Skinfaxi - 01.10.1934, Qupperneq 65

SKINFAXI
145
Ilann svimaði við, en flýtti sér þó að standa upp. Hann
fann, að kúla hljóp upp á enni hans.
„Reyndu nú að hafa hig úr sporunum,“ sagði hann við
sjálfan sig. „Þú ert ekki dauður fyrir bessu. En ef bú slór-
ar, getur bað valdið dauða margra manna."
Við bessa skelfilegu hugsun herti hann sig og hljóp eins
og hann gat i náttmyrkrinu. En hann átti örðugra með að
hlaupa en áður en hann datt. Hann stanzaði andartak til að
jafna sig, og breifaði um leið á rafmagsluktinni, sem hékk
við belti hans, og hann gat ekki annað en brosað, brátt fyrir
alvarlegar kringumstæður, að athugasemdum frænda sins
um bað. hvað luktin væri stór. Lestin átti að fara frá stöð-
inni klukkan 22.05. Hann lýsti á úlfliðsúrið sitt. Iílukkan var
22,07!
Þá gat lestin komið á liverri stundu! Hugsanlegt var bó,
að henni hefði seinkað vegna veðursins.
Aldrei hafði Tómas hlaupið eins og hann hljóp nú. Hann
varð að stöðva lestina! Allir beir menn, sem á henni væru,
áttu lif silt undir honum. Ef hann brygðist ... . “
Hann varð veikur við tilhugsunina, beit á jaxlinn og hljóp
eins og fæturnir gátu horið hann.
En bá gerðist betta voðalega.
Þegar bessi hrausli skáti tók á bví, sein hann átti til í
lokaspretlinn, bá rann hann í sleipri leðju og missti jafnvæg-
ið. Hann reyndi að ná bví. en bá snerist vinstri fóturinn
undir honuin og liann steyptist á höfuðið niður af upphækk-
uniuni. sem járnbrauin var á.
Tómasi sortnaði fyrir augum og hann kenndi ógurlega til.
Ilann lá kaldur og vntur i rennblautu grasinu neðan við
járnbrautarupphækkunina.
Hann stillti sig um að hljóða og settist upp. Gífurlegur
sársauki og bað, að liann gat eklci hreyft vinstri fótinn, jók
á gruninn um bað, sem hann óttaðist mest. Ilann breifaði
í myrkrinu á mjóaleggnum. Hann var miklu gildari en hann
átti að vera. Svo kveikti hann á rafmagnsluktinni. Það var
ekki um að villast: fóturinn var brotinn. Og hann hafði eng-
in tæki hjá sér lil að binda um hann.
„Eg verð víst að biða, bangað til einhver finnur mig hér,“
sagði liann hryggur við sjálfan sig. „En lestin!"
Iiann reis upp til hálfs, brátt fyrir sársaukann. Eitthvað
varð liann að gera! Ilann gat að minnsta kosti ekki legið
barna og liorft á lestina bruna framhjá með fjölda manna,
út í npinn dauðann.
j