Skinfaxi - 01.10.1934, Qupperneq 27

SKINFAXI
107
Allt í einu tekur ein ærin sig út úr liópnum. Hún er
einbeitt og er innan stundar komin langt af leið. Henni
er ekki veitt eftirför. Hún er nú gömul og farin og það
er þegjandi samkomulag allra að láta hana eiga sig,
lofa henni að leika lausum hala í heimahögunum þella
sumarið, scm nú verður sennilega hennar síðasta.
Landslagið hreytist smált og smátt. Gróðurinnminnk-
ar, en í staðinn taka við sléttir sandar, foksandar gróð-
urlausir, blandnir jökulleir. Rvkmökkur er yfir hópn-
um, því að nú er allt svo þurrt, að við minnstu lireyf-
ingu þyrlast smágert dusl upp i loftið, enda þótt hægt sé
farið. Og ullin á fénu fær dökkan hlæ. Nú eru litlu
lömbin orðin spök og kippa sér lítið upp við það þó að
maðurinn komi nærri, eða þá að seppi grípi i lagðinn.
Klukkan 9 er safnið komið að árósunum, þar sem
elfan fellur i flóann. Þarna verður að ferja féð yfir,
því að afrétturinn er hinumegin árinnar. Tíminn er dýr-
mætur. Aðfallið cr byrjað fvrir nokkru og þá er bezt
að ferja, því að nú er ósinn Ivgn. En aftur með útfall-
inu verður straumurinn svo strangur, að þá verður
liann ekki ferjaður nema i nauðsyn. — Nú er líka
kvöldkyrrðin komin. Það blaktir ekki liár á höfði, og
fjörðurinn er spegilsléltur. Við fjöruna brotnar ein ör-
lítil bára. Hún cr máttlítil og meinlaus og mundi rétt
væla mig í tærnar, cf liún félli yfir fótinn.
Þarna við ósinn er aðstaðan dálítið erfið að sumu
leyli. Við verðum að handsama hverja kind og láta upp
i bátinn. Það er þrengt að hópnum á litlum odda sem
skcrst út i ósinn. Innan á honum er ferjan. Hún er lítil,
tekur ekki nema 10 kindur cða þar um bil. Þær eru
furðu rólegar þegar þær eru komnar út i ferjuna og
frá landi, enda er reynl að liaga svo til að hver ær hafi
sitt lamb í ferjunni, og þá eru þær furðu fljótar að átta
sig. Þetta gengur allt slysalaust. Einu sinni munaði þó
mjóu. Siðasla ferðin var komin nærri á miðja leið.
Allt í einu stekkur eill lambið út úr bátnum og liverfur