Skinfaxi - 01.10.1934, Qupperneq 15

SKINFAXI
95
notalegt. Svo skimuðu þeir eflir öllu, sem fram fór á
götunni.
En brátt fengu þeir nóg af þvi að sitja þarna, því
að ónæði var á stéttinni. Þeir þurftu alltaf öðru livoru
að draga fæturna undir sig, til þess að verða ekki undir
barnavagnahjólum eða mannafótum.
Svo bar það við eitt sinn, að ung kona nam staðar
lijá tvíburunum. Hún var fallega búin með ljómandi
augu og hrein i framan. Hún ýtti barnavagni á und-
an sér.
Drengirnir reigðu böfuðin aftur á lierðar, til þess
að liorfa upp á þessa yndislegu veru, sem ávarpaði þá.
llún var broshýr og afskaplega góð, fannst litlu drengj-
unum, þegar liún stakk disætuin brjóstsykursmola upp
i livorn þeirra.
Hún spurði þá, hvort þeir væru bræður, livað þeir
væru gamlir og' hvar þeir ættu heima. Og drengirnir
risu á fætur og' stóðu tvistígandi, meðan þeir sögðu
frá því, sem þcir vissu. Þetta var alveg' nýstárlegt
tækifæri til þess að láta þekkingu sína i ljós.
Þeir gátu sagt frá því, að þeir væru tviburar, að
fjögur systkini væru lifandi og tvö dáin, að húsið
þeirra héti Hrófberg og stæði fyrir aftan önnur liús,
að pabbi þeirra væri í síld og mamma þeirra í fiski,
Gústa systir í finu liúsi og Jói með slæmum slrákum,
að Jói æti ekkert fyr en á kvöldin, en Gústa vildi ekki
blautfisk, þegar liún kæmi heim, af því að hún liefði
étið kjöt i fina húsinu.
Konan ýlti vagninum fram og aftur með annari
hendinni og gægðist öðru livoru niður að litla, fallega
barninu, sem liún átti þarna. Svo gerði hún gælur við
barni'ð, þangað til það setti ánægjuhrukkur á nefið
og skríkti.
Þarna stóð konan brosandi og hamingjusöm, stakk
brjóstsykri aftur upp i drengina, sagði þeim að vera
blessuðum og ýtti vagninum af stað.