Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1965, Qupperneq 63

kl. IO.00 og nú sáum við að
klukkan var 9.oo.
Við báðum flugmennina tvo að
bíða okkar. Við kæmum aftur eft-
ir hálfa klukkustund.
Á leiðinni niður að bryggju,
sem við sáum hilla undir í
myrkrinu, brutum við heilann
um, hversu við áttum að haga
okkur til hjálpar Bretunum.
Ómögulegt var að komast fram-
hjá varðmönnunum, nema að
sýna þeim sjóferðabókina.
— Nú veit ég, sagði félagi
minn. Við förum um borð, fáum
lánaðar sjóferðabækur, smygl-
um fötum í land og göngum rösk-
lega framhjá Fritz, eða hvað þá
vaktmaðurinn heitir.
— Góð hugmynd, sagði ég en
fjandinn veit hvort það tekst. En
við skulum reyna.
Þegar við komum um borð, fór-
um við í frakka, fengum lánaðar
sjóferðabækur hjá tveim hásetum
og fórum aftur í land.
Varðmaðurinn brosti, því að-
eins voru nokkrar mínútur liðn-
ar frá því við komum úr landi.
Við ski'öngluðumst upp í húsa-
garðinn, og andvörpuðu þá Eng-
lendingarnir af feginleik, er þeir
sáu okkur.
Við útskýrðum áform okkar og
létum þá klæðast frökkunum og
ítrekuðum, að klukkan tíu færu
fram varðmannaskipti.
Við dvöldum inni í húsagarð-
inum í felum og heyrðum þýzka
liermenn ganga taktföstum skref-
um framhjá á leið sinni til eða
frá bjórstofunni.
— Til fjandans með Þjóðverj-
ana, tautuðu Englendingarnir.
Um hálf ellefu lögðum við af
stað. Þegar við nálgumst skipið,
setti óttastreng að flugmönnun-
um, en við sýndum varðmannin-
um sjóferðabækurnar og gengum
um borð. Báðir flugmennirnir
sýndu svo varðmanninum sínar
sjóferðabækur, í myrkrinu gat
hann ekki lesið í þeim, opnaði
þær bara til málamynda og
hleypti mönnunum um borð.
Við héldum að varðmaðurinn
myndi heyra stunur Englending-
VÍKINGUR
inganna, er þeir fengu að fara
um borð.
Þegar við komum inn í borð-
salinn, virtum við fyrir okkur
þessa nýfundnu vini. Þeir voru
horaðir, skeggjaðir og í lörfum.
Þeir skýrðu frá, að flugvél
þeirra hefði verið skotin niður
yfir Kiel og síðan hefðu þeir set-
ið í fangelsi í lþá ár. Þeim tókst
að sleppa út og komast alla leið
til Stettin.
Schaferhundurinn þefar í allar áttir.
Og nú voru þeir innilega glað-
ir yfir því að fá góðan mat og
vera meðal manna, sem vildu
hjálpa þeim.
Mikið var nú íhugað, hvar við
áttum að fela flugmennina, og
komumst að þeirri niðurstöðu, að
bezti staðurinn væri keðjukjall-
arinn. Við áttum að sigla næsta
morgun, og seint um kvöldið fór-
um við með flugmennina fram í
og vöfðum um þá presseringu.
Síðan köstuðum við druslu og
smurolíu yfir dyngjuna og buð-
um góða nótt.
Daginn eftir komu að venju
nokkrir Gestapostrákar til að
leita í skipinu að hugsanlegum
leynifarþegum. 1 hópnum voru 10
menn og auk þess stór scháfer-
hundur, sem þefaði um allt.
Leitarmennirnir voru ekki van-
ir að slá slöku við í leit sinni.
Þeir hófu leit í íbúð skipstjóra
og rannsökuðu allt.
Við höfðum tekið koksfarm, og
stungu leitarmennirnir löngum
sílum niður í koksfarminn, og
stóð hundurinn hjá og þefaði.
Eftir því sem leitin þokaðist
fram eftir skipinu, varð kvíði
okkar meiri. Enginn vafi yrði á
því, að hundurinn kæmist að
hinu sanna, ef hann færi niður í
keðjukjallarann. Við, sem sekir
vorum, yrðum neyddir til að játa
og eftir það fengjum við ásamt
flugmönnunum að dúsa í fang-
elsi með þunna kartöflusúpu sem
viðurværi, — en það var fæðan,
sem flugmennirnir höfðu fengið
í fangabúðunum.
En hvað var þetta? Það var
engu líkara en æðri máttarvöld
höfðu gripið í taumana, þegar
leitarmennirnir komu að 1 lest-
inni — síðustu lestinni til leitar.
Eftir hátt skipunarhróp kom
hundurinn nær, þefaði og snérist
síðan á hæl, en í því heyrðist
skruðningur mikill og ámátlegt
ýlfur hundsins. Síðan algjör
þögn.
En nú komst hreyfing á Þjóð-
verjana. Tveir þeirra hoppuðu
niður í lestina, því að nú var
ljóst, að hundurinn hafði orðið
undir kokshrúgu og grafist lif-
andi. Stukku hinir Þjóðverjarnir
niður líka og hófst leit að hund-
inum. Um síðir fundu þeir hann
— en of seint. Dýrið var dautt.
í þetta sinn varð ég í fyrsta sinn
ánægður yfir dauða saklausrar
skepnu.
Þjóðverjarnir héldu ráðstefnu
á þilfarinu, kolsvartir af kola-
ryki og illir yfir slysinu. Fyrst
héldum við þá ætla að sækja ann-
an hund, en sem betur fór, hættu
þeir við það. Nokkrir Gestapo-
mannanna drógust í land með
dauðan hundinn, en hinir héldu
leitinni áfram. Svo virtist sem
þeir misstu áhugann og vildu
helzt komast í land til að þvo sér.
Tveir Þjóðverjanna klöngruð-
ust samt ofan í keðjukjallarann,
og við héldum niðri í okkur and-
343