Skinfaxi - 01.10.1934, Side 43

SKINFAXI
123
Máttinn til að hugsa hátt
liafa svikin frá mér tekið.
VonglöS strauk eg vanga manns,
villti stundar andinn.
Reyndust ástaratlot hans
ólífsmiði blandin.
Voru engin æskusynd
ástir mínar fornar.
Silfurtær og lítil lind,
lind, sem 'aldrei þornar.
Það vil eg telja þröngan kost,
þrá ið hlýja og bjarta,
en þurfa að grafa í gegnum frost
guliið úr eigin hjarta.
Þetta reyndist þrautaár,
þuldi gátur djúpar.
Eru víða opin sár —
yfir hversdagshjúpar.
Margir gestir gistu sveit,
gáfu, tóku auðinn.
Allra nöfn eg ekki veit,
— einn af þeim var Dauðinn.
Vísur Iíristjáns Jónssonar, Snorrastöðum í Hnappadalssýshi.
V í s a n.
Síðan mannkyn þekkti þrá,
— þorstann eftir skyni —
visan hefir átt — og á —
íðiltrygga vini.
Meir en hiklaust má þvi spá:
Meðan sólir ljóma
einhver vefur yndi og ]jrá
inn i ljóða dróma.