Náttúrufræðingurinn - 1997, Qupperneq 66

(Rogers o.fl. 1979, Byars & Galbraith 1980).
Þessi tegund fékk stuðulinn 1,33 hjá Robbins
(1980), og því fremur ólíklegt að hún sjáist
hér á landi á næstunni.
Pálmaskríkja (Dcndroica palmarum) hefur einu
sinni fundist í Evrópu, þcgar leifar af fugli fundust
við England í maí 1976 (Lewington o.fl. 1991). Þessi
tegund fékk stuðulinn 1,75 hjá Robbins (1980) og er
ólíklegur flækingur í Evrópu. Hún er í D-flokki (D3) á
breska listanum.
Hnotskríkja (Dendroica castanea) hefur
einu sinni sést í Evrópu. Það var i Comwall á
Bretlandi í byrjun október 1995 (Brit. Birds
90: 70). Þessi tegund fékk einungis stuðulinn
0,79 hjá Robbins (1980) og ætti samkvæmt
því að vera afar ólíklegur flækingur til
Evrópu.
Kollskrílg'a (Seiurus aurocapillus) hefur
ljómm sinnum fundist í Evrópu, tvisvar í
Bretlandi og tvisvar á Irlandi, í október 1973,
desember 1977, október 1985 og september
1990. Þessi tegund fékk stuðulinn 2,02 hjá
Robbins (1980), en þrátt fyrir það hafa sést
fjórir fuglar. Því ætti kollskríkja að vera
fremur líklegur flækingur hingað til lands.
Skúraskríkja (Seiurus novaboracencis)
hefur sést átta sinnum í Evrópu: fimm fuglar
í Bretlandi, einn á írlandi, einn í Frakklandi
og einn á Ermarsundseyjum. Einn fugl sást í
apríl, einn í ágúst, tveir í september en hinir í
október. Þessi tegund fékk stuðulinn 3,22 hjá
Robbins (1980) og ætti því að vera ofarlega á
lista yfir líklegar skrikjur hér á landi.
Ólíklegri tegundir en skúraskríkja hafa
fúndist hér, svo sem klifurskríkja og
daggarskríkja.
Grímuskrikja (Geothlypis trichas) hefur
sést fjórum sinnum í Evrópu, allar í
Bretlandi, í nóvember 1954, júní 1984,
október 1984 og janúar-apríl 1989. Þessi
tegund fékk stuðulinn 3,04 hjá Robbins
(1980) og er þannig nærri því jafnlíklegt að
hún sjáist hér og skúraskríkjan. Grímu-
skríkja ætti heldur ekki að vera miklu
ólíklegri hér en ormskríkja (sem hefúr
fundist hér einu sinni), enda fengu þær sama
stuðul hjá Robbins (1980) og hafa báðar sést
fjórum sinnum í Evrópu utan íslands.
Hettuskríkja (Wilsonia citrina) hefúr sést
tvisvar í Evrópu, á Scilly-eyjum við Bretland
í september 1970 og á St. Kildu vestan
Suðureyja í september 1992 (Dymond o.fl.
1989, Rogers o.fl. 1993). Þessi tegund fékk
stuðulinn 0,15 hjá Robbins (1980) og ætti
samkvæmt því að vera afar ólíklegur
flækingur til Evrópu.
Mýraskríkja (Wilsonia pusilla) hefúr
einu sinni sést í Evrópu, í Comwall á
Bretlandi í október 1985 (Smaldon 1990).
Þessi tegund fékk stuðulinn 0,83 hjá Robbins
(1980) og er því næstum jafnólíklegur
flækingur og hettuskríkja.
SKRÍKJURÁ GRÆNLANDI
Engar skríkjur verpa á Grænlandi en þar hafa
þó fúndist 24 tegundir þeirra, samtals 67
fuglar til og með 1992, þar af 20 fúglar á
síðustu öld, sá fyrsti 1823 (Boertmann 1994).
Skríkjur sjást sjaldnar nú en áður á Græn-
landi á sama tíma og þeim hefur stórfjölgað í
Evrópu. Á ámnum 1950-59 sáust 14 fúglar,
fimm 1960-69, þrír 1970-79 og fjórir 1980-
89. Algengastar em krúnuskríkja (6 fuglar)
og rákaskríkja (8 fúglar) eins og í Evrópu,
enda verpa þær á Labradorskaga, um 1000
km frá SV-Grænlandi, og margar hinna teg-
undanna em þær sömu og hafa sést í Evrópu.
Athygli vekur að grænskríkja hefúr sést
þrisvar á Grænlandi en er næsta sjaldgæf í
Evrópu.
Ætla má að skríkjutegundir sem sést hafa á
Grænlandi en ekki í Evrópu eigi eftir að
flækjast austur yfir Atlantshaf einhvem tíma
í framtíðinni. Hér er um sex tegundir að
ræða en þær em dulskríkja (Vennivora
celata), roðaskríkja (Vennivora rufícapilla),
furuskríkja (Dendroica pinus), vætuskríkja
(Seiurus motacilla), svarðskríkja (Oporomis
philadelphia) og runnaskríkja (Icteria vir-
ens). Svarðskríkja og mnnaskríkja hafa sést
þrisvar, roðaskríkja tvisvar, en hinar allar
aðeins einu sinni. Báðar roðaskríkjumar og
tvær svarðskríkjanna sáust á síðustu öld en
allar runnaskríkjumar haustið 1952. Því geta
þessar tegundir tæplega talist tíðir gestir á
Grænlandi.
Af ofangreindum tegundum komust þrjár á
blað hjá Robbins (1980) þegar hann var að
meta líkur á flækingum til Evrópu. Þær em
176