Skinfaxi - 01.10.1934, Qupperneq 18

98
SKINFAXI
Svona ranglaði Gústa langan tíma á hverjum degi.
Aðrar stundir var hún inni í garðinum og hélt börn-
unum á grasblettinum. Og hún var stundum hreykin
af því við mömmu sína, að liún fengi aldrei ákúrur
fyrir neitt, að aldrei sæist á sokkum konsúlsbarnanna,
eins og á hennar krökkum.
Gústa vissi líka, að ekki máttu óhreinindi Ijerast inn
í fínar slofur, og þetta var dálítið á hennar ábyrgð,
þvi að gólfin þar voru hrein og gljáandi, enda hafði
frúin sum gólfin dúklaus, til þess að þvo þau upp úr
mjóik, sem var afgangs á heimilinu og svo enn öðru,
sem frúin vildi alls ekki láta vitnast um.
Gústa hej^rði, þegar bræðurnir kölluðu lil hennar.
Telpan leit um öxl.
„Ekki clla,“ kallaði hún byrst.
„Megum við leiða líka,“ kallaði Konni.
Telpan var nú ákveðin og vond.
„Ekki ella, segi eg. Snáfið þ'ið slrax heim. Mamma
vill ekkerl, að þið séuð að elta konsúlshörnin.“
Og Gústa stappaði niður fætinum, til þess að gefa
orðunum tilhlýðilega áherzlu.
En hræðurnir létu sér ekki segjast. Þeir nálguðust
systur sína.
„Við megum víst,“ másuðu þeir og hlupu ennþá,
því að þeir ætluðu sér að ná í pils Gústu og stöðva
liana. Þá kippti telpan í konsúlsbörnin og hljóp af stað
með þau. En litlu börnin voru óvön að hlaupa svona
liart, svo að telpan, sem var á aldur við tvíhurana,
datt á lmén og valt svo kylliflöt áður en Gúsa gat kippt
lienni á fætur.
Og nú hljóp Gústa móti bræðrum sínum og gaf
þeim utanundir.
„Svei ykkur heim. Ilvað lialdið þið að frúin segi, ef
barnið kemur grátandi og skítugt heim. Þið vitið það,
að eg er ekkert hjá mömmu núna. Eg á ekkert að gæta