Skinfaxi - 01.12.1944, Blaðsíða 17

SIÍINFAXI
89
um Ivarmi að vaka.“ Menn leituðu uppbótar fyrir fá-
breytni lifsins með því að yrkja ferlega t. d. um garpa
fortíðarinnar, þegar þeir gengu i orustu:
Sprungu hnyklar froðu frá
fólans miklu tannagjá.
í honum spriklar bræðin blá,
blóðugum stiklar skrokkum á.
Þessi vísa urn gapandi, froðufellandi berserkinn, sem
treður á valkesti deyjandi manna, er úr Andrarimum,
sem þóttu afbragð (ekki sízt í enn fornlegri gerð en
þessari), eins og tröllkarlinn segir i þjóðsögunni:
„Andrarimur þykja mér fínar, en Hallgrímsrímur
vil ég ekki.“
Úr rímnavísum sem þessari fékk þjóðin ekki aðeins
þær hugmyndir á tungu sína, að kjaftur væri gjá
mikil með tönnum og bræði berserkja blá á litinn,
lieldur eigi sízt nautn lvins dýra ríms á löngum kvæða-
kvöldum, slika visu var ógerningur að lcveða öðru vísi
en liróðugur, dillandi tónum.
Kvartanir lcúgaðra um böl og ranglæti, urðu oft i
grálbi’oslegum stil, enda lítt að vænta árangurs nema
hjá þeim, sem blær ekki að broslegri bæn. Bjarni
Jónsson Borgfirðingaskáld kvað í byrjun einokunar:
Ljónið það leikur sér
við lömbin drottins hér,
dúfunni fálkinn fargar,
þá flýgur hún sér til bjargar.
Hanarnir heimsins státa,
en hænuungarnir gráta.
Og hvar var liænan, sem sal'nað gæti þeim ungum
undir vængi sér? Ilve fjarri er þessi ljónaleikur 17.
aldar þeirri trúarspeki, þegar „leikur sér með ljóni
lamb í Paradís“, eins og auðvaldsfulltrúar fullvissa
jafnan hin arðrændu „lömb“ um?
7