Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.2001, Qupperneq 32

Tímamót þegar Guðbjörgin kom
Á þessum árum var Einar Þveræringur,
sem var 64 tonn, stærsta fleytan í firðin-
um. Hrafn var á honum um tíma. „Fyrsta
reynsla mín á sjó var þegar ég fór á trillu
með Trausta Gestssyni, en fór þaðan yfir
á Norðlending; var þá 15 ára. Nokkrir í
áhöfninni voru frá Ólafsfirði. Norðlend-
ingur var nýkominn í flota Ólafsfirðinga,
kom frá Vestmannaeyjum.”
-Hvernig var að fara af trillu yfir á tog-
ara og það svona ungur?
„Það var allt í lagi, maður þekkti svo
sem ekki annað. En þetta var rnikil
vinna, samt ágætt. Maður kvartaði ekki.
En það voru ekki margir yngri en ég.
Þarna var ég yfir sumarið, en fór í iðn-
skólann um haustið og var í honum fram
að áramótum og fór svo aftur um borð í
Norðlending. Eftir það var ég á togurum
héðan og þaðan, stimplaði mig aftur á
Einar Þveræring þar til Guðbjörgin kom.
Á þessum árum voru menn ekki endilega
í föstum plássum, heldur flökkuðu frjáls-
lega á milli.”
Það voru mikil timamót í lífi Hrafns
þegar Guðbjörgin kom, og raunar fyrir
alla útgerð í Ólafsfirði. „Við náðum í
Guðbjörgina árið 1959, var stýrimaður
fyrstu árin, en Ólafur Jóakimsson var
skipstjóri, þar til hann fór yfir á Sigur-
björgu ÓF sem kom ný til bæjarins en þá
varð ég skipstjóri á Guðbjörgu.”
Það var engin glóra í þessu
Hrafn segir að þetta hafi verið gott tíu
ára tímabil. „Ég náði i eitt og hálft sumar
af síldinni, svona rétt áður en hún hvarf
endanlega. En það er skrítið til þess að
hugsa að við fórum alla leið til Jan Majen
á 100 tonna bát. Það var aldrei hugsað út
í það, en það var auðvitað engin glóra í
þessu, svona eftir á að hyggja. Við vorum
að janfaði 10-11 i áhöfn. Fórum yfirleitt
á vertíð suður, frá áramótum frant í miðj-
an maí. Það liðu því oftast tveir-þrír
mánuðir án þess að við kæmum heim.
Já, ég er nokkuð ánægður með ferilinn,
tel hann hafa verið farsælan, það gekk á-
gætlega að fiska.”
„Eitt af því sem mér finnst eftirtektar-
vert og allt í lagi að minnast á er að þeg-
ar sjómaður veiktist eða slasaðist hér i
gamla daga þá var alltaf farið beinustu
leið í land. Ég veit ekki hvað við vorum
búnir að fara margar ferðir, og þegar við
vorum fyrir Norðurlandi þá þýddi ekkert
að fara inn til Ólafsfjarðar, því þetta var á
þeim árum þegar enginn Múlavegur var
kominn. Læknisaðstaðan í bænum var
heldur ekki sérlega þróuð. Allir sem
veiktust eða slösuðust eitthvað alvarlega
voru sendir beinustu leið inn á Akureyri.
Á veturnar var ekki um annað að ræða
en sjóleiðina. Og þá var engin þyrla til að
sækja veika eða slasaða sjómenn. Það er
ótrúlega mikil breyting til hins betra.”
Árið 1975 skaut Hrafn ísbjörn skammt frá Grímsey
Skipstjórinn og útgerðarmaðurinn hampar „meðafla“
Frumstæð hafnaraðstaða
Ein af stóru breytingunum frá þessum
árurn segir Hrafn vera hafnaraðstöðuna.
„Hér var hafnaraðstaðan mjög frumstæð.
Við komum í land, lönduðum og forðuð-
um okkur hið fyrsta inn á Akureyri og
biðum þar til veðrinu slotaði. Hafnarað-
staðan batnaði reyndar mikið þegar þver-
bryggjan kom, en samt var þetta engan
veginn nógu gott. Ólafsfjörður er auðvit-
að opinn fyrir hafi frá náttúrunnar hendi,
en aðstaðan á Dalvík var engu skárri og
því þurftum við að fara alla leið inn á
Akureyri. Það var daglegt brauð að flýja
óveður, og það var ógurlega þreytandi.
Áhöfnin fór reyndar ekki öll í þessar
ferðir, oftast skipstjóri og stundum stýri-
maður, og auðvitað vélstjóri. Svo biðum
við auðvitað þar til veðrinu slotaði og þá
var haldið heim á leið.
Einu sinni var veðrið svo slæmt að við
slóguðum í höfninni í heilan sólarhring.
Fjörðurinn var algerlega ófær. Sæþór fór
upp í sand. Við slóguðum hring eftir
hring og sogið var slíkt að það var hreint
með ólíkindum. En það hafðist stórslysa-
laust af því að Guðbjörgin var svo lipur.”
Veiðarnar voru þannig á Guðbjörgu að
annað hvort var farið á línu á veturna
eða á þeir voru á netum. „Og þá mátti
veiða að vild. Menn reyndu auðvitað að
koma með sem mestan afla að landi. Það
voru þau ár,” segir Hrafn og dæsir, starir
fram fyrir sig eins og hann sakni þeirrar
gósentíðar þegar mátti veiða að vild.
Það var áhöfnin á Guðbjörgu sem kont
32 - Sjómannablaðið Víkingur