Skinfaxi - 01.10.1934, Blaðsíða 9

SKINFAXI
89
stundir útgjaldamegin á reikninginn. Hvers vegna liafði
hún gert það?
— Þetta iiefir verið svo gaman, anzað stúlkan. Og
maður á víst ekki að fá borgun fyrir að skemmta sér.
í skógahéruðunum er ósjaldan svo lítið um ræktar-
land, að bændurnir gela ekki séð af bletti handa drengj-
unum sínum. I þeim liéruðum bera margir nýbrotnir
reitir í grýttum hrjóstrum vitni um ræktunargleði, sem
land vort getur vænzt stórmerkja af.
Þreytast menn ekki fljótlega? Þreytast ekki að
minnsta kosti þeir yngstu — 10 og 12 ára snáðar —
þegar illgresið gengur aftur hvað eftir annað? Menn
þreytast ekki, þegar ágóðinn bíður frannindan, ef til
vill 10 krÓnur, hver veit nema þær verði lika 100. Hitt
er aftur á móti algengt, að unglinginn dreymir fram-
tíðardrauma, sem eiga upptök í núverandi lekjulind
hans. Telpa ein á Smálandi liafði átt matjurtagarð í
tvö ár og hagnazt dálitið á lionum, annað árið um 30
kr., liitt 50. Þá greip hana afarsterk löngun að komast
í húsmæðraskóla. En hvaðan átti hún að fá peninga?
Hún gat ekki vænzt hjálpar frá foreldrum sínum. í
augum sannrar J. U. F.-stúlku eru svona örðugleikar
til aðeins til að sigrast á þeim, gera tilveruna flugmeiri
og vonríkari. Hún stækkaði garðinn sinn upp í 450 fer-
metra og gat lagt 300 kr. í sparisjóð um haustið. Þessi
slúlka var nú að vísu frá Smálandi. En reynslan liefir
sýnt, að til er nóg af alveg eins duglegum drengjum og
stúlkum í öllum landshlutum.
Ráðunautarnir kalla stundum alla þátttakendur úr
einu félagi saman til sameiginlegra leiðbeininga, oft í
sambandi við skoðunarferð. Er þá farið til allra þátt-
takenda, til að skoða ræktun jieirra, svín þeirra og
liæns, kálfa þcirra og kindur. Þá væri ekki gaman að
standa frammi fyrir félögum sínum og skammast sín
fyrir sóðalega umhirðu. Slíkt er metnaði manna of-
raun! Ókunnugur maður heimsótti einusinni ráðunaut