Skinfaxi - 01.10.1934, Blaðsíða 62

142
SKINFAXI
„Vertu viÖbúinn! Ja-svei! Má eg spyrja: hvar er múr-
sleifin þín og þakhellurnar, til a‘ð gera við, ef stormurinn
fœri a'ð gera Ijón á húsunum? Og hugsum okkur, að stíflan í
ánni færi af stað. Hvað heldurðu það bjargaði þá að veifa
ílöggum? Nei, þá veitti nú ekki af að liafa með sér dálitla
loflskeytastðð með viðtæki og sendara, og auk þess þyrfti
að hafa bæði ílugvél og sjúkrabil.“
„Geturðu haldið lcngur áfram?“ sagði Tómas; „þvi að eg
get vel tekið við meiru af þessu tæi. En heyrðu nú til. Sitt
er hvað, gaman og alvara. Eg yrði hreint ekkert hissa, þó að
stiflan færi á kreik, eins og veðrið hefir látið undanfarið.
Eg hefi oft heyrt á það minnzt, að hún sé ekki jafnsterk
og skyldi.“
Tómas var skáti af hug og hjarta, þó að hann þyrfti að
lijóla 5 kilómetra til að sækja flokksæfingar inn í þorpið,
einu sinni í viku. Faðir hans var bóndi uppi í sveit, en Tóm-
as kom á hverja æfingu, þrátt fyrir fjarlægðina. Þennan
dag varð hann að fara gangandi, vegna hvassveðursins.
Villi frændi hans dvaldi sem gestur hjá honum uin tíma.
Hann hafði átt erindi i kaupstaðinn, og nú voru drengirnir
samferða heim.
Villa langaði til að lieyra um þennan félagsskap, sem átti
svo sterk itök í dreng, að hann vann það til að ganga 10
kílómetra í argvitugasta óveðri, til að komast á fund. En
Tómas fékkst ekkcrt til að segja, einkum eftir að Villi hafði
ert hann með nöpru háði sinu. Hann brosti bara og lofaði
frænda sinum að rausa. Loksiris svaraði hann þó.
„Mér cr alvcg sama livað jiú scgir; það cr jafngolt að vcra
skáti fyrir því. Og jni skal ekki vera að gera gabb að bún-
ingnum minum. Þú mált svo sem hlæja að stuttu buxunum
mínum og beru hnjánum. En hatturinn minn er ágætis regn-
lilif, og það er meira cn liægt er að segja um þelta hlægilega
pottlok, sem þú hefir á hausnum.“
„No-o!“ sagði Villi. „Ef þú værir ekki í þessum afkára-
búningi, þá hefðir þú hklega samskonar pottlok.“
„Potllokið hefir sína kosti fyrir þig,“ sagði Tómas þurr-
lega. „Hálsinn á þér skolast einu sinni almennilega. — Nú,
nú! Hvað viltu?“
Hann bar af sér höggið, scm frændi hans rélti honum
„En hcyrðu, Villi!“ hélt hann svo áfram. „Við skulum
stytta okkur leið og fara beint yfir akrana. Við getum svo
komizt yfir lækinn á járnbrautarbrúnni."
„Já, það vil eg,“ svaraði Villi. „En bíddu nú við, drengur