Náttúrufræðingurinn - 1958, Qupperneq 13

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
67
5. mynti. Móberg í Rostungshöfða. — Ljósm.: Steindór Steindórsson.
Árið 1732 urðu sjófarendur við eyna varir við mikið sprengi-
gos sunnan í Bjarnarfjalli. Féll askan svo þykkt, að hún tók manni
í kálfa. Talið er nú, að gos þetta hafi komið úr gíg í grennd við
svonefndan Eskgíg. Enn er foksandurinn í Rekavík mjög bland-
aður gosösku, og sýnilegt er, að sandsteinninn í Eggey er að veru-
legu leyti eldfjallaaska af sama tagi.
Árið 1818 skýrir Scoresby frá sprengigosi á sömu slóðum. Aðrar
frásagnir eru ekki um eldgos á eynni.
Miðbik eyjarinnar, eða Miðey, sem ég kalla svo, virðist vera
einna fornlegust að myndun. Landslagslínur eru þar mýkri en
annars staðar, ávalir móbergshnjúkar, allmjög veðraðir og engin
hraun né gígar, nema ef Kirkjufellið er eldfjallsrúst. Wordie (bls.
742) telur, að Súla sé bergstandur innan úr ævagömlu eldfjalli,
sem verið hafi miklu meira að fyrirferð en Bjarnarfjall, en einnig