Náttúrufræðingurinn

Árgangur

Náttúrufræðingurinn - 1997, Blaðsíða 26

Náttúrufræðingurinn - 1997, Blaðsíða 26
4. mynd. Hvít skella á steingerðu beini pag- etsjúklings sem grafíð var upp á miðri átjándu öld. Sams konar áverki kom fram á höfuðskel Egils þegar afkom- andi hans sló hana með bakka axarblaðs. (Royal CoIIege of Surgeons, Englandi/ Byock 1995.) ok hlógu at ok mæltu: „Farinn ertu nú, Egill, með öllu, er þú fellr einn saman.“ Þá segir Grímr bóndi: „Miðr hæddu konur at okkr, þá er vit várum yngri.“ Þá kvað Egill: Vals hefk váfur helsis; váfallr em ek skalla; blautr erum bergis fótar borr, en hlust es þorrin.“ Valur helsis mun vera kenning fyrir háls, og sögnin að váfa (eða vofa) merkir að svífa eða sveiflast. Váfallur þýðir háskalega hrösull. Vísan útleggst: „Eg hef riðu í hálsinum; mér hættir við að detta á skallann; eg er hættur að vera kvenneytur, og heymin er þrotin.“ Clapnaði honum bæði heyrn og sýn Undir Iokin var Egill heymarlaus og blindur, eins og ráða má af tilvitnunum í laust mál og bundið hér að ffaman. Þetta eru algengir fylgikvillar með beinsýki Pagets. í nokkmm vísum harmar Egill hlutskipti sitt. Einhverju sinni gekk hanr. að eldi að oma sér á köldum vetrardegi. Þá var hann með öllu sjónlaus. Matseljan hrakti hann frá eldinum í rúmið. Þá kvað Egill vísu, og er þetta fyrri hlutinn: „Hvarfak blindr of branda, biðk eirar Syn geira, þann bcrk harm á hvarma hnitvöllum mér, sitja.“ (Eg reika blindur við eldinn, eg bið konuna (geira Syn er kvenkenning) að leyfa mér að sitja.) Með hnitvöllum hvarma, völlunum þar sem hvarmamir rekast á, telja flestir að átt sé við augun, og harmur sem á þeim sé borinn sé blindan. Byock getur þess til að merkingin sé tvíræð, hnitvellir hvarma tákni ekki aðeins augun eða augnsvæðið heldur líka umgjörð augnanna og Egill eigi hér bæði við blindu sína og höfúðverk, sem oft fylgir beinsýki Pagets. Fótkuldi „Þat var enn eitt sinn, er Egill gekk til elds at verma sik, þá spurði maðr hann, hvárt honum væri kalt á fótum, ok bað hann eigi rétta of nær eldinum. „Svá skal vera,“ segir Egill, „en eigi verður mér nú hógstýrt fótunum, er ek sé eigi, ok er ofdaufligt sjónleysit.“ Þá kvað Egill: „Langt þykkir mér, Iigg einn saman, karl afgamall, án konungs vömum; eigum ekkjur allkaldar tvær, en þær konur þurfu blossa. “ Þetta mun vera síðasta vísa Egils. „Ekkjur allkaldar tvær“ eru fætur hans. 136
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108

x

Náttúrufræðingurinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Náttúrufræðingurinn
https://timarit.is/publication/337

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.