Skinfaxi - 01.12.1944, Blaðsíða 32

104
SKINFAXI
Á borðinu hjá mér liggur lítil bók, sem kölluð er Sörvgbók
íslenzkra stúdenta. Mér dettur ekki í hug að hún sé stúdent-
um samboðin, þó að atvikin hafi hagað því svo, að hún sé
sú, sem hún er. Bak við þessa bók er sérstök lífsstefna og
lífsskoðun. Það er ekki sérstaklega lífsskoðun íslenzkra stú-
denta, þó að bókin sé við þá kennd. En ég nefni hana hér,
af því að hún er fulltrúi þeirrar lífsstefnu, sem við berjumst
ge'gn.
í þessari bók eru myndir, sem eiga að sýna æskuna við
störf og gleði. Tóbaksreykurinn verður að skýjum yfir vinnu-
borðinu og bókum þess. Kvæðin eru mörg samboðin þessum
myndum. Þar ber mest á drykkjukvæðum, og eru sum livorki
andrík né smekkleg. En því nefni ég þessa bók, að hún á
að vera fulltrúi lífsgleðinnar. Raunar er lífsgleðin ótrygg,
þegar það fylgir, að vitið kemur að morgni og ásakar fyrir
gleðinaulnina eða þegar gleðin snýst upp i logandi kvöl, eins
og lýst er í kvæðum bókarinnar.
En þó að við gætum lokað augunum fyrir þeim skuggum
vantar þó hina djúpu, hreinu lífsgleði, sem þeir þekkja, sem
eru bindindismenn af köllun. Það er eins og Einar Bene-
diktsson segir:
„Öll sæla er gleði liins góða.“
Lifsgleði bindindismannsins er gleði liins góða. Haldið þið
að það sé ekki sælt að gela sagt og sungið af sannfæringu
með félögum sínum:
„Vertu viss um að guð er í vcrki með þér.“ Og aldrei verður
sá. einmana, sem getur sagt:
„Þótt oss skildi hábrýnd heiðin
heyrðum vér á hverjum degi
liver í öðrum hjartað slá.“
Ég minni hér aðeins á gleðina og fögnuðinn sem kvæðið
Vormcnn er þrungið af. Þessi söngur ungmennafélaga og lif-
andi stefnuskrá ljómar af lífsgleði hugsjónamannsins, sem
fagnar því að vera í liópi vormanna íslands og lifa og starfa
undir fegursta merki sem fæst. Þar er ekki tómleiki tilgangs-
lausrar ævi. Það er lífsgleði þess fólks, sem veit hvað það vill
og vill vel, — á sér köllun.
Ég sagði áðan að unglingarnir í Bifrösl liefðu yfirleitt geng-
ið í flokkinn við fyrsta tækifæri. Þó eru lil fáeinar undan-