Skinfaxi - 01.10.1934, Qupperneq 20

100
SKINFAXI
En á þessum stundum sá liann oft svo langt inn i í'eg-
urð liiminsins, einkum ef skýin voru alla vega lit, alla
vega brydd og kögruð. Þá sá hann stundum að kvöld-
lagi eyjar og lönd sveima á þessu fegurðarhafi. Ef til
vill fór hann þá að hugsa um, hvort Grétar væri ekki
einhversstaðar þarna uppi, ef það væri satl, að hann
væri hjá guði, því að ef guð væri ekki uppi í þessum
undra löndum og sólgljáðu gulltinduðu eyjum, sem
sveimuðu um kvöldhimininn, þá gæti hann ekki verið
í himninum.
Hákon litli álti sérslaklega tvær minningar viðvikj-
andi Grétari, sem hann var sífelll að hugsa um.
Önnur var um seinasta daginn, sem Grétar var heima.
Hann mundi svo vel eftir því, að mamma þeirra sat
lengi á rúminu lijá Grélari, hélt um hendina á honum
eða slrauk honum um vangann og liárið og kallaði
hann himnaríkisbarnið sitt.
En Konni var að fleyta smáspýlum og liefilspónum
á þvottahala, sem var hálfur af skólpi i eldhúsinu. Hann
hafði þetla fyrir skútur, en kolamola og ösku fyrir vör-
ur. Svo gerði hann bárur með hendinni, bátarnir fór-
ust og farmurinn týndist. En einatt kafaði hann með
höndunum eflir draslinu, lilóð skipin á ný og reyndi
hvað þau þyldu stórar hárur. Þetla var unaðslegur leik-
ur, en drengurinn var þó með hálfan liugann hjá
Grétari.
Konni litur af og tii inn í herbergið, eins og hann sé
órólegur. Svolítinn sólargeisla leggur á ská inn um
gluggann á rúmið.
„Nú er sólskin úti,“ segir Grétar. „Eer eg hráðum?
Verður svona goll á leiðinni?“
Þá rís Konni upp frá halanum og þurrkar af hönd-
unum á huxunum og hiússunni. Hann leggst á olnhog-
ana yfir rúmstokkinn hjá Grétari, en horfir upji á
mömniu sina og segir;