Morgunblaðið - 04.04.2008, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 4. APRÍL 2008 37
höfðu veg og vanda af að leggja á
borð fyrir matartíma, auk þess sem
Þóra var búrrektor ef svo má að
orði komast.
Þóra hafði mikla ánægju af söng,
eitt eftirlætisljóð hennar var Rósin,
sem ósjaldan var sungið þegar við
hófum upp raust og tókum lagið.
Nú að leiðarlokum langar mig að
kveðja á myndrænan hátt og senda
þér fingurkoss, elskulega Þóra,
sem nú hefur lagt augun aftur
hinsta sinni, vertu Guði geymd
engillinn minn.
Í nýjum heimkynnum handan-
heimanna hafa vafalítið orðið góðir
endurfundir Þóru og móður hennar
sálugu, sem mér var sagt af konu
sem býr yfir tveggja-heima-sýn að
fylgdi Þóru hvert fótmál. Að lokum
vil ég kveðja með ljóði eftir mið-
ilinn:
Guð veri með þér
í nýrri framtíð
fjarri ástvinum
en þó svo nærri
í heimi andans.
Himneskur friður
fullur kærleika
ylríkur sefar
einmana sál
á framandi slóðum.
Farðu frjáls
áfram veginn
til góðra verka
í eilífðar faðmi
um aldir alda.
(Jóna Rúna Kvaran)
Blessuð sé minning Þóru Vigfús-
dóttur.
Jóhanna B. Magnúsdóttir.
Ég kynntist Þóru fyrir tæpum 6
árum er ég hóf störf á yndislegu
heimili, þ.e. sambýli aldraðra í
Gullsmára 11 í Kópavogi.
Mér var í fyrstu tjáð að Þóra
væri nú ekki alveg allra því hún var
mjög hænd að Elsu matráði sem
var að láta af störfum. Einhverra
hluta vegna tók Þóra mig undir
sinn verndarvæng og reyndist mér
góður vinur og hjálparhella alla tíð.
Þóra gekk um með göngugrind
sem var gjarnan kölluð „bíllinn“
hennar Þóru. Þegar pöntuð voru
aðföng á heimilið og þau komin í
hús var hún mætt með bílinn og
hann fulllestaður. Var síðan ekið
sem leið liggur út ganginn og inn í
búr þar sem hann var affermdur,
vörurnar settar í hillur, pappakass-
ar brotnir saman og gengið frá
hlutunum til fullnustu. Bíllinn var í
daglegum akstri með kartöflur,
kaffi og hvað sem þurfti í það og
það skiptið. Einnig fylgdist hún
með þegar gekk á vistir og lét vita.
Þetta starf vann hún af áhuga og
einlægni, því hún vildi hafa allt á
hreinu.
Það sem einkenndi Þóru var
blíða í garð barna og dýra og það
segir allt sem segja þarf um henn-
ar persónu. Hún var skapmikil
kona og lét berlega í ljós ef henni
mislíkaði eitthvað en ef þannig var
ástatt þegar börn komu í heimsókn
gleymdist það og sælusvipur birti
upp andlit hennar þannig að hún
blátt áfram geislaði.
Svo bar við að Rauði kross Ís-
lands í Kópavogi hafði samband við
heimilið og spurði hvort mætti
koma með hund í heimsókn tvisvar
í mánuði og var það auðfengið. Til
okkar kom tík er Tóta heitir. Væg-
ast sagt var Þóra gjörsamlega
heilluð og komst á sérstakt sam-
band þeirra á milli frá fyrstu
stundu. Eigandi Tótu, Björn, tók
eftir þessu og kom með hundakex
sem Þóra hafði í sinni vörslu. Enda
var raunin sú að þegar Tóta kom
hljóp hún rakleiðis til Þóru. Það
fæst ekki með orðum lýst hve þetta
gaf henni mikið.
Þóra var mikil félagsvera. Alla
föstudaga í félagsmiðstöðinni hér í
Gullsmára var bingó annan föstu-
daginn og söngur Gleðigjafanna
ásamt leikskólabörnum hinn. Hún
sá um að hóa heimilisfólkinu saman
til að drífa þær niður á þessar sam-
verustundir. Stundum heldur tím-
anlega að sumra mati en hún vildi
að þær fengju góð sæti.
Á seinni mánuðum kom í ljós að
hún var mjög svo listfeng. Sat hún
tímum saman við alls konar föndur
og bjó til úr bréfum flugvélar og
báta, sem sumir hverjir voru svo
litlir að undrum sætir hve fingra-
fim hún var, því þeir minnstu voru
ekki stærri en nögl á litla fingri.
Einnig gerði hún stjörnur sem
hverju jólatré væri sómi af að
skarta.
Þóra var trúuð kona og þegar
von var á prestinum í sína mán-
aðarlegu heimsókn sagði hún
gjarnan: „Séra prestur kemur á
eftir“. Síðan fór hún rakleiðis inn í
herbergið sitt og sótti sálmabókina
og var tilbúin þegar presturinn
kom.
Ég á eftir að sakna Þóru, vin-
konu minnar, mikið og veit og trúi
að hún muni hvíla í friði.
Berglind.
að þú komst alltaf á æfingar, á með-
an þú gast ennþá keyrt, og gafst
mér Egils-appelsín og nammi. Svo
man ég alltaf eftir því þegar ég kom
í heimsókn, þá baðstu mig að spila á
píanóið.
Það sem mér þykir leiðinlegast er
að ég heimsótti þig ekki nógu oft þó
að ég vildi það, en þegar ég kom þá
varst þú alltaf með naglalakk og
varalit og sast inni í eldhúsi með
vindilinn í hendinni og hárið fallega
greitt.
Elsku kæra amma mín, ég vil
bara segja þér hversu heitt ég elska
þig og að ég muni aldrei gleyma
þér. Eins og hann Andri sagði, þá
ert þú mest kúl amma í heimi.
Ég sé þig seinna.
Soffía Sólveig Halldórsdóttir.
Elsku amma Lilla, við munum
alltaf eftir þér þegar þú varst að
kenna okkur fimleika og hvattir
okkur áfram og varst svo glöð þeg-
ar við gátum gert eitthvað nýtt. Þú
varst bara alltaf glöð þegar við náð-
um árangri í hverju sem var. Þegar
við komum í heimsókn þegar við
vorum litlar bauðstu okkur alltaf
nammi sem var í nammiskúffunni.
Þú varst alltaf svo fín, hvort sem
þú varst að fá okkur í heimsókn eða
fara út. Við söknum þín og hlökkum
til að sjá þig aftur.
Langömmustelpurnar þínar
Rakel Dögg og Diljá Anna.
Fimleikadrottningin, ballerínan,
íþróttakennarinn og móðursystir
mín, Guðrún Lilja Halldórsdóttir,
hefur kvatt með áætlunarþotunni til
eilífðarlandsins – 85 ára að aldri,
geri aðrir betur! Lilla var drottning,
hvort sem um var að ræða fagrar
hreyfilistir, tísku, heimilishald eða
bara það að vera til.
Ég minnist Lillu og Sigga þegar
ég sem barn heimsótti þau á þeirra
fyrsta heimili á Miklabraut 90.
Siggi, Sigurður Ármann Magnússon
heildsali, var afar listrænn og mikill
fagurkeri, og er erfitt að gleyma
gifslistaverkinu er hann lét reisa í
stigaganginum, myndverk af svön-
um sem var nýjung á Íslandi í
kringum 1950. Síðar reistu þau sér
glæsivillu á Barðaströndinni á Sel-
tjarnarnesinu, þar sem listrænir
hæfileikar þeirra hjóna nutu sín til
fullnustu.
Það er nánast ólýsanleg tilfinning
að minnast fjölskylduboðanna á
Barðaströndinni, þar sem veitt var
af myndugleik, bæði í mat og drykk.
Systkinin voru fjögur, móðir mín
Klara var elst, þá kom Nonni, síðan
Lilla og að lokum Anna, sem búið
hefur í Bandaríkjunum sl. 60 ár –
og sú sem lifir systkini sín og telst
því ættarhöfðingi okkar! Þessar
systur voru algerar drottningar
eins og það leggur sig, að ógleymdri
ættardrottningunni Guðmundu
ömmu, sem ól upp allar konur í ætt-
inni í myndarskap og kvenleika, og
sem dró línuna hjá þeim öllum
hvaða stelli ætti að safna, hvort
borðdúkarnir væru úr damaski og
hvort gólfin væru bónuð með
Cobra-bóni! Og mér líður seint úr
minni þegar Anna frænka í Am-
eríku sendi til Íslands sneisafullar
ferðakistur af fatnaði á okkur kon-
urnar, amma gleiðgeng yfir góssinu
með stjórnsprotann, tilbúin að
ákvarða hver fengi hvað! Lilla fengi
þetta, mamma hitt og ég svo stelpu-
fötin, enda gekk ég eingöngu í am-
erískum fötum til 14 ára aldurs,
sem var alveg einstakt, því það átti
bara enginn á þessum árum glæra
plastkápu með rock & roll-lógói, eða
lillaða svamp-fermingarkápu.
Lilla og Siggi eignuðust fjögur
mannvænleg börn, sem sjá nú á eft-
ir móður sinni inn í eilífðarlandið.
Lilla fylgdist alla tíð með mér og
var óhrædd að hvetja mig til dáða í
skoðanadansi mínum í fjölmiðlum –
og reyndist mér sem besta móðir í
þeim efnum.
Það er táknrænt fyrir þessa
drottningu, hana Lillu móðursystur
mína, að láta snyrta á sér neglurnar
aðeins nokkrum klukkustundum
fyrir brottför! Falleg heimkoma
það.
Siggi og Lilla eru sameinuð á ný.
Ágæta fjölskylda, Guð geymi
ykkur og minninguna um stór-
brotna konu – sem í rauninni átti
engan sinn líka!
Rósa Ingólfsdóttir.
Kært var með bræðrunum Hall-
dóri og Stefáni þó aldursmunur
væri nokkur. Því var það alloft að
þeir bræður hittust og fékk ég ung-
ur að fylgja föður mínum inn á
heimili þeirra Halldórs og Guð-
mundu að Njálsgötu 94.
Þá var það ævintýri líkast að
ferðast frá Hafnarfirði til Reykja-
víkur og fá að kynnast svo fallegu
heimili sem þau áttu. Þar ólu þau
hjónin upp börnin sín fjögur talsins
og var Guðrún Lilja – Lilla Hall-
dórs – þeirra yngst.
Uppvaxin hafði íþróttakennarinn,
Lilla Halldórs, forystu fyrir þeim
systkinum og féll það í hennar hlut
að bjóða ættingjum og vinum í
heimsókn á heimili sitt og Sigurðar
Ármanns, þegar Anna systir hennar
kom í heimsókn frá Bandaríkjunum,
en með þeim systrum var einlæg
vinátta allt til enda. Einlæg gest-
risni og höfðingsskapur var ríkur
þáttur í eðlisfari Lillu frænku.
Dugur frænku minnar var ein-
stakur allt til æviloka. Að lokum bjó
hún ein á heimili sínu þó hún ætti
erfitt með gang og útí bílinn
skreiddist hún, ók að versluninni og
beið þess að út kæmi einhver með
innkaupakerru, sem hún gæti notað
sér til stuðnings, eins og hún sagði
mér skömmu fyrir andlátið.
Hennar verður minnst með hlý-
hug og þakklæti.
Jón Gunnar Stefánsson.
Elskuleg frænka mín, Guðrún
Lilja Halldórsdóttir, sem ávallt var
kölluð Lilla Halldórs, er fallin frá.
Lilla var dóttir Halldórs ömmu-
bróður míns, en hann og Sigríður
amma voru börn Jóns Sigurðssonar
bónda, ferjumanns og kaupmanns í
Kalastaðakoti á Hvalfjarðarströnd,
sem var hreppstjóri í sinni sveit.
Lilla hét í höfuðið á ömmu sinni,
Guðrúnu Jóhannesdóttur bústýru í
Kalastaðakoti, en amma var dóttir
Soffíu Pétursdóttur, eiginkonu
Jóns. Hlýtt var á milli allra systk-
inanna frá Kalastaðakoti og gott
samband á milli frændsystkinanna.
Jón eignaðist tvö börn með Guð-
rúnu, Hallgrímínu sem varð aðeins
tveggja ára og Halldór. Svo komu
Stefán og Sigríður, börn Jóns með
Soffíu, en með Narfa, fyrri manni
sínum, hafði Soffía átt fjögur börn
þau Petrínu, Eirík, Sigurjón og
Matthías. Þótt óskyldar væru
minnti Lilla um margt á Petu
frænku sem var alltaf í sérstöku
uppáhaldi hjá okkur öllum, ótrúlega
blíð og fríð á hverju sem gekk og
varð hundrað ára.
Ég á góðar minningar um Lillu
frænku frá fyrstu tíð. Svo vildi til að
eftir að við fluttum af Laugaveg-
inum og inn á Kleppsveg, þá vorum
við komin í nágrenni við Lillu sem
bjó í Sporðagrunninu með fjöl-
skyldu sinni, en Sigurður Ármann
maður hennar rak þá verslun við
Dalbrautina. Þegar ég var kominn á
annað ár í Barnamúsíkskólanum
var komið að því að læra á píanó.
Ekkert hljóðfæri var til heima, en
það gerði ekkert til því að Lilla
frænka bauð mér að koma og æfa
hjá þeim, þar sem píanó var fyrir
hendi. Ekkert var sjálfsagðara en
að leyfa mér að glamra á hljóðfærið
þar. Gekk þannig til fram eftir vetri
eða þar til við fengum píanó heim.
Lilla var ein af þessu fólki sem
gefur endalaust frá sér með blíðu
og hlýju. Hún kunni auk þess þann
galdur að láta mann finna að maður
væri í sérstöku uppáhaldi hjá henni
sem gat gert manni undur gott.
Hitt, að hún hefur vafalítið látið
ótalmarga finna það sama, dró ekk-
ert úr gæðunum. Þannig var hún.
Ég votta frændsystkinum mínum
og fjölskyldum þeirra innilega sam-
úð.
Blessuð sé minning yndislegrar
frænku.
Sveinn Rúnar Hauksson.
Ég kynntist ömmu minni í raun
og veru fyrst þegar ég var orðin
fullorðin kona sjálf. Þegar ég var
barn hafði hún öðrum hnöppum að
hneppa en að vera að vesenast í
kringum krakkaorma. Hún lifði sínu
lífi fyrir sig og lifði því til fulls.
Ferðaðist og vann af metnaði og
ástríðu að sínu starfi og áhugamáli;
fimleikum og dansi.
Síðustu 15 árin hafa leiðir okkar
aftur á móti legið saman og finnst
mér ég hafa grætt mikið á því að
eiga hana sem vinkonu mína. Vin-
átta okkar fór í raun að þróast þeg-
ar börnin mín voru lítil. Þá fórum
við iðulega til hennar um helgar til
að vinna í garðinum. Krakkarnir
fengu nammi og svala, ég volgan
Tuborg. Amma Lilla sat í eldhúsinu
og skipaði fyrir, með vindilinn í
vinstri. Í leiðinni stýrði hún krökk-
unum með harðri hendi í alls kyns
fimleikakúnstum. Þá var amma
Lilla í essinu sínu.
Eftir að börnin komust á þann
aldur að nammi var ekki lengur sér-
legt aðdráttarafl og fimleikaæfingar
í eldhúsinu ekki heldur fór ég að
fara ein til hennar. Og kynntist
henni á enn annan hátt. Þar eign-
aðist ég vinkonu sem ég á eftir að
sakna.
Hún amma Lilla var aldrei væm-
in í eðli sínu, þótt hún gerði sér það
upp oft og tíðum. Hún sagði mér
hikstalaust að þegja ef ég sagði eitt-
hvað sem henni mislíkaði og „ég
elska þig asninn þinn“ er setning
sem á eftir að lifa svo lengi sem ég.
Sögð með hrjúfri röddu og hlátri í
bland. Það var amma; hrjúf með
hlátri í bland. Kona sem hafði húm-
or fram á síðasta dag, drakk bjór,
reykti vindla og blótaði örlítið.
Hjá ömmu Lillu var eins og lífið
tæki á sig tímalausa mynd. Þar gat
ég setið tímunum saman og hlustað
á hana af aðdáun tala um lífið fyrir
meira en hálfri öld. Að sama skapi
gat hún hlustað á mig, 50 árum
yngri, með mínar vonir, áhyggjur
og þrár.
Hún sagði mér frá sínum fyrri
ástum, sem enginn mátti vita af, og
ef ég kyssti strák var það amma
sem vissi það fyrst og skildi svo vel
hvað ungar konur þurfa í lífi sínu.
Þar mættust tveir heimar sem í
raun og veru voru ekki svo langt
hvor frá öðrum, hvorki í tíma né
rúmi.
Alveg er ég viss um að tekið
verður á móti mér hinum megin
með volgum Tuborg og það verður
hún amma mín; hrjúf með hlátur í
bland, kona sem hafði húmor fram á
síðasta dag, drakk brjór, reykti
vindla og blótaði örlítið.
Guðný Pálsdóttir.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir,
amma og tengdadóttir,
SOFFÍA THORARENSEN
frá Akureyri,
Álfkonuhvarfi 61,
Kópavogi,
andaðist á gjörgæsludeild Landspítalans við Hring-
braut miðvikudaginn 2. apríl.
Kjartan Tómasson,
Elísabet Kjartansdóttir, Jón Örn Pálsson,
Ármann Kjartansson, Klara Eiríka Finnbogadóttir,
Lára Guðleif Kjartansdóttir, Gunnar Magnússon,
Elísabet Sigurðardóttir
og barnabörn.
✝
Ástkær faðir minn og afi okkar,
EGGERT THORARENSEN
forstjóri BSR,
lést á hjúkrunarheimilinu Sóltúni sunnudaginn
30. mars.
Útförin fer fram frá Háteigskirkju þriðjudaginn
8. apríl kl. 15.00.
Sendum starfsfólki Sóltúns bestu þakkir fyrir umönnunina.
Guðmundur Börkur Thorarensen,
Þröstur Thorarensen,
Eggert Thorarensen,
Kristófer Börkur Thorarensen.
✝
SÉRA GUNNAR GÍSLASON
fyrrverandi prófastur og alþingismaður,
Glaumbæ, Skagafirði,
sem lést 31. mars, verður jarðsunginn frá
Glaumbæjarkirkju, Skagafirði, laugardaginn 5. apríl
klukkan 11.00.
Gréta María Bjarnadóttir,
Gunnar Gunnarsson, Þórdís Elín Jóelsdóttir,
Ólafur Gunnarsson,
Arnór Gunnarsson, Ragnheiður Sövik,
Margrét Gunnarsdóttir,
Gísli Gunnarsson, Þuríður Kristjana Þorbergsdóttir
og aðrir aðstandendur.