Náttúrufræðingurinn - 1967, Qupperneq 57

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
149
3.-4. mynd. Hvit blóðkorn fara gegnum vegg hárceðar. Efst til hægri á báðnm
myndum er háræð (dökka svæðið). Á myndinni til vinstri eru tvö hvít blóð-
korn að smjúga út um vegg háræðarinnar, en hægri myndin er tekin aðeins
síðar; á henni eru blóðkornin tvö orðin laus frá æðinni og komin nokkurn
spöl inn í velina umhverfis hana. (3. og 4. myml eru teknar með svo nefndri
,,fasakontrast“-smásjá.)
þau ekki aðeins í Ijós, heldur litast hver gerð þeirra á sinn hátt.
Má með þessu sjá, hvort fjöldi og innbyrðis hlutfall hvítra blóð-
korna er með eðlilegu móti.
B lóðflögur
Blóðflögurnar myndast í rauðum beinmerg eins og öll rauð og
suin hvít blóðkorn, og trúlega af sams konar frumblóðkornum. Við
skiptingu frumblóðkornanna verða m. a. til frumur, sem vaxa mjög
mikið. Síðan flagna örsmáar frymisffögur úr þessum stóru frumum
og verða að blóðffögum. Þær eru 250 til 500 þúsund í hverjum
míkrólítra blóðs. Er blóð kemur út úr æð, rofna blóðflögurnar og
stuðla að storknun blóðsins, en um hana verður ljallað síðar.
B lóðvökvi
í blóðvökva eru margvísleg efni: vatn, ýmis sölt, eggjahvítuefni,
næringarefni, úrgangsefni og hormón. Vatn og sölt eru í nákvæmu
jafnvægi innbyrðis, og er lieilsu manna eða lífi liætta búin, ef veru-
lega bregður þar út af. Ekki aðeins heildarseltan verður að vera
rétt, heldur einnig innbyrðis hlutföll ýmissa jóna. Mest er af jón-
um venjulegs matarsalts (Na+ og Ckh), en aðrar jónir eru einnig
nauðsynlegar. Ef maður svitnar óhóflega og drekkur vatn eða aðra
ósalta vökva við þorstanum, minnkar selta blóðs og annarra líkarns-