Skinfaxi - 01.10.1934, Blaðsíða 66

146
SKINFAXI
Hann fór að skríða á höndunum upp á upphækkunina.
Það gckk hægt, og sársaukinn var nærri þvi óbærilegur,
bcgar liann dró brotna fótinn á eftir sér. Regnið streymdi
úr loftinu og lamdi hann i andlitið. Hann marði sig og hrufl-
aði til blóðs á höndum og hné. En loksins komst hann þó
upp að brautarteinunum — rétt í sama bili og hvellt blíst-
urshljóð heyrðist úr fjarska.
Tómas lá andartak kyrr og hugsaði sig um. Hvað átti
hann til bragðs að taka? Blísturshljóðið þýddi, að lestin var
að renna út af stöðinni, brjá kílómetra í burtu. Hún mundi
að vísu fara fremur hægt þennan spotta, því að knöpp
beygja var á brautinni hinum mcgin við brúna, og lestar-
stjórinn var vanur að fara ekki á fulla ferð, fyr en eftir þá
beygju.
En hvernig átti liann að stöðva lestina? Það er aðeins eitt
inerki, sem getur stöðvað járnbrautarlest i myrkri — rautt
Ijós.
Tómas sá Ijósið á lestinni, fyrst eins og örlítinn depil, en
það stækkaði og nálgaðist iskyggilega ört. Hann var farinn
að heyra skröltið í lestinni. Hann svimaði og fannst ætla að
líða yfir sig. Nú fálmaði hann eftir luktinni sinni og kveikti
á henni. Rara liann hefði eitthvað rautt!
..Hér er ekkerl rautt!“ tautaði hann. „Eitthvað rautt!
BIóðrautt!“
Hann kipptist við. Þarna kom það! Blóðrautt!
Hann hoyrði lesLina nálgast æ meir. En hugsanir hans
voru skýrar og hann var alveg rólegur og ekki liót skjálf-
liendur, begar hann dró upp vasaklútinn sinn og sjálfskeið-
inginn. Svo beit hann á jaxlinn, opnaði hnífinn og risti með
beitlum oddinum i fótinn á sér, rétt ofnn við brotið. Það var
svr. sárt hvort eð var, að bað gat ekki versnað að mun!
Sro kraup liann við teinana. Luktin hans lýsti með gló-
ai di rauðu ijósi út í náttmyrkrið, gegn um blóðvotan vasa-
klútinn. Hann tók á því, sem hann átti til, til þess að lyfta
ljósinu sem hæst og sveifla því fram og aftur.
Tómas fór aftur að svima. Lestin nálgaðist óðum. Blístur-
hljóð kvað við.
Tómas hélt handleggnum uppréttum og veifaði rauða Ijós-
inu. Loks var máttur hans þrotinn. Ilann hneig útaf og
missti meðvitundina.
Bjart ljós lýsti framan í Tómas, ókunnugur maður laut yf-