Skinfaxi - 01.12.1944, Blaðsíða 43

SKINFAXJ
115
4. mynd
er kló á erni læsisl um bráð. Höndin er beygð svo að hvorki
fingurrætur né lófi snertir kingluna, en hún hvilir við fram-
handlegg og þumalfingur. Þumalfingurinn er ekki í beinu
framhaldi af framhandleggnum eins og í hinum gripunum. Það
er ómögulegt að beygja hendina eins og þarf í þessu gripi,
eí þumaífingurinn er teygður. Þumalfingur verður að vera mjúk-
ur og haldið eins nærri visifingri og hægt er og livila létt á
kringlunni. Um leið og höndin læsist um kingluna með kló-
gripi, þá er betra að beygja hendina um úlnliðinn lítið citt
til hægri, með því vinnst tvennt: 1) meiri úlníiðasveifla
í loka-kastviðbragðinu og 2) þungamiðjan fyrir framan
fingurkögglana. Þessi aðferð býr í haginn fyrir betri liandbeygju
meiri aflbeilingu handarinnar og minni núningi handar við
áhaldið.
II. Upphafsstaðan.
Mismunandi fótstöður eru sýndar á myndum 1, 2 og 5—8.
Iíastarinn stendur við hringinn fjærst kastbrún og fæturnir
mynda 90° horn við kaststefnuna. Fæturnir geta verið samsiða
eða ekki. Fjarlægðin milli þeirra er frá 40—50 cm., en fer þó
eftir reynslu kaslarans.
í upphafsstöðunni hvílir líkamsþunginn jafnt á fótunum.