Skinfaxi - 01.10.1934, Qupperneq 25

SKINFAXI
105
sem lifandi er og leiíar fegurðar. Ain tygna hnígur liægl
áfram áleiðis út í hafið. En það er sem henni liggi eklci
neitt á. Hún unir liðandi stund. Hún er viss samt sem
áður að komasí á áfangastað. Og fjöllin halda vörð.
Þau eru þögul en tiguleg, og minna á mátt sinn og veldi.
— Nú hlýtur liver og einn að þakka sínum sæla fyrir
að sleppa undan húsþaki, út i frelsið og fegurðina, út
í guðs-græna náttúruna. -—-
í dag ætlum við í áttina inn til fjalia, þangað sem
loftið er hreinna, kyrrðin meiri, frelsið fullkomnara.
En við höfum að visu nokkuð þungum hala að veifa
lil að hyrja með. Við þurfum að reka á undan okkur
allstóran fjárhóp. Þess vegna munum við ekki komast
alla leið i einum áfanga.
Rekstrarmennirnir fara nú að ])úa sig. Þeir eru marg-
ir fyrsta áfangann og er rausnarlega fylgt úr hlaði.
Hafgolan þagnar um miðaftan. Sólin lækkar á lofli
og hitinn minnkar. Þá er hæfilegt að leggja af stað.
Hjörðin hefir unað sér vel í nesinu við ána. En nú er
friðurinn rofinn. Hundum er beitt á báða bóga, og
að stundu liðinni er féð komið saman i þéttan hóp.
Ferðin er hafin. — En lieima á hlöðuvegg liggur Snali
gamli fram á lappir sínar. Hann hefir nú lokið dags-
verki sínu og er kominn á eftirlaun. Nýlur hann nú
rórrar elli. Hann gjammar stundarkorn á meðan menn
og hundar eru í námunda. Það er eina þátttakan hans
í þetta sinn. —
Fyrsta sprettinn gengur allt vel, því að féð er ólúið,
og nú um stund liefir það notið grasanna sem lieima-
hagarnir hafa að bjóða. Við þurfum litið að leggja okk-
ur fram, enn sem komið er.
Leiðin liggur meðfram ánni. Vegurinn er góður.
Bakkarnir eru sléttir og þurrir og eftir þeim liggja
þúsund ára gamlir götuslóðar, hlið við hlið, flestir grasi
grónir. Á vinstri hönd er áin, lygn og djúp. Hún lætur
nú hara lítið á sér bera. Ef til vill hefir hún oftekið sig