allt svo
smekklegt og fínt, hlýtt og ilm-
andi. Amma var oft með reykelsi í
eldhúsinu og gekk um í gylltum
inniskóm með fylltum hæl.
Afi söng og spilaði á píanóið í
stofunni eða sat inni á kontór og
sagði okkur sögur af Fríðu á fjalli.
Þegar ég gisti hjá þeim svaf ég
alltaf í „Gula“ herberginu í gula
sessalóninum sem herbergið dró
nafn sitt af. Á morgnana fór ég
stundum með afa að drekka kaffi
með köllunum á Borginni og á
kvöldin með ömmu upp á Landa-
kot að afgreiða í Rauðakrosssjopp-
unni. Þetta voru góðir dagar sem
einkenndust af áhyggjuleysi og
gleði.Við barnabörnin vorum auga-
steinar ömmu og afa. Það var oft
glatt á hjalla ekki síst á jólakvöldi-
.Öll fjölskyldan mætt, graflax,
rjúpur og rjómarönd með nóg af
karamellu sósu.Ég velti því stund-
um fyrir mér, af hverju hún hefði
aldrei gifst aftur, þessi stórglæsi-
lega og skemmtilega kona. En hún
hafði meiri áhuga á að eyða sínum
tíma með fjölskyldu og vinum. Svo
elskaði hún að ferðast, þótt hún
væri flughrædd eins og ég. Hún
var mikill sóldýrkandi og mér er
minnisstæð Floridaferðin sem hún
fór með okkur fjölskyldunni fyrir
nokkrum árum. Við vorum saman í
herbergi nöfnurnar og horfðum á
amerískar sápuóperur á morgnana
og það sem hún gat legið í sólbaði
og ekki spillti fyrir ef hún fékk
einn romm og kók til að dreypa á.
Minningin lifir. Amma mín var
yndisleg kona. Kát og skemmtileg.
Hún hafði nokkuð dökkan húmor
sem var kannski ekki allra, en féll
vel í kramið hjá hennar nánustu.
Hún var fríð, ávallt vel til höfð,
með lakkaðar neglur, bein í baki
og ilmaði alltaf vel. Hún var ósér-
hlífin, en fylgin sér, örlát á eigur
sínar og tíma hvort heldur um var
að ræða fjölskyldu, vini eða aðra.
Hún elskaði okkur og við elsk-
uðum hana. Hún elskaði líka
kóngafólkið og bakaði heimsins
bestu sandköku. Ég sakna hennar
og kveð að hætti pabba míns sem
bauð mér góða nótt á sama hátt öll
árin sem ég bjó í foreldrahúsum
“Góða nótt, sofðu rótt, í alla
nótt,
og góði Guð geymi þig“.
Birna.
Elsku amma mín, Birna Haf-
stein, hefur kvatt okkur í síðasta
sinn. Það er alltaf sorg sem fylgir
því þegar maður missir einhvern
náinn sér eins og amma mín var,
en guð var búinn að opna dyrnar
og amma var tilbúin að fara.
Amma Bidda, eins og við barna-
börnin kölluðum hana, var glæsi-
leg kona í alla staði og leit ávallt
út eins og kvikmyndastjarna frá
Hollywood. Ég var alltaf í góðu
sambandi við ömmu mína og þótti
afar vænt um hana enda veitti hún
mér bæði ást og hlýju alla tíð.
Minningin um ömmu mun lifa
áfram og hennar hlátur og nær-
vera mun lifa í hugum okkar alla
tíð. Nú er amma kominn á fund
gamalla ástvina og við brosum í
gegnum tárin þegar við hugsum
um allar þær góðu minningar sem
amma skildi eftir.
Ég veit að amma vakir yfir
strákunum mínum og fylgist vel
með okkur öllum úr himnaríki þar
sem hún situr með afa og fleiri
góðum ástvinum. Það verða skrýt-
in jól í ár þar sem engin amma á
eftir að sitja í sófanum með capri í
annarri og romm í kók í hinni,
mikið á ég eftir að sakna hennar.
Júlíus Hafstein jr.
Nú er elsku amma Bidda farin
til himna. Þegar pabbi sagði mér
að hún væri farin til himna var ég
fyrst sorgmæddur en svo áttaði ég
mig á því að þá væri hún komin til
langafa Jakobs, þá fannst mér
þetta ekki eins sorglegt því mér
fannst alltaf skrítið að afi Jakob
væri á himnum en amma Bidda á
jörðinni. Síðan spurði ég hvort það
væri búið að segja forsetanum frá
þessu, því amma Bidda var engin
venjuleg amma, hún var svo stór-
glæsileg og flott að forseti Íslands
hlýtur að hafa vera stórvinur
hennar. Amma Bidda var alltaf svo
montin af okkur langömmubörn-
unum sínum. Hún spurði mig í
hvert skipti sem ég hitti hana
hvort augun mín væru ekki örugg-
lega ennþá brún eins og hennar
því það væri flottast og svo sagði
hún við Lúkas að hann væri svo
dætur og dætur, en þá var hún að
segja að hann væri sætur. Þegar
við heimsóttum hana máttum við
fikta í öllu fína dótinu hennar, öll-
um postulínsstyttunum hennar og
sitja á fína postulínsísbirninum
hennar. Mamma og pabbi voru
alltaf á taugum yfir að eitthvað
myndi brotna, og ef þau skömm-
uðu okkur fyrir að vera að fikta
sagði amma alltaf: „Ég held þeir
megi leika með þetta, það gerist
ekkert meira en að þetta brotnar,
ég held að þetta sé nú í lagi.“ Svo
gaf hún okkur kók og spýtubrjóst-
sykur eins og hún sagði sjálf, en
það fannst mér alveg ótrúlega
fyndið nafn á sleikjó.
Elsku amma Bidda, við erum
búin að setja þig í bænirnar sem
við förum með fyrir svefninn,
hafðu það gott með afa Jakobi og
passið okkur frá himnum.
Bless elsku amma,
koss og kram.
Þínir langömmustrákar
Júlían og Lúkas Hafstein.
Birna Hafstein móðursystir okk-
ar andaðist 1. október sl. og fór út-
för hennar fram í kyrrþey hinn 8.
október. Eftir stendur fögur minn-
ing um blíða og góða konu sem
ávallt reyndist okkur vel. Birna
átti tvær alsystur, Brynhildi og
Þórunni, þrjú hálfsystkin sam-
feðra, Þóri, Hauk og Aðalheiði, og
eina hálfsystur, Sólveigu, sam-
mæðra. Þessi systkini ólust að
mestu upp hvert á sínu heimilinu
og sum þeirra kynntust ekki fyrr
en um fermingu og önnur aldrei.
Birna ólst að hluta upp á Siglu-
firði og síðan hjá móður sinni og
manni hennar, Ágústi Jóhannes-
syni, ásamt Sólveigu hálfsystur
sinni.
Þórunn móðir okkar kynntist
Birnu systur sinni í raun ekki fyrr
en um 16 ára gömul, en með þeim
tókst mikil og kær vinátta sem var
grunnurinn að nánu sambandi fjöl-
skyldna okkar alla tíð.
Birna var stórglæsileg kona og á
heimili hennar var allt gert af
stakri smekkvísi og snyrtimennsku
en þau hjón voru þekkt fyrir mikla
gestrisni og rausnarskap.
Birna fylgdist með okkur bræðr-
um frá fæðingu og reyndar lengur,
eins og hún sagði okkur sjálf, allt
frá því við vorum að takast á „í
móðurkviði“, og bar vissulega hag
okkar fyrir brjósti alla tíð.
Hún ávarpaði okkur bræðurna
stundum „tvíburi“, þegar hún átti
erfitt með að þekkja okkur í sund-
ur, sem reyndar átti við um fleiri.
Þau hjónin Birna og Jakob Haf-
stein reyndust okkur mjög vel og
ótímabært fráfall Jakobs fyrir um
25 árum var mikill missir fyrir
fjölskylduna. Börn þeirra hjóna,
Jakob, Júlíus og Áslaug, hafa því
lengst af verið okkur samferða í
gegnum ævintýr lífsins enda var
fjölskyldan á margan hátt sam-
heldin. Sérstaklega eru okkur
minnisstæðar heimsóknir til þeirra
á gamlárskvöld á Kirkjuteig 27.
Margar minningar um frænku
okkar skjóta nú upp kollinum og
allar á ljúfu nótunum, enda var
hún þannig, vildi allt fyrir alla
gera.
Eftir að Birna varð ekkja var
ávallt ánægjulegt að sækja hana
heim, en hennar gefandi persónu-
leiki og létta lund gerði það eft-
irsóknarvert að vera í návist henn-
ar.
Það má því segja að mikið vanti
í okkar umhverfi þegar Birna
„tanta“ hefur verið kvödd og erfitt
muni reynast að fylla það tóma-
rúm sem hún skilur eftir sig.
Hin síðustu ár hefur heilsu
Birnu hrakað jafnt og þétt og ver-
ið okkur öllum mikil sorg að sjá
þar enga batavon, en segja má að
þegar kallið kom hafi hún kvatt
þennan heim „södd lífdaga“.
Síðustu árin sem hún bjó á
heimili sínu á Boðagranda dvaldi
elsti sonur hennar, Jakob, hjá
henni og var henni mikill styrkur í
því, þar sem heilsan var farin að
gefa sig.
Við kveðjum Birnu „töntu“ með
söknuði, en fyrst og fremst með
þakklæti fyrir allt sem hún var
okkur.
Börnum hennar, barnabörnum
og öðrum aðstandendum vottum
við samúð okkar.
Guðmundur og Kjartan
og fjölskyldur.
Birna Hafstein
Með nokkrum orðum vil ég minn-
ast frænku minnar og nöfnu sem
lengst af bjó í fjarlægri heimsálfu,
Ameríku. Rósa hefði orðið 75 ára á
þessu ári. Dætta, eins og við köll-
uðum hana, var mikill fagurkeri og
vann mikið í ýmiskonar útsaum og
aðrar hannyrðir.
Ávallt var vel tekið á móti gest-
Rósa E.
Ingimundardóttir
✝ Rósa E. Ingi-mundardóttir
Thorsteinsson
fæddist á Sæbóli í
Grindavík 28. maí
1932. Hún andaðist í
Baltimore, Mary-
land í Bandaríkj-
unum 25. mars
2006. Foreldrar
hennar voru Guð-
munda Eiríksdóttir,
f. 24.10. 1908,
d. 8.2. 1974, og
Ingimundur Guð-
mundsson, f. 12.11.
1892, d. 21.9 1979. Bróðir Rósu er
Helgi G. Ingimundarson, f. 23.7.
1929
Rósa giftist Halldóri Þorsteins-
syni flugvirkja 1956. Þau eign-
uðust börnin Guðmund Inga, f.
18.6. 1956, Þorstein Elí, f. 3.10.
1961, og Elsu Eyrós, f. 12.5. 1964.
Rósa var jarðsett í Fossvogs-
kirkjugarði.
um og gangandi á
heimili Dættu og
Dolla, eins og við köll-
uðum Halldór eigin-
mann Dættu.
Mér er sérstaklega
minnisstætt ættarmót
sem haldið var á
heimili þeirra árið
1999 þar sem öll fjöl-
skyldan var saman
komin og hafði Dætta
veg og vanda af öllum
undirbúningi og
skipulagi.
Þrátt fyrir að
Dætta byggi erlendis, var hún ætíð
með hugann hjá okkur og best kom
umhyggja hennar fram á sérstök-
um tímamótum í lífi okkar. Á brúð-
kaupsdaginn minn, nöfnu hennar,
sendi hún okkur hjónum disk með
friðardúfu Picasso, sem skipar heið-
urssess á mínu heimili til framtíðar.
Afmælisdagar okkar ættingjanna
voru henni merkilegir og alltaf
mundi hún eftir að senda hamingju-
óskir og undantekningarlaust kom
gjöf í pósti á stórafmælum.
Kæra Dætta, við kveðjum þig
með söknuði. Þínum eiginmanni
Halldóri (Dolla), Guðmundi
(Dedda), Steina, Elsu, mökum og
börnum sendum við okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Rósa Eiríka Helgadóttir.