Morgunblaðið - 19.04.2008, Page 45

honum. Það var að sjálfsögðu hand-
salað með lauslegum skilmálum. Og
svo aftur þriðja sinni. Sennilega
hefði orðið framhald á þessum við-
skiptum okkar ef Gunnari hefði enst
aldur til. En myndirnar hans lifa
áfram með mér og öðrum sem
kunnu að meta list hans. Ég er
þakklátur forsjóninni að leiðir okkar
Gunnars Arnar skyldu hafa legið
saman. Kynni mín af honum hafa
auðgað líf mitt og ég minnist hans
með virðingu og söknuði. Fjölskyldu
hans votta ég mína dýpstu samúð.
Stefán Erlendsson.
Elsku Gunni minn, mikið ofboðs-
lega er söknuður minn mikill vegna
þíns snögga og ótímabæra hvarfs úr
okkar lífi.
Það er kannski eitthvað til í því
sem sagt er að guð tekur þá bestu
fyrst og þú varst svo sannarlega
einn af þeim.
Svo heill og innilegur, sáttur við
guð og menn og alltaf tilbúinn að
rétta mér hjálparhönd eða bara ljá
mér orð á erfiðum stundum. Það var
alltaf gott að vita af þér og Dísu í
sveitinni, þeim sælureit sem þið
höfðuð búið til þar og voru þar allir
svo velkomnir. Við feðgarnir áttum
þar margar ljúfar stundir og þá sér-
staklega Gabríel og Kristófer sem
höfðu mikið yndi af því að vera með
afa, ömmu og dýrunum og öllu sem
því fylgdi, en samt voru þetta alltof
fáar stundir. Ég spyr mig oft af
hverju þurfti guð að taka þig svo
snemma og svo snöggt. Við því fæ ég
sjálfsagt seint svar enn ég hugga
mig við að segja bara að guð hlýtur
að hafa vantað ofsalega góðan og
hæfileikaríkan engil, kannski til að
kenna myndlist sem eitthvað væri
varið í þarna á efri hæðum.
Ég er viss um að þú ert sáttur á
þeim stað sem þú ert nú á, en við
munum hittast seinna elsku vinur,
þú verður alltaf í okkar hjarta og
huga.
Elsku Dísa og fjölskylda, ég votta
ykkur samúð mína
og bið guð að styrkja ykkur á
þessum erfiðu stundum.
Ágúst Erling Gíslason.
Mér var illa brugðið er ég las um
andlát míns gamla vinar og félaga
Gunnars Arnar Gunnarssonar list-
málara í Mogganum. Við höfðum
reyndar ekki verið í sambandi í tölu-
verðan tíma enda hafði leiðir okkar
skilið fyrir alllöngu eins og gengur
með æskufélaga, en ætíð urðu fagn-
aðarfundir er við rákumst hvor á
annan. Gunnar var hreystin uppmál-
uð síðast þegar ég sá hann og eins og
venjulega var hann alltaf sami ljúf-
lingurinn, brosmildur og með þægi-
lega nærveru. Því var fréttin um
andlát hans reiðarslag.
Við Gunnar vorum mikið saman
sem strákar suður með sjó og
fermdumst saman á sólbjörtum vor-
dögum í Keflavíkurkirkju í byrjun
sjöunda áratugar síðustu aldar.
Móðir og stjúpfaðir Gunnars leigðu
um tíma æskuheimili mitt af móður
minni, en við bjuggum skammt frá í
öðru húsi. Við vorum mikið saman
og áttum sameiginleg áhugamál, t.d.
djass og ljósmyndun. Vorið sem við
fermdumst er mér ríkt í minni því
við Gunnar nutum veðurblíðunnar,
hjóluðum um bæinn, dorguðum niðri
á bryggju og pældum mikið í lífinu
og tilverunni. Það kom snemma í
ljós að Gunnar gat sökkt sér niður í
áhugamálin hverju sinni.
Ég fylgdist ekki mikið með Gunn-
ari eftir að við fórum hvor í sína átt-
ina í nám, störf og búsetu erlendis,
en rakst af og til í fjölmiðlum á
greinar um verk hans og feril í mál-
aralistinni þegar fram liðu stundir.
Fékk svo tækifæri til að skoða heila
sýningu hjá honum í Hafnarfirði fyr-
ir nokkru og hreifst af myndunum
þar. Ég vil að leiðarlokum minnast
Gunnars sem góðs drengs og félaga
sem skilur eftir sig ótrúlega stórt
skarð þegar hann er allur og sýnir
það best að þrátt fyrir stopul sam-
skipti á síðari árum var Gunnar með
öðrum meira en hann sjálfur. Minn-
ingin um Gunnar er mér dýrmæt.
Ég bið sálu hans blessunar og votta
hans nánustu samúð mína.
Sigurður Jónsson.
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 19. APRÍL 2008 45
✝ Halldór Antons-son fæddist á
Fjalli í Kolbeinsdal
10. september 1921.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun
Sauðárkróks 11.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Anton Gunn-
laugsson f. á Minna-
Holti í Fljótum 1.9.
1891, d. 15.5. 1971,
og Sigurjóna
Bjarnadóttir, f. í
Brekkukoti í Ós-
landshlíð 8.6. 1892, d. 4.1. 1963.
Systkini Halldórs voru Sigurlaug,
Ívar, Jónína, Birna, Hartmann,
Helgi, Ásta og Svava, sem lifir
16.10. 1984. 3) Hartmann Ásgrím-
ur, f. 2.3. 1957, sambýliskona hans
var Arnbjörg K. Hjaltadóttir, f.
17.2. 1951, þau skildu. Dætur
þeirra eru Hlíf, f. 11.2. 1972, Hild-
ur, f. 7.3. 1977, og Hallrún, f. 25.6.
1982. Sambýliskona Ásgríms er
Sólveig Pétursdóttir, f. 21.6. 1953,
hún á tvö börn, Sólveigu og Pétur.
Halldór ólst upp í Þúfum hjá
móðurömmu sinni Jónínu Jóns-
dóttur og syni hennar Óskari
Bjarnasyni. Eftir fermingaraldur
fluttist hann aftur til foreldra
sinna sem þá bjuggu á Litlhóli í
Viðvíkursveit. Árið 1948 festu
Halldór og Sigrún kaup á jörðinni
Tumabrekku, hófu þar sinn fyrsta
búskap og hafa búið þar allar göt-
ur síðan.
Halldór verður jarðsunginn frá
Sauðárkrókskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 11.
systkini sín.
Halldór kvæntist 6.
júlí 1946 Sigrúnu
Hartmannsdóttur, f.
á Melstað í Óslands-
hlíð 9.8. 1926. Börn
þeirra eru: 1) Gunn-
laugur, f. 11.9. 1947,
kona hans var Fjóla
Grímsdóttir, f. 8.11.
1957, þau skildu.
Börn þeirra eru
Soffía Sigrún, f. 3.9.
1974, og Grímur Ant-
on, f. 24.5. 1978. 2)
Bjarni Halldórsson, f.
23.1. 1952, kvæntur Kristjönu Frí-
mannsdóttur, f. 7.7. 1953. Börn
þeirra eru Halldór, f. 26.6. 1972,
Sigurlaug, f. 17.4. 1974, og Ósk
Ég aldrei hef lofað að brautin sé bein,
né blómstígar gullskrýddir alla leið
heim.
Ég get ekki lofað þér gleði án sorgar,
á göngu til himinsins helgu borgar.
En ég hefi lofað þér aðstoð og styrk,
og alltaf þér birtu þó leiðin sé myrk.
Mitt ljúfasta barn ég lofað þér hef,
að leiða þig sjálfur hvert einasta skref.
(Staðf. Hjálmar Jónsson)
Ég þakka þér kæri vinur fyrir
samfylgdina í gegnum árin. Þú
varst einn af þessum sterku ein-
staklingum, ákveðinn og vilja-
sterkur, varst ætíð þú sjálfur og
fórst þínar eigin leiðir. Þú fylgdir
þinni sannfæringu eftir hvað sem
öðrum fannst. Þessum einstakling-
um er því miður að fækka í sveit-
um landsins, nú eiga allir helst að
vera steyptir í sama mótið.
Ég þakka þér fyrir hvað þú
varst dætrum mínum traustur,
hlýr og góður afi, þú lagðir grunn-
inn að þeirra hestamennsku. Þú
varst mikill náttúruunnandi og
dýravinur og máttir ekkert aumt
sjá. En hestar áttu hug þinn allan,
það var oft unun að sjá þegar þú
rakst ótamda fola í hús sem ekki
höfðu komið nálægt manni áður.
Hvað þú varst fljótur að spekja þá
og láta þá treysta þér með því að
standa nálægt og tala við þá. Þar
passaði máltækið „milli manns,
hests og hunds hangir leyniþráð-
ur“.
Halli minn, þú verður búinn að
leggja á Vöku, Draum eða Golu
þegar ég kem. Það verður erfiðara
fyrir þig að velja, nógir eru þeir
gæðingarnir sem þú hefur átt í
gegnum árin. Já, það er eins gott
að víkja úr vegi þegar við tökum
skeifnasprettinn, það verður sko
ekkert lull, það verður sprett úr
spori.
Guð verði með þér.
Arnbjörg K. Hjaltadóttir.
Það gat liðið drykklöng stund á
meðan verið var að rifja upp atvik
og færa söguna í stílinn. Áheyr-
endur og viðhlæjendur allir biðu
þá eins og í andakt eftir næsta út-
spili sögumannsins en hann notaði
gjarnan þögnina til að draga fram
rauða vasaklútinn og hrista, þá
hann var síðan borinn að vitum og
fylltur á ný með hressilegu snýti.
Sögur af hetjum og heljarmönnum
voru ótt og títt helsta viðfangs-
efnið og ekki óalgengt að heimild-
armaður stigi í eigin persónu sjálf-
ur inn á sögusviðið með einum eða
öðrum hætti. Þannig birtist mér
ein góðlátleg minning um Halldór
Antonsson frá Tumabrekku, sam-
ferðamann og kunningja í áratugi
sem nú hefur kvatt heiminn.
Oft lagði hann leið sína í sölu-
skálann á Sleitustöðum til okkar
Öldu til að ná sér í tóbak og þá var
nú oftar en ekki brugðið á betra
hjal. Enda var þess jafnan gætt að
ekki skorti þessa nauðsynlegu
vöru í hillurnar. Sjoppan fylltist af
fólki og viðskipti glæddust. Halli í
Brekku, eins og hann var oftast
nefndur, var sannkallaður lífs-
kúnstner, gildur og góður bóndi
sem hafði margan gæðinginn átt
um ævina. Hann var hestamaður
af lífsins náð. Hann var þekktur
fyrir hreysti og karlmannlega lík-
amsburði. Með afbrigðum dugleg-
ur og fylginn sér, þótti sem slíkur
eftirsóttur til vinnu á bæjunum
þar sem taka þurfti til hendi við
heyskap sem önnur búskaparstörf.
Má segja að þannig hafi kynni
okkar hafist þegar hann, þá ungur
maður, var fenginn til að hjálpa
við heyskap á Sleitustöðum, hnýta
í bagga og hengja á klakk. Það
sparaði 2-3 venjulega menn að fá
Halla. Nutum við einnig aðstoðar
hans við uppbygginguna heima á
Sleitustöðum en hann var í eðli
sínu afar hjálplegur og skilnings-
góður þótt ekki væri alltaf hægt að
launa fyrir sem skyldi. Hann var
sannur vinur í raun.
Ég vil nota tækifærið og þakka
fyrir samfylgdina, líf mitt og
sennilega margra annarra er
snökktum fábreyttara að Halldóri
Antonssyni gengnum. Sendi Rúnu
og fjölskyldunni allri mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Jón Sigurðsson
frá Sleitustöðum.
Elsku Halli minn, nú er kallið
komið og þú horfinn frá okkur úr
þessu lífi en minningin um ynd-
islegan og góðan mann mun lifa í
hjarta okkar alla ævi.
Ég varð þeirra gæfu aðnjótandi
að fá að kynnast þeim Halla og
Rúnu. Var í sveit hjá þeim í nokk-
ur sumur frá því að ég var á tí-
unda ári og þaðan á ég mínar
skemmtilegustu minningar. Sveitin
var Tumabrekka í Óslandshlíð í
Skagafirði, einn af fallegri stöðum
á Íslandi.
Minningarnar eru margar og
erfitt að velja úr. Halli var mikill
hestamaður og átti mikið af hest-
um og nutum við krakkarnir góðs
af því. Næstum á hverjum degi
fórum við í útreiðartúra langa eða
stutta og hittum krakkana á næstu
bæjum.
Ein ferð er mér langminnisstæð-
ust, en þá fékk ég að fara með
þeim Halla og Rúnu ásamt fleiri
sveitungum ríðandi út í Fljót og
var það frábært.
Sterkari manni hef ég aldrei
kynnst en Halla og sýndi það sig
svo um munar þegar við vorum öll
að tína grjót úr flögunum, Halla
munaði ekki um að rífa heilu
björgin upp og fjarlægja. Mín verk
í sveitinni voru að aðstoða Rúnu í
inniverkum og einnig að aðstoða í
útiverkum, t.d. sækja og reka
kýrnar, raka, gefa og svo mætti
lengi upp telja og tel ég það hafa
verið viss forréttindi að fá að
kynnast öllu því sem sveitin hefur
upp á að bjóða.
Einu sinni sem oftar er ég var
að sinna inniverkunum, Rúna hafði
brugðið sér af bæ og bað mig að
renna yfir eldhúsgólfið (skúra) og
var það sjálfsagt mál. Ég hafði
aldrei pælt í því hvernig sá verkn-
aður var framkvæmdur, vissi jú að
það var notuð fata, vatn, sápa,
tuska og skrúbbur. Nú ég fyllti
fötuna af vatni og setti í sápu og
svo hellti ég öllu saman yfir eld-
húsgólfið og byrjaði að skrúbba og
vinda upp og var þetta heilmikil
vinna og var ég enn að þegar Halli
og strákarnir komu í kaffi, en gólf-
ið var enn á floti en sem betur fer
þá fékk ég góða hjálp frá Halla
sem munaði ekki um að hjálpa mér
að vinda allt upp. Svona var Halli,
alltaf tilbúinn að aðstoða aðra ef
þeir þurftu á aðstoð að halda.
Ég kveð þig, Halli minn, og
þakka þér fyrir allt. Bið góðan guð
að gæta þín þangað til við hittumst
öll aftur.
Elsku Rúna mín, góður guð gefi
þér styrk og gæti, einnig bið ég
góðan guð að gefa öllum öðrum að-
standendum styrk.
Hrafnhildur J. Scheving.
Halldór Antonsson eða Halli í
Brekku eins og hann var alltaf
kallaður af sveitungum og vinum
lést þann 11. apríl síðastliðinn. Ég
undirritaður átti því láni að fagna
að vera í sveit hjá þeim hjónum
Halla og Rúnu á Tumabrekku í
Óslandshlíð í Skagafirði í allmörg
sumur sem drengur. Hjá þeim
fann ég alltaf ákveðna festu og ör-
yggi sem yljar mér enn í end-
urminningunni og ég kunni vel að
meta sem barn og unglingur, fjarri
foreldrum mínum og systkinum. Í
minningunni er Tumabrekka og
tíminn þar tákn um allt það góða
sem eitt sinn var. Ég hef sagt
börnunum mínum óteljandi sögur
um sumrin á Brekku og dýrin þar,
hvað þau hétu og gerðu og hvað á
daga mína dreif þegar ég var hjá
Halla og Rúnu í sveitinni.
Halldór var mér mjög góður og
umhyggjusamur þau níu sumur
sem ég var á Tumabrekku. Og
ekki var Rúna síðri. Ég man ennþá
eftir deginum þegar ég kom 6 ára
gamall í sveitina og við brúsapall-
inn biðu þeir Halli og Ásgrímur
sonur hans, horfðu á mig með bros
á vör og sögðu: Vertu velkominn í
sveitina. Það var hlý kveðja sem
aldrei gleymdist. Þar var allt svo
framandi og öðruvísi en heima og
allt svo stillilegt við Halla að mér
leið strax eins og ég hefði aldrei
farið að heiman, enda átti ég eftir
að vera þar á hverju sumri næstu
árin.
Ásgrímur og ég urðum perluvin-
ir, svo og Gulli og Bjarni sem eru
eldri bræður hans. Halli var ein-
hver skemmtilegasti maður sem ég
hef kynnst um ævina. Þegar hann
sagði frá hvort sem það var hvers-
daglegt atvik eða merkilegt þá
fangaði hann athygli manns, hann
hafði þann mikla hæfileika að geta
alltaf sagt góða sögu og gert
manni glatt í geði. Halli var dug-
legur maður, stór og sterkur, mik-
ill hestamaður og ágætur bóndi.
Það var ekki ónýtt að vera í liði
með Halla, maður fann til sín, leið
eins og maður tilheyrði úrvals-
liðinu. Dæmi um það var þegar við
Ásgrímur héldum í tauminn á
Stíganda á landsmóti hestamanna
að Hólum og allir voru önnum
kafnir við að skoða happdrættis-
vinninginn sem fylgdi aðgöngumið-
anum. Atvik sem þessi kunna að
virðast smávægileg í augum
ókunnugra en lifa í minningunni
og ylja manni æ meir eftir því sem
árin líða.
Eftir stendur Rúna mín á þess-
um erfiðu tímum. Ég flyt henni og
sonum hennar hugheilar samúðar-
kveðjur í tilefni af fráfalli eigin-
manns og föður og er þakklátur
fyrir að hafa fengið að kynnast
þessum góðu hjónum og eiga sam-
leið með þeim um stund.
Guð blessi minningu Halla á
Brekku.
Viðar Scheving.
Þau eru orðin 30 árin síðan við
pabbi ókum í hlaðið í Tumabrekku
í fyrsta sinn, alveg ótrúlegt hvað
tíminn líður. Erindið var að skoða
hesta hjá Halla. Þessi heimsókn
var upphafið að vinskap við þau
Halla og Rúnu sem haldist hefur
æ síðan. Halli mætti okkur á
hlaðinu og heilsaði og er mér
minnisstætt hvað mér þótti höndin
á mér lítil í lófa Halla en stærri
hendur hef ég ekki séð, hvorki
fyrr né síðar. Enda alveg ljóst að
þar fór maður sem var rammur að
afli og hefur einhvern tíma þurft
að taka á því í hinum ýmsu verk-
um sem fylgja því að vera bóndi.
Halli var magnaður hestamaður
og alveg unun að sitja hesta sem
Halli hafði tamið en hann hafði
einstakt lag á því að gera hesta
létta á taumum. Halli var líka
þekktur fyrir að hafa gott lag á
hrekkjóttum hestum og hefur efa-
laust oft reynt á kjark hans í þeim
efnum. Halli nefndi það líka í okk-
ar síðasta spjalli að sennilega
mætti margt um hann segja en
seint yrði hann talinn kjarklaus.
Það var líka alltaf sami höfðings-
skapurinn á öllu hjá Halla og aldr-
ei við annað komandi en að koma
inn í kaffi eða mat eftir að búið var
að líta á hrossin. Þar var heldur
ekki í kot vísað þegar Rúna reiddi
fram hverja sortina á fætur ann-
arri.
Halli var alveg með eindæmum
skemmtilegur sögumaður og vildi
oft teygjast á spjallinu við eldhús-
borðið í Tumabrekku. Halli var
gæddur þeim hæfileika að kunna
að segja sögur með þeim hætti að
allt varð ljóslifandi sem hann sagði
frá og gaf hann sér alltaf góðan
tíma, kímdi, tók í nefið, snýtti sér
og gat svo hlegið alveg rosalega
þegar við átti í sögunni. Eins og
góðum sögumönnum sæmir var
e.t.v. lítið eitt fært í stílinn og
kryddað hér og þar en það er jú
einmitt galdurinn við góðar sögur.
Samverustundirnar urðu færri
með árunum en ég og fjölskylda
mín vorum alltaf aufúsugestir í
Tumabrekku og alltaf tekið með
kostum og kynjum. Halli bankaði
líka reglulega upp á hjá mér þau
ár sem ég starfaði sem fram-
kvæmdastjóri við Heilbrigðisstofn-
unina á Sauðárkóki og áttum við
alltaf góðar stundir saman. Ég er
þakklátur fyrir að hafa kynnst
Halla í Tumabrekku, líf mitt hefði
svo sannarlega orðið fátækara ef
ég hefði farið á mis við þau kynni.
Ég og fjölskylda mín sendum
Rúnu og öðrum aðstandendum
innilegar samúðarkveðjur.
Birgir Gunnarsson.
Halldór Antonsson
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegn-
um vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morg-
unblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari
upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi). Ef útför
hefur farið fram eða grein berst ekki
innan hins tiltekna skilafrests er
ekki unnt að lofa ákveðnum birting-
ardegi. Þar sem pláss er takmarkað
getur birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar séu ekki
lengri en 3.000 slög (stafir með bilum
- mælt í Tools/Word Count). Ekki er
unnt að senda lengri grein. Hægt er
að senda örstutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur, og votta þeim
sem kvaddur er virðingu sína án þess
að það sé gert með langri grein. Ekki
er unnt að tengja viðhengi við síð-
una.
Minningargreinar