Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1965, Síða 10

/ heimsókn hjá Paturson aS Kirkjubœ á 60 ára afmceli kóngsbóndans. Skálinn í baksýn,
elzti hluti hans er meira en 1000 ára gamall, og er langelzta timburhús, sem vitaS er um
aS sé viS líSi aS einhverju leyti. TaliS frá vinstri: Björn Ólafsson, loftskeytamaftur,
SigurSur Þorsteinsson, skipstjóri og GuSrún Þorsteinsdóttir, systir hans.
Ferðin til Færeyja með saltið
gekk slysalaust. Færeyingar voru
fegnir að fá saltið. Þeir hafa enn
ekki lært þá list að kaupa saltið,
þar til búið er að fiska fiskinn.
Það sem meira var, þeir afhentu
skipstjóranum okkar viðurkenn-
ingarskjal fyrir hvað lestarnar
hefðu verið hreinar, þeir hefðu
úr engu skipi fengið jafnhreint
salt.
En mestu vonbrigðin fengum
við er við sáum okkar fagra land
rísa úr hafi. Þá barst okkur
skeyti um það að búið væri að
selja Hvítanesið — að Kaupskip
fyrirtækið ætti að leysa upp.
Þeir höfðu ekki einu sinni borið
það við að ráðgast við skipstjór-
ann, sem hafði gengið bezt fram
í því að safna hlutafé og fá nauð-
synleg leyfi og sjálfur var hlut-
hafi. Nokkrir þeir fjársterkustu
höfðu náð öllum ráðum í hluta-
félaginu, borið þá smærri ofur-
liði eða sannfært þá um, að betra
væri ein kráka á hendi en tvær
í skógi. Vissara væri að fá strax
gróða í hönd af sölu skipsins, en
bíða og vona eftir vafasömum
ágóða af hverfulum fröktum,
sem afla yrði með ærinni fyrir-
höfn.
Þannig eru þau braskara
sjónarmið,er við sjómennirnirog
íslenzka þjóðin öll hefur við að
stríða í dag. Og lýkur hér þess-
ari sögu.
*
Skipstjórinn á Hvílanesinu í útreiSutúr á Ceylon ásaml syni sínum. Ekki fór þó fíllinn lengru upp í tréS, en
sjá má á myndinni.
®--
290
----------<S>
VÍKINGUR