Skinfaxi - 01.10.1934, Blaðsíða 50

130
SKINFAXI
stöku hvalir snúa við, stinga scr undir bátana i log-
andi bráð, en fáum þeirra verður lífs auðið, sökum
skutlanna, seni eru til taks, þegar þörf gerist. Fimir
og margæfðir slcutlarar missa læplega marks, og fari
svo, þá er annar við hendina.
Þá er elcki fátítt, að bátarnir fái all-óþyrmilega
skelli, bæði af árekstri og sporðaslögum.
Ótrúléga fljótt eru hátt á annað bundrað grinda-
livalir að velli lagðir og dregnir innar á leirurnar.
Raddir lieyrði eg í kringum mig um það, að þetta
atferli væri hrottalegt, ægilegt, „agalegt“ og „brútalt“.
Það er bverju orði sannara, en þó í raumnni alls
ekki broðalegra, ægilegra, „agalegra“ né „brútalara“
en flestar þjóðir neyðast lil að hafa í framnii, ekki
einasta við sjávarskepnur, heldur einnig við dýr
merkurinnar, og ekki sízt við sína eigin nágranna og
kunningja, nefnilega liúsdýrin.
En til er veiðiskapur, sem er i bæsta máta sví-
virðilcgur, og ætli að vera útlægur ger úr öllum sið-
uðum beimi. Það er liið liásmánarlega dýradráp og
fugla, auðugra aðalsmanna og annarra þeirra, sem
baldnir eru óstöðvandi drápsfýsn, fullkomlega að
óþörfu æsa ])eir og æfa þetta drápseðli sitt svo, að
þeir geta ekki ódrepandi verið.
Glatt var á ltjalla á leirunni í Miðvogi, eftir á, og
safnáðist þangað fólksgrúi mikill, lil að atbuga bina
fágætu veiði, og var ekki óglæsileg sjón, að sjá ])essi
ávölu liveljudýr speglast í binu grunna vatni, þar
sem þau voru látin liggja þar til út fjaraði.
Svo byrjaði eftirspilið.
I Miðvogi og Sandvogi eru talsverð þorp, og um
það bil hálftíma gangur á milli. Dalir stuttir en fal-
legir eru inn frá vogunum og brölt fjöll með íðil-
grænum lijöllum og lilíðum hátt upp undir eggjar.
Bílvegur góður er á milli voganna, en sumstaðar er
allbratt og skammt af veginum niður á sjávarhamra,