Morgunblaðið - 04.04.2008, Blaðsíða 36

36 FÖSTUDAGUR 4. APRÍL 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Með þessari fallegu hugvekju
eftir Steinunni P. Hafstað langar
mig til að minnast Þóru sem var
heimilismaður hér í Gullsmára 11.
Þú berð ekki endilega fátækt ut-
an á þér en ef þú gerir það láttu þá
ekki bugast.
Segðu sögu þína og dragðu ekk-
ert undan, ekki heldur gleðina í lífi
þínu.
Hún er kannski það eina sem við
hin eigum ekki og kunnum ekki að
nálgast vegna umbúðaleysis hennar
og ef hún verður á vegi okkar tök-
Þóra Vigfúsdóttir
✝ Þóra Vigfús-dóttir fæddist á
Sólmundarhöfða
VI í Innra-
Hólmssókn í Borg-
arfjarðarsýslu 7.
september 1928.
Hún lést á Land-
spítalanum Foss-
vogi 29. mars síð-
astliðinn.
Foreldrar hennar
voru Vigfús Brynj-
ólfsson, f. 17.12.
1894, d. 21.8. 1987
og Sigríður
Magdalena Þórðardóttir, f. 4.7.
1895, d. 30.8. 1970. Systkin
hennar eru Guðmundur og Sig-
ríður, sem lést árið 1990. Þóra
Vigfúsdóttir var síðast búsett í
Gullsmára 11 í Kópavogi.
Útför Þóru fer fram frá
Digraneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15
um við ekki eftir
henni vegna þess að
við þekkjum hana
ekki.
Með hinstu kveðju,
Sigrún Guð-
mundsdóttir for-
stöðumaður.
Vetur senn að baki
og vor í lofti, páskar
afstaðnir, undirrituð
á kvöldvakt þriðjudag
25. mars, allt gekk
sinn vanagang, komið
að háttatíma. Þóra mín vanaföst að
venju, sótti lyfin sín, vatnsglas og
þurrku, settist í stólinn sem var
hennar á vissum stað, kom svo til
að bjóða góða nótt og við smelltum
kossi á kinn. Þetta var hennar vani,
gekk til þeirra er hún bauð góða
nótt með áður nefndum hætti. Þóra
var traust og góð þeim er hún tók
en gat verið heldur ákveðin og snú-
in við þá sem hún ekki tók í fyrst-
unni, þeir fengu handtak hvað sem
tautaði. Í þetta sinn spurði hún sér-
staklega: „Hvenær kemurðu aft-
ur?“ „Ég verð í fríi tvö kvöld en svo
sjáumst við á sunnudag!“ Eftir á að
hyggja er engu líkara en Þóra hafi
fundið eitthvað á sér um endur-
fundi okkar, þráðurinn milli lífs og
dauða er vissulega þunnur.
Á leið minni til vinnu var Þóra
einkennilega mikið í huga mínum,
minntist ég á leiðinni er við fórum
saman að útför Sigríðar K. sem var
heimiliskona sem látin er fyrir
rúmu ári og var Þóru kær. Dagblöð
sem ég var með í bílnum greip ég
með til að henda í gám í Gullsmára
11, ekki vildi betur til en þau fuku
úr hendi minni, endaði með að hafa
þau í fanginu er út úr lyftunni kom,
hugsaði með mér að Þóra myndi
líklegast auka mér leti og henda
þeim, þar sem hún var sérleg póst-
mær og sá til að blöð og bréf kæm-
ust í réttar hendur úr póstkass-
anum. Þegar ég var búin að heilsa
komu tíðindin, að Þóra hefði fengið
hvíldina deginum áður. Það kvöld
naut ég tónleika í minningu okkar
ástsæla söngvara Vilhjálms Vil-
hjálmssonar. Þar hefði ég viljað
heyra lagið „Myndin af þér“, en
mynd af honum hékk yfir sviðinu
og á einhvern óskiljanlegan hátt
varð mér hugsað til mynda sem ég
tók af Þóru. Það var ekki alveg
sjálfsagt, hún lét það þó eftir mér,
þegar ég eitt sinn mundaði vélina
til að smella af varð henni að orði:
„Þú ert búin að taka af mér mynd,
það er alveg nóg!“ Þóra var ein af
fyrstu íbúum í sambýlinu auk Unn-
ar Júlíusdóttur er dvelur á Sunnu-
hlíð, en þeim var vel til vina, auk
þess sem mikill vinskapur tókst
með þeim Guðrúnu Jónsdóttur sem
dvelst nú á sama stað. Trygglyndi
Þóru var slíkt að við fyrsta tæki-
færi og hún gat heimsótt hvora fyr-
ir sig, rétt eftir að þær höfðu flutt,
lagði hún land undir fót og glödd-
ust þær við að hittast, ekki síst
Þóra, sem var að kanna hvort þeim
liði vel á nýju heimili.
Þóra hafði vakandi auga með öllu
því er fram fór á sambýlinu, þær
stöllur Þorbjörg Valdimarsdóttir
✝ Guðrún LiljaHalldórsdóttir
fæddist í Reykjavík
17. febrúar 1923.
Hún lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 17. mars síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Guðmunda Guð-
mundsdóttir hús-
móðir, f. 17. maí
1897, d. 24. maí
1985, og Halldór
Jónsson, skipstjóri
og kaupmaður í
Reykjavík, f. 9. ágúst 1892, d. 20.
október 1945. Foreldrar Guð-
mundu voru Þorvaldína Rósa
Einarsdóttir verkakona frá
Hvammi í Dýrafirði og Guð-
mundur Hjaltason frá Nauteyri,
bakari á Ísafirði og í Connecti-
cut. Foreldrar Halldórs voru
Guðrún Jóhannesdóttir frá
Narfastöðum í Melasveit og sam-
býlismaður hennar Jón Sigurðs-
son hreppstjóri í Kalastaðakoti á
Hvalfjarðarströnd. Alsystkini
Guðrúnar Lilju eru 1) Klara, hús-
móðir í Reykjavík, f. 14. sept-
ember 1917, d. 25. desember
1972, börn hennar eru Halldór
Ingólfsson flugstjóri, Þorsteinn
Örn Ingólfsson, og Rósa Ingólfs-
Jónína Guðrún, f. 16. febrúar
1968, Kristín Arna, f. 5. desem-
ber 1978, d. 19. ágúst 2007, og
Benedikt Ármann, f. 14. maí
1980. 2) Halldór Ármann,
málfræðiprófessor í Lundi í Sví-
þjóð, f. 30. júní 1950. Börn hans
eru Sigurður Ármann, f. 9. júlí
1973, Anna Ragnhildur, f. 3.
ágúst 1974, Guðrún Lilja, f. 25.
maí 1979, og Soffía Sólveig, f. 4.
ágúst 1989. 3) Anna Sigurbjörg,
sálfræðingur í Reykjavík, f. 21.
maí 1952. Börn hennar eru Sig-
urður Ingi Pálsson, f. 14. sept-
ember 1970, Guðný Pálsdóttir, f.
4. febrúar 1972, og Helga Lára
Pálsdóttir, f. 18. febrúar 1975. 4)
Magnús Ármann tónlistarkennari
í Reykjavík, f. 18, apríl 1959.
Barnabarnabörn Guðrúnar Lilju
eru 15.
Guðrún Lilja („Lilla“) ólst upp í
foreldrahúsum við Barónsstíg og
Njálsgötu í Reykjavík. Hún gekk
í Kvennaskólann í Reykjavík og
íþróttaskólann í Snoghøj í Dan-
mörku, lauk námi frá Íþrótta-
kennaraskóla Íslands 1948, vann
um skeið við verslunarstörf, æfði
og sýndi fimleika, var íþrótta-
kennari við Gagnfræðaskóla
Austurbæjar og víðar, síðast við
Vörðuskóla, prófdómari í íþrótt-
um, fimleikaþjálfari og fim-
leikasýningastjóri. Guðrún Lilja
var húsmóðir í Reykjavík 1948-
1966 og síðan á Barðaströnd 10 á
Seltjarnarnesi til dauðadags.
Guðrún Lilja verður jarðsungin
frá Seltjarnarneskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
dóttir leikkona; 2)
Jón, loftskeytamað-
ur í Reykjavík, f. 25.
júlí 1919, d. 28. júní
1999, dóttir hans er
Rósa Guðný fulltrúi;
3) og Anna, hús-
móðir í Flórída, f. 7.
september 1921,
synir hennar eru
Neil Halldór Zobler,
forstjóri í Connecti-
cut, Jon Allan Zo-
bler, kaupmaður í
Kaliforníu, og Erik
Sandford Zobler,
hljóðversverkfræðingur í Kali-
forníu. Samfeðra hálfbróðir Guð-
rúnar Lilju er Óskar Fífill, f. 4.
janúar 1914, d. 9. september
1918.
Guðrún Lilja giftist 22. ágúst
1948 Sigurði Ármanni Magn-
ússyni stórkaupmanni, f. 26.
mars 1917, d. 24. apríl 1987. For-
eldrar hans voru hjónin Sig-
urbjörg Kristín Sveinsdóttir hús-
móðir og Magnús A. Árnason,
bóndi í Ketu á Skaga og síðar
verkamaður á Sauðárkróki og
fisksali í Reykjavík. Börn Guð-
rúnar Lilju og Sigurðar Ármanns
eru: 1) Örn Ármann, fram-
kvæmdastjóri í Reykjavík, f. 12.
nóvember 1948. Börn hans eru
Mig langar að minnast hennar
mömmu minnar með nokkrum
minningarbrotum.
Þegar mamma var að segja frá
sér sem lítilli stelpu var hún Rósa
amma hennar alltaf einhvers staðar
nálæg í sögunum. Til hennar gat
hún alltaf leitað þegar eitthvað bját-
aði á.
Hún sagði okkur frá því að hún
fór oft á hverjum degi inn í gömlu
sundlaugarnar í Laugardalnum til
að synda og til að stunda sólböð.
Ekki hafði hún mikil auraráðin og
Halldór pabbi hennar var nú heldur
fastheldinn á peninga, þannig að
hún bara gekk fram og til baka frá
Njálsgötunni og svo fékk hún gjarn-
an ókeypis inn, því allt starfsfólkið
þekkti hana og var henni velviljað.
Ég minnist þess að þegar við síðan
áttum heima á Sporðagrunninum og
ég sjálf fór oft og iðulega í sund-
laugarnar með mömmu, þá var hún
að kenna mér alls kyns aðferðir við
að stinga sér. Hún kunni ótal að-
ferðir og fólkið í laugunum horfði á
hana stórum augum og naut þess-
ara einkasýninga sem það fékk.
Hún sagði mér frá því að þegar
hún var lítil hefði íþróttakennara
litist vel á hvað hún var liðug og
tekið hana með sér á fimleikaæfing-
ar með mun eldri krökkum. Þetta
var upphafið að ævilangri ástríðu
fyrir öllu sem tengdist fimleikum,
íþróttum, ballett, steppi og dans.
Hún var óþreytandi og óstöðvandi í
þessu áhugamáli sínu og eyddi í það
öllum stundum. Hún tók yngri
nágrannastúlkur og frænkur sínar í
kennslu strax á unga aldri og teygði
þær og togaði og skipaði þeim fyrir.
Það átti nú við hana! Augun í henni
ljómuðu þegar hún var að segja frá
þessu. Seinna gerði hún þetta sama
við okkur, börnin sín og svo við
barnabörnin og barnabarnabörnin
sín. Hún vildi gefa öllum hlutdeild í
þessu eldheita áhugamáli sínu. Við
börnin sýndum mismikinn áhuga og
vorum ekki alltaf hrifin, en seinni
kynslóðir kunnu betur að meta
þetta. En það var ekki hægt að
segja annað en að hún mamma hafi
viljað veita okkur börnunum sínum
hlutdeild í öllu því sem hún taldi
mikilvægt í lífinu. Við lærðum öll á
hljóðfæri, vorum í íþróttum og hún
hvatti okkur öll til náms.
Mamma lagði mikið upp úr því að
líta vel út og ég man eftir flottu
kjólunum hennar sem voru sér-
saumaðir úr brókaði, tjulli og öðrum
fínum efnum. Hún lagði líka gíf-
urlega mikla áherslu á fallegt heim-
ili og gerði miklar kröfur til sjálfrar
sín sem húsmóður. Ég held varla að
hægt hafi verið að halda flottari
matarboð en hún mamma gerði.
Hér koma í lokin nokkur orð frá
Dóra bróður: „Þegar ég skoða
myndirnar af mömmu, þá kemur
mér í hug að það hefur líklega verið
ótrúlega mikilvægt fyrir þroska
okkar barnanna hennar að henni
tókst að efla með sér sjálfsmynd
sem var að sumu leyti óvenjulega
fögur og sterk.“
Mamma var ekki alltaf sérlega
fullkomin sem mamma, en hver er
góður í öllum hlutverkum lífsins á
öllum stundum þess? Hún fæddi
okkur og ól okkur upp og hún gaf
okkur hlutdeild í fagurri og sterkri
sjálfsmynd og þar með sterkri trú á
lífið. Það er mikil gjöf, stærri en
aðrar gjafir sem okkur hafa hlotn-
ast.“
Anna Sigurbjörg.
Meira: mbl.is/minningar
Margt er eftirminnilegt úr fari
ömmu Lillu. Röddin, hláturinn,
hreinskilnin, öll knúsin og kossarn-
ir. Hve falleg og fín hún var und-
antekningarlaust, hvenær og hvern-
ig sem maður sótti að henni. En
augun hennar verða mér ógleym-
anleg, svo tindrandi og lifandi og
gerðu það að verkum að manni
fannst hún aldrei verða gömul þótt
árin yrðu áttatíu og fimm. Andinn
gaf sig heldur aldrei og amma var
sjálfri sér lík allt til enda. Klár í
kollinum og hafði hlutina alfarið eft-
ir eigin höfði. Ég lít á það sem for-
réttindi sérlega sjálfstæðrar og
sjálfbjarga manneskju að fá að lifa
þannig og deyja.
Þegar ég hugsa til æskuáranna
minnist ég hve spennandi heim-
sóknir til ömmu Lillu og afa Sigga
voru. Heimili þeirra var afar fallega
og ríkmannlega búið, í huga mínum
sem ævintýraheimur. Amma og afi
voru líka ævintýraleg fyrir mér, sí-
fellt í útlöndum og amma sólbrún
árið um kring. Þau komu jafnan
færandi hendi með skemmtilegar
gjafir og útlenskt nammi sem
fékkst hvergi annars staðar. Þau
gáfu mér líka einn minn besta
æskuvin, á fjögurra ára afmælinu,
brúnan tuskubangsa. Sá var um-
svifalaust skírður Lilli-Kalli í höf-
uðið á ömmu og fylgdi mér á öllum
mínum ferðum, en situr nú á hillu í
herbergi dóttur minnar.
Mér þykir vænt um æskuminn-
ingarnar um ömmu Lillu en dýr-
mætari eru mér samskipti okkar á
síðari árum, þegar ég var orðin full-
orðin, og þær minningar sem ég á
um þau. Við urðum nánari með
hverju símtali og hverri heimsókn.
Með okkur myndaðist vinátta sem
byggðist á gagnkvæmri ást og virð-
ingu. Amma talaði enda alltaf við
mig sem jafningja. Hún bar hag
minn mjög fyrir brjósti og hvatti
mig í námi og síðar starfi, jós mig
lofi og hældi á hvert reipi, óverð-
skuldað – en mér þótti samt mjög
vænt um það.
Amma fylgdist sífellt betur með
mér og mínum, einkum eftir að ég
eignaðist mina eigin fjölskyldu. Mér
þótti mjög vænt um hve vel hún tók
Bóa, manninum mínum, og var hrif-
in af honum. Ennfremur hvílíku ást-
fóstri hún tók við dóttur okkar,
Margréti Önnu. Amma fylgdist síð-
an sérlega vel með mér og líðan
minni er ég gekk með annað barn
okkar Bóa og hringdi eftir hverja
mæðraskoðun til að grennslast fyrir
um útkomuna. Enda réð því engin
tilviljun að það var amma sem fékk
fyrsta símtalið frá mér eftir fæð-
ingu sonarins, nú snemma árs. Það
hryggir mig mjög að amma Lilla og
sonur minn, sem hún beið svo
spennt eftir, hafi ekki fengið að
kynnast. Ég bjóst ekki við að hún
myndi fara frá okkur núna, ekki
strax. Hún hafði þolað ýmis áföll
undanfarin ár og ætíð náð sér aftur
á strik. Ég get því aðeins beðið og
vonað að amma hafi mátt skynja
nærveru sonar míns á spítalanum
hjá henni, er hún átti aðeins örfáar
stundir ólifaðar, og fundið lítinn lófa
hans í lófa sínum.
Elsku amma Lilla, ég er þér inni-
lega þakklát fyrir alla ástúðina, um-
hyggjuna og vináttuna sem þú
sýndir mér og ég sakna mjög. Lífið
verður sannarlega tómlegra án þín
og ég hlakka til að hitta þig hinum
megin. Guð geymi þig þangað til.
Þín,
Anna Ragnhildur.
Elsku amma mín.
Ég gæti skrifað heila ritgerð um
þá stórkostlegu konu sem ég var
svo heppin að eiga fyrir ömmu.
En í staðinn langar mig aðeins að
segja nokkur orð.
Ég var heppin að eiga þig að og
ég er óhemju stolt af því að bera
nafnið þitt áfram til komandi kyn-
slóða.
Ég hef alltaf verið stolt af nafn-
inu mínu og gleymi aldrei öllum
þeim skiptum sem þú sagðir við mig
að ég mætti aldrei láta kalla mig
annað en Guðrúnu Lilju, aldrei,
aldrei Lillu eins og við höfum alltaf
kallað þig.
Í laumi trúðir þú mér fyrir því að
þú hefðir aldrei þolað þessa stytt-
ingu á nafninu þínu, þessa styttingu
sem mér þótti svo ofur vænt um.
Að koma til þín var alltaf eins og
ævintýri, húsið þitt fullt af stórkost-
legum og fallegum hlutum sem lítil
börn áttu oft erfitt með að láta vera.
Lyktin af vindlunum, amma Lilla
við eldhúsborðið, Egils appelsín og
súkkulaði og dillandi hláturinn þinn
þegar þú hvarfst aftur til fortíðar
og sagðir mér sögur frá fyrri tíð.
Og allar áhyggjurnar sem þú
hafðir af mér þegar að ég var tutt-
ugu og sex ára og komin með fimm
börn.
En þú skildir mig og sögurnar
sem þú sagðir mér af þér að ala upp
þín börn ásamt fullri vinnu og heim-
ili gáfu mér oft styrk til þess að gef-
ast aldrei upp.
Ef ég á að lýsa þér í nokkrum
orðum þá væri það ástúðleg, fag-
urkeri, ströng, ákveðin og umfram
allt ofboðslega dugleg kona allt þitt
líf.
Elsku amma. Þú gafst mér svo
ofboðslega margt sem ég mun alltaf
geyma í hjartanu og nýta mér á lífs-
leiðinni.
Í gær hélt ég á sálmabókinni og
bað þig, elsku hjartað mitt, að beina
mér á sálm sem mundi styrkja mig
á þessum tíma í mínu lífi.
Og upp komu tveir sálmar sem
eiga einstaklega vel við í þeim erf-
iðleikum sem ég er að ganga í gegn-
um núna og ég er alveg viss um að
þeir voru sendir til mín beint frá
þér.
Þess vegna langar mig að setja
annan þeirra hér inn og þakka þér,
elskan, fyrir styrkinn sem þú sendir
mér.
Lýs, milda ljós, í gegnum þennan geim,
mig glepur sýn,
því nú er nótt, og harla langt er heim.
Ó, hjálpin mín,
styð þú minn fót; þótt fetin nái skammt,
ég feginn verð, ef áfram miðar samt.
Ég spurði fyrr: Hvað hjálpar heilög trú
og hennar ljós?
Mér sýndist bjart, en birtan þvarr, og nú
er burt mitt hrós.
Ég elti skugga, fann þó sjaldan frið,
uns fáráð öndin sættist Guð sinn við.
Þú ljós, sem ávallt lýsa vildir mér,
þú logar enn,
í gegnum bárur, brim og voðasker.
nú birtir senn.
Og ég finn aftur andans fögru dyr
og engla þá, sem barn ég þekkti fyrr.
(Matthías Jochumsson.)
Ég veit að það var vel tekið á
móti þér elsku hjartað mitt og trúi
því og treysti að elsku afi og elsku
Kristín Arna hafi tekið á móti þér
opnum örmum.
Núna á ég þrjá yndislega engla
sem ég sendi alltaf stjörnukoss á
kvöldin.
Þú verður alltaf partur af mér,
elsku yndislega amma mín.
Ég elska þig og mun sakna þín
hverja stund, hvíldu í friði mín
kæra.
Guðrún Lilja og fjölskylda.
Elsku hjartans amma mín.
Ég man eftir því hvað þú varst
alltaf bjartsýn í sambandi við allt.
Mínar helstu og bestu minningar
um þig geymi ég í hjarta mér að ei-
lífu, eins og þegar ég var lítil að æfa
fimleika og þú varst svo stolt af mér
Guðrún Lilja
Halldórsdóttir