Skinfaxi - 01.10.1934, Blaðsíða 64

144
SKINFAXI
Og' liann rauk á sprett, án bess að skeyta frekar um frænda
sinn.
„Jæja, þrált fyrir allt,“ hugsaði Yilli, begar hann sá frænda
sinn stokkva fimlega yfir girðinguna. „Það er eitthvað
skemmtilcgt við bessa skáta með beru hnén.“
Sjálfur klifraði hann á þungum stígvélunum yfir girðing-
una og upp á járnbrautaruppfyllinguna, sem lá að brúnni.
Hann heyrði Tómas kalla eitlhvað, en heyrði ekki orðaskil
fyrir niðnum i vatninu.
Villi var héruinbil uppgefinn, begar hann kom upp að
brúnni, bar sem Tómas stóð. Undir drengjunum fossaði
lækurinn eins og bcljandi stórfljót. Villi leit bangað, sem
Tómas benti honum, og sá !iá, að straumurinn hafði svift
burt tveimur aðalstönlunum, sem héldu brúnni uppi.
Tómas kom fast að lionum og kallið: „Það er snöggt átak,
sem hefir gert betta, svo að bað er bersýnilegt, að stíflan
hefir látið undan.“
„Þetta er voðalegt!“ kallaði Villi. „Hvað getum við gert?
Flýtt okkur heim og simað?“ Og hann fann um leið, að hann
var allt of uppgefjnn til að geta flýtt sér.
„Nei, síminn er slitinn," kallaði Tómas. Og Villi mundi
bá, að begar óveðrið skall á daginn áður, liafði tré fokið á
:símabráðinn og slitið hann. En hvað sagði Tómas nú?
„Lestin kemur bráðum. og við verðum að aðvara liana
við hliðvarðarhúsið.“ Ilann tók af sér bakpokann, flýtti sér
úr regnkápunni og fleygði hvorutveggja i Villa.
„Þetta eru nærri tveir kilómetrar, en eg verð að hafa það.
Á meðan getur bú flýtt bér lieim og sagt hvernig komið er.
Svo getur Harry skroppið á mótorhjólinu sínu í sima og
látið vita á járnbrautarstöðinni.“ Um leið og Tómas sleppti
orðinu, var hann horfinn út í myrkrið.
„Blessaður karlinn, Tómas!“ tautaði Villi. begar hann
hljóp niður af uppfyllingunni hinum megin brúarinnar.
„Hann vissi undireins hvað burfti að gera. Vertu viðbtiiim!
— já. vist um bað!“
Tómas liljóp meðfram járnbrautinni, í áttina að hliðvarð-
arhúsinu. Veðrinu hafði slotað að mun, svo að honum veitt-
ist hægra að hlaupa móti bví, en úrkoman hafði aftur vax-
ið að sama skapi.
„Jæja, eg skal liafa bað,“ sagði hann við sjálfan sig. „Bara
-eg delti nú ekki!“
En í sama bili rak hann tærnar i eitthvað og datt. og rak
ennið i bita undir járnbrautinni.