Morgunblaðið - 19.04.2008, Page 43

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 19. APRÍL 2008 43
um við kærri vinkonu til grafar og
við sitjum eftir orðlausar og mátt-
vana. Elsku Kristín, við skiljum
þetta ekki alveg. Þú sem varst nýbú-
in að eignast þitt fyrsta barnabarn
og áttir svo margt frábært framund-
an. En það er víst ekki spurt að því.
Við yljum okkur við minningarnar
sem aldrei verða frá okkur teknar.
Ferðirnar okkar vestur til þess að
hitta saumaklúbbinn þar og ferðirn-
ar ykkar suður til þess að hitta
saumaklúbbinn hér. Veturinn sem
þú settist á námsbekk hér fyrir
sunnan og varst með okkur. Síðast
en ekki síst siglingin okkar í haust
sem farin var í tilefni af 50 ára af-
mæli flestra í hópnum. Við vitum að
það hefur tekið á móti þér heil mót-
tökunefnd hinum megin og að
Magga hefur örugglega verið þar
líka. Þið eruð örugglega búnar að
setja í gang saumaklúbb og þar
verður sko ekki sest að tómu borði.
Við þökkum þér fyrir frábæra vin-
áttu í áranna rás og sjáumst síðar í
klúbb hinum megin.
Elsku Svanbjörn, synir, tengda-
dætur og barnabörn, hugur okkar er
hjá ykkur og við biðjum Guð að
styrkja ykkur í sorginni.
Brynja, Steinunn (Didda), Elfa
Dís, Guðný, Gunnhildur, Helga,
Magnea (Maggý) og Sigríður
(Sirrý).
Hún Kristín vinkona okkar er dá-
in og stórt skarð er höggvið í vina-
hópinn. Hún Kristín var hláturmild
og trölltrygg vinkona.
Þegar minningarnar streyma
fram ber þær allar að sama brunni,
hve oft var glatt á Hjalla þegar við
komum saman. Það brást yfirleitt
ekki að eitthvað spaugilegt sást við
hlutina og auðvelt er að sjá fyrir sér
þegar Kristín tók niður gleraugun
og þurrkaði tárin, sem spruttu fram
af innilegum hlátri hennar, hún sem
sagt grét af hlátri í orðsins fyllstu
merkingu. Hún átti mjög auðvelt
með að gera grín að sjálfri sér og við
gátum oft hlegið að sögunni hennar,
um það þegar hún var búin að vera
að þrífa í marga daga, því hún gæti
nú e.t.v. lagst í flensuna sem þá var
að ganga og þá skyldi allt vera
hreint og fínt. Ekki var nú síðra að
hlusta á hana segja brandara og þeir
voru ófáir sem hún safnaði að sér og
lagði á minnið.
Já, minningarnar streyma fram,
góðar minningar um góða vinkonu
og í dag þökkum við enn og aftur
fyrir þá ákvörðun sem hópurinn
(saumaklúbburinn) tók um að fara í
siglingu þegar við yrðum fimmtug-
ar. Siglingin var farin með pomp og
prakt síðastliðið haust og siglt um
Miðjarðarhafið á stærðarinnar skipi,
sem heitir Costa Atlantica. Ferðin
var algjört ævintýri, ekki síst fyrir
Kristínu, sem ákvað að fresta fram-
kvæmdum á heimilinu og fara frekar
í þessa ferð og eins og hún orðaði
það sjálf um borð í skipinu: Ég sem
hélt alltaf að á svona skipum væri
bara ríkt fólk en svo er bara fullt af
venjulegu fólki eins og okkur.
Elsku Svanbjörn, synir, tengda-
dætur og barnabörn, við viljum
votta ykkur okkar innilegustu sam-
úð. Minningin lifir um góða vinkonu.
Saumaklúbbsvinkonur á Ísafirði.
Okkar elskulega Kristín hefur
kvatt þessa jarðvist öllum að óvör-
um. Engin orð eru nógu ríkuleg til
að lýsa þeim söknuði og trega sem
gagntekur okkur sem misst höfum
góða vinkonu og félaga. Bárður
kynntist Kristínu sem ungri stúlku í
blóma lífsins, þegar Svanbjörn besti
vinur hans fór að gera hosur sínar
grænar fyrir henni. Þegar við Bárð-
ur byrjuðum búskap 1984 kynnist ég
Kristínu og Svanbirni, þau hafa ætíð
verið órjúfanlegur hluti af því sem
við köllum fjölskyldu okkar, raun-
verulegir vinir.
Það eru mörg minningarbrot sem
renna í gegnum hugann, margar
gleðistundir sem hægt er að kalla
fram og ylja sér við á þessum erfiðu
tímum. Kristín var einstök móðir og
húsmóðir, natnin og dugnaðurinn
sem hún bjó yfir var öfundsverður.
Það er ekki orðum aukið að fullyrða
að við þekkjum engan hennar líka
þegar kemur að húshaldi og mynd-
arskap. Hún var dugleg að leiðbeina
okkur þegar við Bárður eignuðumst
okkar fyrsta barn, Jóhönnu. Hún
hafði ráð undir rifi hverju og gat lið-
sinnt hinni ungu móður um hvernig
væri best að haga sér í uppeldi og
umhirðu hvítvoðunga. „Ekki gleyma
að strauja rúmfötin og passa að hafa
allt hvítt og hreint,“ sagði hún. Þeg-
ar börn voru annars vegar var Krist-
ín í essinu sínu, knús og kossar
fylgdu henni. Ef við þurftum á
barnapössun að halda var venjulega
viðkvæðið hjá okkar börnum, getum
við fengið að vera hjá Kristínu og
Svanbirni? Kristín var hláturmild og
létt í lund, mikill húmoristi og hún
fékk delluhlátursköst sem smituðu
þá sem nærstaddir voru, sannkall-
aður gleðigjafi.
Ljúfar minningar um matarboð
sem haldin voru af mikilli reisn,
skemmtileg ferðalög með þeim hjón-
um og strákunum eru okkur ofar-
lega í huga, einnig allar Gilsbrekku-
ferðirnar og göngutúrarnir. Kristín
var afar stolt af duglegu strákunum
sínum og varð lukkuleg amma þegar
dóttir Brynjars og Báru, Ísabella,
fæddist. Hún ljómaði öll þegar hún
talaði um ömmustelpuna, lítil prins-
essa komin í fjölskylduna. Það er
yndislegt að fá að njóta þeirra gleði-
stunda að sjá upphaf nýs lífs, en sárt
og erfitt að kveðja þegar að leið-
arlokum er komið. Fátækleg orð um
einstaka konu sem gaf okkur svo
mikið í lifanda lífi duga skammt til
að deyfa sársaukann. Minning
Kristínar lifir um ókomna tíð. Elsku
Svanbjörn, Brynjar og fjölskylda,
Matti og Elín,Tryggvi, Aron og aðr-
ir aðstandendur, okkar dýpstu sam-
úðarkveðjur.
Bárður Jón Grímsson og Að-
alheiður Svana Sigurðardóttir.
Það var í kringum miðjan janúar.
Hávetur og snjór yfir Ísafirði. Ég
hafði nýlega tekið þá ákvörðun að
gerast au-pair í Lúxemborg og ætl-
aði að dvelja þar í 5-6 mánuði. Ég
skundaði á alla staði sem ég myndi
sakna hvað mest meðan á dvöl minni
stæði í útlöndum. Ég fór í gamla
bakaríið, Hamraborg, heim til
tengdaforeldranna, vinkvenna, var
meira heima við með fjölskyldunni
og síðast en ekki síst fór ég upp á
tannlæknastofu til pabba. Þar
varstu alltaf eftir hádegi og tókst á
móti manni skælbrosandi og hlæj-
andi. Ég kvaddi pabba og síðan þig.
Það verður skrítið að koma heim í
sumar og heimsækja pabba í vinn-
una og þú ert ekki þar.
Ég vil ekki skrifa neina langloku,
heldur frekar senda kveðju og
heiðra minningu þína með því að
segja þér og öllum hversu góð
manneskja þú varst.
Eitt atvik er mér minnisstætt.
Mamma og pabbi fóru suður eina
helgina og skildu okkur systurnar
eftir heima. Mamma hafi beðið þig
að fylgjast með okkur, hvort allt
væri ekki í lagi með okkur og fleira.
Við vorum ekki lengi að taka til
hendinni og buðum í partí. Þegar
langt var liðið á kvöldið komstu og
allir stukku til, partíið var búið. Þú
hafðir nú ekkert svoleiðis í huga,
heldur spurðirðu hvort við værum
ekki búin að skemmta okkur mikið
og hvort við ætluðum ekki á ball á
eftir. Síðan hlóstu bara og spurðir
hvort við vildum ekki bara drífa okk-
ur á ballið. Þannig varstu, þú varst
ekkert að skamma mig heldur tókst
létt í þetta. Svona varstu alltaf,
hress og ofboðslega góð.
Ég þakka fyrir það að hafa kynnst
þér og fjölskyldu þinni enda höfum
við Tryggvi alla tíð verið góðir vinir.
Ég sendi fjölskyldu Kristínar og
þeim sem eiga um sárt að binda
samúðarkveðjur mínar.
Vala Karen Viðarsdóttir.
„Sumt fólk hefur eitthvað sér-
stakt við sig, það virkar þannig að
það heillar þig“ söng Björgvin Hall-
dórsson og hefur ómað í huga mín-
um síðustu tvær vikurnar, því þann-
ig virkaði Kristín á mig. Þegar
dauðinn kveður dyra er eins og
minningar fortíðar verði svo ljóslif-
andi, atburðir sem voru svo hvers-
dagslegir verða ómetanlegir. Í gegn-
um lífið kynnumst við mörgu
mismunandi fólki, sumir skilja eftir
sig spor í hjarta manns en aðrir svífa
hjá og skilja ekkert eftir. Kristín var
ein af þeim sem skildi eftir falleg
spor í hjarta mínu. Hún er ein af
þeim eftirminnilegu frá uppvaxtar-
árum mínum á Ísafirði og mikils
virði.
Fjölskylda mín kynntist Kristínu
er hún flutti á unglingsaldri til Ísa-
fjarðar með Kötu móður sinni til
Óskars frænda, bróður Siggu
ömmu. Þau bjuggu í stórfjölskyldu-
kommúnunni að Aðalstræti 32 og
var mikill samgangur milli fjöl-
skyldu minnar og þeirra. Kristínu
kynntist ég betur sumarið 1980 þeg-
ar ég var 12 ára. Hver man ekki eftir
fyrsta alvöru ábyrgðarmikla starf-
inu sínu og vinnuveitandanum? Ég
man það svo vel þegar Kristín bað
mig um að vera í „vist“ hjá sér þá
um sumarið. Hún bjó með Svanbirni
í litla svarta húsinu í Sundstrætinu
og búin að eignast Brynjar sem ég
var í „vist“ með. Næstu árin á eftir
var ég svona kvöld- og helgar-
barnapía hjá þeim. Á þeim tíma
kynntist ég hinni yndislega hlýju og
góðhjörtuðu persónu Kristínar, hún
skipti aldrei skapi nálægt mér, alltaf
svo ljúf og góð, sparaði ekki brosið
og það var alltaf gaman að passa hjá
þeim. Ég dvaldist mikið á heimili
þeirra, gisti oft því Svanbjörn var
togarasjómaður og var ég þá hjá
Kristínu. Mér leið alltaf vel þar,
fannst ég ávallt velkomin og var eins
og heima hjá mér. Barnapíustarfið
gekk mjög vel fyrir utan eitt skipti.
Brynjar vaknaði á undan mér einn
morguninn og leiddist eftir móður
sinni, hann fór á náttfötunum út í
frystihús og ég, barnapían, sofandi.
Mér var mjög brugðið þegar Kristín
kom heim með Brynjar og vakti mig,
einhver hefði verið reiður og
skammast út af kæruleysinu, en
Kristín brosti bara eins og alltaf
þegar ég átti í hluti og gerði bara
grín að þessu. Hún reyndist mér alla
tíð einstaklega vel, mér fannst aldrei
vera 11 ára aldursmunur á okkur,
hún var alltaf svo mikil stelpa í sér
og kom fram við mig sem jafningja
þó ég hafi bara verið unglingur.
Við hittumst síðasta sumar í sól og
blíðu í sælureitnum okkar í Skötu-
firði. Hún að koma að sunnan þar
sem hún hafði verið að kíkja á ný-
fædda barnabarnið, barn Brynjars.
Hamingjan skein af henni, hún ljóm-
aði eins og sólin þegar hún talaði um
barnið og svo stolt sýndi hún okkur
myndir.
Sú minning um Kristínu lifir í
hjarta mínu, geislandi glöð og svo
stolt af fjölskyldunni, ég minnist
sérstaklega fallega brossins hennar
sem náði svo vel til augnanna. Við
mamma þökkum henni samveruna
og biðjum að heilsa, vitum að allt
Aðalstrætisgengið tekur vel á móti
henni.
Elsku Svanbjörn, Brynjar, Mar-
teinn, Tryggvi, Aron og fjölskyldur,
megi Guð og allir englarnir á himn-
um vera með ykkur og gefa ykkur
styrk á þessum erfiðu stundum.
Sigrún Sigurðardóttir,
Ólafsfirði.
Músíkin í botni, Bjöggi að syngja
Ævintýri, vinur Hafnarfjarðar í
sæluvímu. Nú er þínu lífsins ævin-
týri lokið en eftir sitja ógleyman-
legar minningar. Minnisstæðast er
mér þó hvernig þú nostraðir við alla
hluti, stóra sem smáa, vannst verk
þín af alúð og vildi alltaf gera aðeins
betur.
Ræktarsemi við fjölskyldu þína og
vini var þér efst í huga og fengu allir
að njóta. Nærvera þín var ótrúlega
þægileg og aldrei krafðist þú neins
en ævinlega fyrsta manneskja á
vettvang ef eitthvað stóð til. Ræt-
urnar áttir þú í Hafnarfirði og var sá
staður þér alla tíð mjög kær.
Lækurinn, hann liðast gegnum bæinn.
Lífið þar er fjörugt allan daginn
en Hellisgerði og Hamarinn er Hafnfirð-
inga stolt
að hirða vel um bæinn sinn er hverjum
manni hollt.
Í Firðinum, fegra hraunsins myndir
Í Firðinum, fugl á læknum syndir
Í Firðinum.
(Höf. Guðbjörg Tómasdóttir)
Kæra fjölskylda, brekkan fram-
undan er ansi brött en gott er til
þess að vita að þið eigið bara góðar
minningar um góða konu, konu sem
vissi að bestu hlutirnir í lífinu kosta
ekki neitt. Þegar söknuðurinn sækir
á er ég viss með að lauma eins og
einni tusku undir strauboltann og
jafnvel taka lagið Í fjarlægð.
Hjartans þakkir fyrir samveruna.
Díana Hólmsteinsdóttir.
Við starfsfólkið á tannlæknastof-
unni á Ísafirði viljum þakka fyrir
samveru og samstarf, sem varði allt-
of stutt, við þessa rösku, samvisku-
sömu og hláturmildu konu hana
Kristínu Marteinsdóttur, sem í dag
er kvödd hinstu kveðju.
Megi hún hvíla í friði og minning
hennar lifa. Svanbirni og sonunum
þeim Brynjari, Marteini, Tryggva
og Aroni, tengdadætrum, barna-
börnum, systkinum og öðrum að-
standendum og vinum Kristínar
vottum við okkar dýpstu samúð.
Viðar, Ragnheiður, Sólveig,
Berglind, Margrét, Gréta og
Sigurjón.
sér að fylla í eyðurnar. Það gerði
Sigurður og skrif hans um sögu
Austur-Skaftafellssýslu og sagnir af
svæðinu geyma óþrjótandi fróðleik
um sveitunga hans, ævintýri þeirra
og afkomu í fögru en harðbýlu skjóli
Vatnajökuls.
Við samferðamenn Sigurðar
kveðjum í dag mikinn mann, mikinn
sagnaþul en fremst af öllu mikinn
Skaftfelling. Hafðu þökk fyrir þrot-
laus störf í þágu menningar og
safnastarfs í Austur-Skaftafells-
sýslu, við munum gera okkar besta
til að varðveita arfleifð þína.
Hálfdáni og Helga sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Starfsfólk
Menningarmiðstöðvar
Hornafjarðar.
Fyrsta heimsókn mín í Kvísker á
miðju sumri 1972 er mér minnis-
stæð eins og margar síðar. Sigurður
var þá fyrir um mánuði sloppinn úr
fangbrögðum við Fjallsá, þar sem
bíll hans hafði lent út af og annar
tveggja pólskra farþega drukknaði.
Sigurður komst ásamt hinum út á
þak bílsins, synti þegar í land og
hraðaði sér heim í Kvísker eftir
hjálp klukkustundarleið og til baka
að slysstað með bræðrum sínum.
Tókst að bjarga Pólverjanum og nú
um mánuði síðar stóð Rússajeppinn
laskaður í túnfæti og bílstjórinn
ekki að fullu búinn að ná sér. Sig-
urður sagði mér ítarlega frá þessum
dapurlega atburði og dró ekkert
undan. Þetta er dæmi um þær
mannraunir sem hann rataði í á
langri ævi, en þekktust er þó björg-
un hans úr jökli við Breiðamerk-
urfjall í vetrarbyrjun 1936 og er það
minni nú varðveitt á Jöklasýningu á
Höfn.
Sigurður var æðrulaus maður og
þegar hann sagði frá sjálfum sér var
eins og sögupersónan væri honum
óviðkomandi, atburðum lýst eins og
þeir færu fram á sviði en sögumaður
í hópi áhorfenda. Nákvæmni í frá-
sögninni var slík að reynt gat á þol-
rif þeirra sem á hlýddu, ég tala nú
ekki um kaupstaðarfólk á þeysireið
milli landshluta. Þessara eiginleika
gætti í ríkum mæli hjá sagnfræð-
ingnum Sigurði og endurspeglast í
fjölmörgum ritgerðum sem eftir
hann liggja og flestar fjalla um
Öræfasveit og Austur-Skaftafells-
sýslu. Í þeim fléttast saman mann-
fólkið og síbreytileg náttúran, hvort
tveggja Sigurði jafn hugleikið.
Kvískerjafólk, látið og lifandi,
unni umhverfi sínu og var því
samgróið, Sigurður þar framarlega í
flokki og ókrýndur málsvari út á við.
Hann var stofnfélagi í Náttúru-
verndarsamtökum Austurlands
(NAUST) og sat um árabil í stjórn
félagsins. Lét sig ekki muna um að
sækja fundi austur á land og tók
þátt í mörgum skoðunarferðum. En
þótt náttúruvernd ætti hug hans var
hann jafnframt framkvæmdamaður,
vann á jarðýtu við vegabætur og
sléttun túna. Ýtustjórinn horfði hins
vegar fram fyrir sig og þannig upp-
götvaði hann 1954 fornbýlið Gröf
austur af Hofi. Löngu síðar átti
hann hlut að stofnun Fornleifa-
félags Öræfa og er uppgröfturinn
undir Salthöfða m.a. sýnilegur ár-
angur af starfi þess. Kvískerjasjóð-
ur helgaður þeim systkinum er
sprottinn af sama lifandi áhuganum
á rannsóknum til að fá að vita meira
um fortíð og framtíð.
Vilmundur Jónsson, fyrrum land-
læknir, ættaður úr Hornafirði fór
landleið þaðan suður sumarið 1935
og gisti á Kvískerjum. Eftirminni-
leg er lýsing hans á heimilinu og
barnahópnum. Móðirin Þrúður var
heima en Björn bóndi sem oftar
austur á sandi að aðstoða ferða-
menn við að brjótast yfir Jökulsá.
„… eru öll börnin einstaklega
myndarleg og svo snyrtileg, að þau
myndu ekki skera sig úr í Austur-
stræti.“ Menningarheimilið á Kví-
skerjum var ekki ríkt að veraldleg-
um efnum en þeim mun auðugra að
þeim gildum sem máli skipta. Systk-
inahópurinn stóri sem óx upp í garði
þeirra Björns og Þrúðar naut þar
atlætis sem borið hefur fágætan
ávöxt.
Hjörleifur Guttormsson.
Sigurður Björnsson frá Kvískerj-
um var einn systkinanna á Kvískerj-
um, sem þekkt eru um allt land og
jafnvel út fyrir landsteinana fyrir
einstaka þekkingu á náttúru lands-
ins. Saga, tungumál og almennur al-
þýðufróðleikur var einnig í háveg-
um hafður á austasta bænum í
Öræfasveitinni, Kvískerjum.
Þeim hefur fækkað mjög systk-
inunum á Kvískerjum og með Sig-
urði nú gengnum eru aðeins Helgi
og Hálfdán á lífi. Með þessum hópi
hverfur stór kafli í sögu sveitarinn-
ar, einstakt heimili og einstakt fólk.
Menningarheimilið að Kvískerjum
var heimur út af fyrir sig og fyrir
okkur krakkana að sunnan sem vor-
um svo lánsöm að fá að dveljast á
bænum var dvölin á við besta skóla
og meira en það.
Einstakt manngildi Kvískerja-
fólksins birtist í mörgum myndum.
Þau tóku að sér þroskahefta stúlku
úr Reykjavík, Finnbjörgu og reynd-
ust henni eins og bestu foreldrar.
Æðruleysi samfara mikilli þekkingu
á umhverfi sínu einkenndi allt líf
fólksins og leitun á öðru eins. Lík-
lega er þekktust sagan af því þegar
Sigurður bjargaðist úr jökul-
sprungu, sem hann lenti ofan í við
leit að fé, þá aðeins 19 ára. Í stað
þess að örvænta brá hann á það ráð
að syngja sálma, það gaf honum
bæði styrk og ró og um leið var það
skynsamleg leið til að láta í sér
heyra. Þannig bergmálaði söngur-
inn þekkti - Lofið vorn Drottin - um
allan jökulinn þar til menn runnu á
hljóðið og tókst með einstökum
hætti að ná Sigurði upp úr sprung-
unni, þar sem hann lá með höfuðið á
undan sér djúpt ofan í jöklinum.
Sigurður var einstakt prúðmenni,
fróður, stilltur og kurteis eins og sá
heimsmaður sem þeir bræður voru
allir - hann fór einna oftast til
Reykjavíkur af systkinunum, en al-
mennt var ekki talið mikið þangað
að sækja á þeim árum sem ég dvald-
ist á Kvískerjum. Menn voru sjálf-
um sér nógir um flest, sjálfsþurft-
arbúskapur í fyllstu merkingu þess
orð var stundaður á Kvískerjum og
einstakt verksvit og útsjónarsemi
heimafólksins gerði margar kaup-
staðarferðir óþarfar.
Ég minnist margra góðra stunda
með Sigga þegar hann kom í heim-
sókn í Lönguhlíðina og sagði okkur
skemmtilegar sögur. Enn sterkari
er minningin um hann að margvís-
legum vísindastörfum með bræðr-
um sínum á fögrum vordögum niðrá
engjum eða uppi í fjalli austur á
Kvískerjum. Við systkinin, einkum
við Baddi, sem bæði áttum mörg og
góð sumur á Kvískerjum – og
mamma, sem alltaf hafði sérstakar
taugar til fjölskyldunnar á Kví-
skerjum, sendum Helga og Hálfdáni
innilegar samúðarkveðjur .
Þórunn Sigurðardóttir.