Skinfaxi - 01.12.1944, Blaðsíða 16

88
SKINFAXI
Ryð þú, röSla gramr,
ríklyndr og framr,
hölds hverri sorg
úr hjartaborg.
Ákallið á græðandi guð ber innileilc með sér. Með
kristinni trúrækni kemur margt það fram í tungunni,
sem tilfinningalíf seinni tiðar manna nærðist af og gat
ekki án verið, því að tilfinningar doðna engu síður en
skynsemin, ef hugann skortir orð til að binda þær í
og til að liugleiða viðfangsefni þeirra. Þarna fær orðið
mildingur um mildan himnakonung allt annan blæ
en í'yrr, þegar það álti við Eirík lilóðöx og örlæti lians.
Röðla gramur, sólkonungur, er þarna allt annað en
smeðjulega uppnefnið sólkonungur, sem Illöðver 14.
Frakkakonuhgur hlaut. Það er óbrotin guðskenning í
skörulegu ávarpi. Eiginleikar guðs, ríklyndur og framur,
eru eklci orðaðir þannig i barnfræðum síðustu manns-
aldra, en Itæði Jón Arason og meistari Jón lögðu meg-
inþunga á hið sama og Kolbeinn. Framur maður þýddi
þá skörungur, en framur alvaldur var sá, sem Ireitti
skörungsskap í afskiptum af lifi bvers lifandi manns,
svo að til einhvers var að biðja hann. Þessi lýsing varð
einn af erfðagripum tungunnar. En ógleymanlegust
af þessu öllu verður okkur harmþrungin lijartaborg
skáldsins, sem biður þessa karlmannlegu bæn.
III.
Raulaði eg síðan rammara lag
að rökkvaði í liugar borgum,
varðlokur og Ruslubrag,
bæði trölla og gýgjar slag.
Tuttugu ár eg setið hcf í sorgum.
Svo lætur Fornólfur Kvæða-Önnu segja tuttugu ár-
um eftir Svartadauða. Hún er fulltrúi hinnar þröng-
menntuðu, kúguðu alþýðu, „skelfilegana i skapi forn,
skuggaleg sem gömul norn, -— svona er það yfir sár-