Náttúrufræðingurinn - 1958, Blaðsíða 24

78
NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
þar sem mosaþúfurnar hafa sigið fram, og er þar greinilega um
beint jarðskrið að ræða. Á slíkum stöðum eiga háplöntur mjög erfitt
nteð að festa rætur, eða öllu heldur, þótt þær skjóti rótum, þá slitna
ræturnar von hráðar upp aftur. Þá má og geta þess, að hitabrigði eru
tíð, og þar sent hæðir og hlíðar eru oft tiltölulega snjólítil á vetr-
7. mynd. Fjöruarfaþúfa í Tömmerbukta. — Honckenya peploides mat.
I.jósm.: Steindór Steindórsson.
um, má telja fullvíst, að bein frostþensla gróðursvarðarins valdi
rótarslitum. Er allt slíkt alkunnugt í heimskautalöndum, og sjást
hins sama minjar hér í hálendi íslands. Naumast er hægt að tala um
jarðvegsmyndun. Meira að segja í grasgeirunum við fuglabjörgin,
þar sem allar líkur benda til, að nokkur næringarefni berist gróðr-
inum af fugladriti, virðast plönturnar vaxa upp úr berum sandin-
um. Sennilega skolast gróðrarmoldin burtu jafnóðum, ásamt gróð-
urleifunum, því að varla sást vottur af sinu í þeim tveimur gras-
geirasvæðum, er ég skoðaði, í Kvalrosgat og við Söyla. Um vaxtar-
lag plantna má geta þess, að nær allar háplöntur vaxa í þúfum.