Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1965, Side 40

Allt frá því að símstöð var fyrst sett á stofn í
Höfn í Hornafirði árið 1924, starfaði ég við hana,
fyrst í ígripum ásamt systrum mínum önnu og
Ástu, sem voru fyrstu stöðvarstjórarnir, og síðar
sem stöðvarstjóri frá 1931 til 1942, þegar reist
var nýtt stöðvarhús vegna f jölsímasambands, sem
þá var komið á við Reykjavík, vafalaust mest
vegna hinna miklu herstöðva, sem bandaríski her-
inn hafði sett upp á Hornafirði. Nú hefur ritstjóri
Víkings farið þess á leit við mig, að ég segði frá
því atviki, sem mér er eftirminr.ilegast frá þessu
starfstímabili, en það var þegar v.s. Narfi var
með brotið stýri og bilaða vél að velkjast í stormi
og stórsjó í miðju tundurduflabeltinu úti fyrir
Austfjörðum. Það var laugardaginn 27. sept. 1941
klukkan 4 síðdegis. Súðin var nýfarin út af Horna-
firði, full af farþegum, en mikið hvassviðri var á.
Eins og kunnugt er, er innsiglingin inn á Horna-
fjörð mjög vandfarin: örmjótt sund fyrir opnu
hafi, straumur með sjávarföllum, brimasöm og
harður straumur með sjávarföllum, og því ekki
farin, nema af þaulkunnugum, öðru vísi en með
hafnsögumanni og verður að sæta sjávarföllum.
Má geta nærri að það er oft hættulegt starf
að vera hafnsögumaður í Hornafirði og fylgja
skipum á smákænu út og inn um þetta þrönga
sund út á opið haf, þegar illa viðrar. Þegar þetta
var, hafði nýlega verið sett upp talstöð í sam-
bandi við símstöðina í Höfn, og átti einnig að gæta
hennar og hlusta á báta á vissum tímum, ef þeir
kynnu að þurfa að hafa samband við land, eða
þyrftu á hjálp að halda, en náðu illa til Vest-
mannaeyja eða Reykjavíkur, og kom það sér oft
vel fyrir báta, eins og í þetta sinn. Þótt ekki væri
kominn hlustunartími hjá mér, þótti mér samt
vissara að hafa samband við Súðina, til þess að
vita, hvort ekki hefði allt gengið klakklaust hjá
henni að komast út ósinn og hafnsögumanninum
að komast inn aftur. Ég opnaði því talstöðina í
því skyni að kalla á Súðina. Heyri ég þá, að eitt-
hvert skip er að kalla ýmist í Vestmannaeyjar eða
Reykjavík, og að Súðin svarar þá rétt í sama bili.
Segist þetta skip vera v.s. Narfi frá Akureyri, og
sé hér ósjálfbjarga í miðju tundurduflabeltinu með
brotið stýri og bilaða vél. Segist hann hvorki ná í
Vestmannaeyjar eða Reykjavík og spyr, hvort eng-
in talstöð sé nær, sem hann geti náð sambandi við,
og segir Súðin honum þá að það sé höfn í Horna-
firði. Svara ég nú Narfa og segir hann mér allt
um það, hvernig sé ástatt fyrir honum og hvar
hann sé staddur í lengdar- og breiddargráðum.
Biður hann mig að hringja til Austfjarða og reyna
að útvega skip til að koma sér til bjargar og draga
sig til lands. Ég sagðist að sjálfsögðu skyldi gera
allt, sem ég gæti, en það stæði nú svo illa á, að það
væri hringingarlaust frá Hornafirði í allar áttir,
síminn hefði eitthvað bilað í hvassviðrinu og mér
þýddi því ekkert að hringja, en ég skyldi sitja með
símtólið við eyrað, ef ske kynni að einhver kæmi
inn á línuna, því að ekki væri mín talstöð nógu
sterk til að ná til Vestmannaeyja eða Reykjavíkur,
en á Austfjörðum var engin talstöð, nema í bátum,
sem ekki heyrðu til Hornafjarðar. Settist ég nú
með símtólið við eyrað, en hafði jafnframt stöðugt
samband við Narfa og spjallaði við hann annað
slagið. En þar sem ég hafði ekkert vit á sjó-
mennsku, spurðist ég lítið fyrir um það, hvernig
bilunin á bátnum hefði atvikast, og kann því ekk-
ert frá því að segja. Sömuleiðis láðist mér alveg
að spyrja um nafn skipstjórans. Var það hálf
ömurlegt og tók á taugarnar að sitja þannig og
geta ekkert aðhafst annað en bíða undir slíkum
kringumstæðum. Bót var þó í máli, að veðrið var
heldur að lægja. Leið nú og beið, þar til klukkan
var langt gengin sjö. Þá heyri ég loksins í Gísla
mínum Guðmundssyni, stöðvarstjóra á Djúpavogi.
Var ég þá ekki sein að hrópa í hann og biðja hann
aðstoðar, því að hann gat hringt á Austfirði. Tók
nú Gísli að sér að leita fyrir sér á Austfjörðum,
einkum Norðfirði, þar sem flestir bátar voru, eftir
bát, sem vildi fara út að sækja Narfa. Bað ég
Gísla blessaðan að koma inn á línuna við og við,
og lofa okkur Narfa að fylgjast með, hvernig
gengi að fá bát. Og ekki leið á löngu, þar til Gísli
tilkynnti okkur, að hann hefði fengið v.s. Magnús
á Norðfirði til þess að fara Narfa til hjálpar, og
hefði gefið honum upp í gráðum, hvar Narfi væri
staddur, en það mun hafa verið einhversstaðar
suðaustur af Hvalbak, og var því drjúgur spölur
þangað frá Norðfirði. Er Gísli hafði svo sagt okk-
VlKINGUR
320