Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1965, Qupperneq 43

ÞaS rættist úr þeim á örlagastund
En mikilmennskubrjálœðið
stjórnaði lífsstarfi þeirra.
Skólaskij)i!i „Danmörk“ á siglingu í nokkrum sjó. Nútímamynd af
því, sem einu sinni var.
John Benbow var heiðraður af
kóngum og drottningum, óvinir
hans báru virðingu fyrir honum.
Hann átti aðeins fáa vini og var
foraktaður af meðforingjum sín-
um. Hann dó sem flotaforingi,
eftir að hafa unnið sig upp úr
hásetastöðu. Á leið sinni upp
metorðastigann var hann oft
settur fram fyrir svonefnda
,,gentlemen,“ komna úr tignustu
ættum Englands, og því gátu
þessir menn aldrei gleymt.
I Kingstons kirkjugarði á
Jamaica er enn hægt að sjá leg-
steininn á gröf Benbows. Á stein-
inn er letrað að hann hafi verið
fyrirmynd um enska áræðni og
dáið lj. nóv. 1702, 52 ára gamall,
eftir a'ð hafa barizt fyrir drottn-
ingu sína og föðurland.
En hetjudáð John Benbowsvar
sem sagt ekki alltaf viðurkennd,
meðan hann var á lífi, af þeim
sem börðust með honum og áttu
því að vera dómbærir þar um.
Kom þetta af því einu að félagar
hans litu ekki á hann sem „gentle-
man.“
Eftir andlát Benbows kom í
Ijós, að hann var „gentleman" í
orðsins fyllstu merkingu, kominn
af tignum foreldrum, en þessu
hafði hann aldrei kært sig um að
halda á loft.
Þegar John Benbow var orð-
inn stálpaður drengur, stakk
hann af að heiman til sjós. Hann
hóf lífsstarf sitt í neðstu tröppu
og lærði það stig af stigi til
æðstu gráðu. Síðar er hann var
orðinn háttsettur yfirmaður, hik-
aði hann aldrei við að taka til
hendi, jafnvel þótt skítugur yrði
um hendurna. Hann krafðist
einskis af undirmönnum sínum
nema þess, er hann var sjálfur
fær um að framkvæma. Og oft á
stundum stóð hann sjálfur í erf-
iðustu verkunum.
ltt sjórmningjahöiuð
Benbow eignaðist sjálfur skip,
sem hét sama nafni og hann. Eitt
sinn árið 1688 var honum veitt
eftirför af nokkrum serkneskum
víkingaskipum.
Áhöfn Benbows var gripin ótta
og bað hún Benbow að flýja. En
skipstjórinn krafðist þess að
stefnan væri óbreytt. Eitt vík-
ingaskipanna kom nær og skip-
aði: — Gefist upp.
En Benbow svaraði, að ef
Serkir vildu fá skip hans, væru
þeir velkomnir að koma.
John Benbow hafði úthlutað
vopnunum til áhafnar sinnar og
bað menn sína að liggja í skjóli
við borðstokkinn og bíða þess að
víkingarnir réðust til uppgöngu.
Víkingarnir fengu heitar mót-
tökur. Englendingarnir réðust að
þeim um leið og þeir stigu fæti
sínum á lunninguna og blóðið
rann í stríðum straumum. Að lok-
um urðu víkingarnir að flýja og
skyldu eftir í valnum 18 félaga
sína.
Benbow skipstjóri lét höggva
höfuðin af þessum 18 víkingum
en á Spáni var hægt að fá verð-
laun fyrir hvern sjóræningja-
haus.
Stefnan var sett á Cadiz og
kom Benbow þangað að tveimur
dögum liðnum. Hann kom yfir-
völdunum mjög á óvart með því
að ganga til ráðhússins og hvolfa
innihaldi poka, er hann hafði
meðferðis, út á mjög virðulegt
borð. Voru þetta 18 höfuð sjó-
ræningjanna og krafðist Benbow
launa sinna.
Konungur Spánar fékk fregn-
323
VÍKINGUR