Skinfaxi - 01.10.1934, Side 48

128
SKINFAXI
mun hæð hennar nema hundruðuni metra. Er það
íingur af Iröllkonu, er ætlaði að draga Færeyjar til
íslands í forneskju, en dagaði þarna uppi. Fylgir
sú sögn Tröllkonufingri, að frækinn klettamaður fær-
evskur hafi látið þar lífið fyrir heimskulega áeggjan
konungssonar nokknrs frá Danmörku. Komst Færey-
ingurinn upp og niður aftur, en gleymdi vetti sínu eða
húfu. Krafðist þá kóngsi þess, að hann sækti aftur
það sem hann hafði gleymt, og varð það hani hins
frækna Færeyings.
Eftir tvegja stunda ferð erum við komnir að hin-
um fyrirheitna stað, Miðvogi, þar sem grindin átli að
rekast á land. Það sjásl glögg merki þess, að veiði-
mennirnir eru búnir að króa hvalavöðuna inni við
Miðvogsleirur, og var ekki að sjá, að þeir væru
hraéddir um að missa veiðina, því að bátaf jöldinn lá
hinn rólegasti fvrir framan livalamergðina, og beið
þess, að áhorfendurnir frá Þórshöfn kæmn á vett-
vang. Var svo að sjá, sem þeir með þessu vildu gera
stundina sem hátíðlegasta. Þegar Tjaldur var kom-
inn svo nálægt, sem hann mátti, kastaði hann akk-
um.
Tæplega voru akkerin runnin í botn, er veiðimenn
réðust á bvalina af mikilli áfergju; byrjaði nú ldóð-
ug orusta milli manna og hvala, svo sem kveður
Mikkjal skáld á Ryggi:
Fólkið og hvalir har berjast í droyra.
Sveifirnar (sporðarnir) geva so munagóð slög.
Brakið av brotnandi við er að hoyra,
bankið av krókum á bognandi blöð.
Borðini stökka,
bátarnir sökka.
Garpar frá árunum
springa; í bárunum
svimja teir, inntil þeir grynná á stöð.
Hvalirnir eru reknir með liarki og liávaða, ópi og