Náttúrufræðingurinn - 1997, Blaðsíða 55

1. Vík í Mýrdal, V-Skaft, fundin dauð um 25.
október 1913 (S RM5579). Jón Ólafsson. -
Bjami Sæmundsson (1915, 1936: „bláguli
barrsöngvari"), Alexander og Fitter (1955),
Bruun (1969).
2. Bessastaðir á Álftanesi, Gull, 21. október
1948 (? RM5580). Jóhann Jónasson.
3. Reykjavík (Ártúnsbrekka), 28. október
1952. Finnur Guðmundsson o.fl.
4. Hafurbjarnarstaðir á Miðnesi, Gull, 24. októ-
ber 1957 (RM5581). Hákon Vilhjálmsson.
5. Berjanes undir Eyjaijöllum, Rang, 8. októ-
ber 1962 (RM5582). Náðist máttvana.
Andrés Andrésson.
6. Eyrarbakki, Árn, 27. september 1989 (RM-
10048). - GP, GÞ & EÓ (1992).
7. Heimaey, Vestm, 29. september 1989 (RM-
10219). - GP, GÞ & EÓ (1992).
Fyrsta fléttuskríkjan fannst hér árið
1913 og þær voru orðnar fímm áður en sú
fyrsta sást á Bretlandseyjum 1966. Hér
hefur tegundin sést á tímabilinu 27.
september til 28. október. Fléttuskríkja
virðist berast nokkuð seint til Evrópu ef
haft er í huga að farflug hennar hefst mun
fyrr. Það tengist hugsanlega því að tími
fellibyljanna á Mexíkóflóa hefst venjulega
ekki fyrr en líða fer á haustið en þeir bera
fuglana mun hraðar yfir hafið en venjulegar
lægðir. Óvíst er að fléttuskríkja sem er með
minnstu skríkjunum hafi nægan orkuforða
til að halda sér á flugi nógu lengi til að
komast alla leið á þeim hraða sem
venjulegar lægðir bjóða upp á. A V-
Grænlandi hefur tegundin sést í ágúst enda
er þar um mun skemmri vegalengd að ræða
frá varpstöðvum. Áhrif fellibylja eru
augljós ef horft er til þriggja fúgla sem
sáust í Evrópu 1989. Þann 25. september
það ár var öflug 980 mb lægð suður af
Grænlandi en hún var afkomandi fellibyls
sem nefndur var Hugo og hafði farið geyst
með ströndum Ameríku dagana á undan.
Þennan dag fannst fléttuskríkja á
suðvesturodda Irlands (Rogers o.fl. 1990).
Þann 27. september fannst svo önnur við
Eyrarbakka og sú þriðja á Heimaey tveimur
dögum siðar.
4. mynd. Bláskríkja (Dendroica caerules-
cens). Ljósm./photo B. Dyer/Comell Lab.
of Omithology.
BláskrIkja (Dendroica caerulescens)
Af bláskríkju (4. mynd) eru tvær undir-
tegundir. Undirtegundin caerulescens verpur
í suðaustanverðu Kanada, frá Ontario í
vestri, austur um sunnanvert Quebec allt til
Nova Scotia, og í nyrstu ríkjurn Banda-
ríkjanna frá Minnesota austur til strandar.
Undirtegundin caimsi verpur hins vegar
frá Maryland suður um Appalachianfjöll til
Georgíu og Suður-Karólínu. Vetrarstöðvar
bláskríkju ná frá suðausturhluta Suður-
Karólínu og Flórída allt suður til N-
Kólumbíu en ilestar dvelja á eyjunum í
Karíbahafí. Bláskríkja er skógarfugl sem
kýs þéttvaxna og gamalgróna blandaða
skóga þar sem barrtré og lauftré fara saman
og allskyns runnagróður vex á skógar-
botninum. Hún gerir sér hreiður í undir-
gróðrinum, oftast í innan við 1 m hæð frá
jörðu.
Bláskríkja hefur sést þrisvar sinnum á
Grænlandi, í september 1964, september
1965 og október 1988 (Boertmann 1994).
Hún hefur enn sem komið er ekki sést á
Bretlandseyjum eða meginlandi Evrópu.
Robbins (1980) taldi hana samt nokkuð
líklega til að berast austur yfír Atlantshaf
en hún er í 11. sæti Ijsta hans yfír tegundir
sem ekki höfðu sést á Bretlandseyjum, með
stuðulinn 2,29. Hins vegar hefur hún sést
einu sinni á Islandi.
165