Skinfaxi - 01.10.1934, Blaðsíða 46

126
SKINFAXI
mest raðast landmegin á skipið, svo að það fékk
drjúga „slagsíðu“. Fór ])á ýmsum að þykja nóg um
liallann, og fóru einstöku ístöðulitlar sálir, sem gjarn-
an vildu lífi halda, að færa sig yfir um, en það sýnd-
ist fyrst í stað muna frekar lítið um þann selflutn-
ing. Þeir, sem skelk-
aðastir voru, liéldu
hleikir dauðalialdi
í borðstokkinn, til
að vera vissir um
að verða þó efstir,
ef skipið kynni að
taka upp á þeim
ómáta að snarast
um. Kona ein, með
kvikulu augnaráði,
spurði Ríkarð Long,
hvort það myndi
vera nokkur hætta,
og svaraði hann svo
sem skáldi sómdi,
með háfleygu og lítl
skiljanlegu túði. En
nú var hættan brált
á endað í bili. Tjald-
ur öskraði ógurlega, og rann frá bryggjunni. Voru þó
enn nokkrar seinfærar sálir handlangaðar um borð,
rétt eins og gerist við hafnarhakkann i Reykjavík.
Nú er haldið af stað, og hráðlega jafnast „slagsíð-
an“, eftir því sem íolk dreifist um skipið. Fyrst var
haldið suðvestur með Straumey, Nolsey á bakborða,
og útsýni langt til norðausturs um Austurey, Borðey
og Svíney, en fram undan Sandey. Veður er hið blið-
asta og stafalogn og skygni sæmilegt, en Færeyjar
hafa það sameiginlegt við siðprúðar meyjar, að þær
sýna ógjarna allan sinn yndisleik í einum hvelli.
Grindadráp.