Skinfaxi - 01.10.1934, Qupperneq 59

SIÍINFAXI
139
og öruggum þroska í íslenzkri mold og íslenzku lofti,
og gcfa meiri arð en annað, sem nú er liér ræktað.
Þjóðina skortir daglegt brauð og daglegt starf, en
sólin skin, moldin bíður óræktuð og lilaðin frjóefn-
um, og sáðkornið er til, albúið að skjóta rótum og'
gróa og bera margfaldan ávöxt. Yantrú þjóðarinnar
og vanafesta ein virðist standa fyrir því, að „brauð
veiti sonum móðurmoldin frjóa“.
Eg veit ekki hvað er lilutverk vondjarfra sveita-
ungmenna og trúaðra á mátt sinn og moldar sinnar,
ef ekki það, að snúa íslenzkum bændum, feðrum sín-
um, ineð framkvæmd og reynslu til trúar á islenzka
lcornyrkju. Hvað finnst vkkur, drengir?
Þjóöernismál.
Framan af árum litu U. M. F. á sig fyrst og fremst
sem þjóðernisfélög og veg'legasta hlutverk silt það, að
vernda, efla og dýrka „allt, sem þjóðlegt er og ram-
íslenzkt“ í eigu vorri, andlegri og efnislegri. Margt
liefir breytzt og kynslóðaskipti orðið að mestu i U.
M. F„ frá því sem var í öndverðu. Þjóðernismálin
bafa þó ekki vikið sæti. Getur verið, að þau séu ekki
jafnbeit trúarmál og var. En meginvilji U. M. F. er
þó jafnan sá, að kenna ungmennum að vinna „Is-
landi alll“ sitt starf, gcra þau að tryggum og ól)ilug-
um íslendingum.
„Fjæst og fremst skal lcggja stund á að fegra og
lireinsa móðurmálið" er gamalt lioðorð í lögum U. M.
F. í. - Vér íslendingar eigum því sérsaka láni að
fagna, að eiga eina fullkomnustu og dýrlegustu þjóð-
tungu heims. Hún „hefir voða þungar tiðir þjóðinni
verið guðleg móðir“. Að landi voru og sjálfum oss
undan skildum, er tungan eini dýrgripur vor, með
bókmenntum þeim, er hún geymir. Ef vér liefðum
týjd málinu, værum vér „sokknir í þjóðahafið" og
að engu liafðir. Máli voru er að þakka, að vér get-