Samvinnan - 01.12.1949, Blaðsíða 23

Mikilhæf samvinnukona
Rabbað við frú Cecily Cook
Kaupmannahöfn, í október.
AÐ var mér mikið gleðiefni, að
liitta frú Cecily Cook aftur. Eg
hafði verið svo lánsöm að kynnast
henni í London 1947, þegar eg var
að kynna mér mál kvennagildanna á
Englandi. Síðan höfðum við staðið í
bréfasambandi, og nú var hún komin
til Kaupmannahafnar, og þar áttu leið-
ir okkar að liggja saman á ný.
Frú Gook er í fremstu röð sam-
vinnukvenna og manna á Englandi.
Hún hefur gegnt mörgum trúnaðar-
störfum innan samtakanna og hefur
nú um margra ára skeið verið aðalrit-
ari enska kvennagildasambandsins og
varaforseti alþjóðasambandsins síðan
Emmy Freundlich lézt fyrir tæpum
tveim árum. Á síðastliðnu ári var frú
Cook sæmd enska heiðursmerkinu
„Order Of The British Empire“ (O.
B. E.) fyrir störf í þágu menningar-
nrála.
Tedrykkja og stundarrabb.
Eg hitti frú Cook á hótelinu, þar
senr hún bjó þann stutta tíma, sem
hún dvaldist hér, og við drukkum te
saman rétt eins og við höfðum gert á
skrifstofunni hennar í London. Það
varð því miður aðeins stutt stund, sem
við gátum spjallað saman, því að frú
Cook var á förum til Þýzkalands til
þess að heimsækja samvinnukonur
þar, sem nú eru í óða önn að koma
sér á laggirnar aftur eftir stríðið og
nazista-tímann.
Frú Cook sagði góðar fréttir af
samvinnukonum í Englandi. Áhugi
væri mikill innan gildanna, og vel
væri unnið að ýmsum málum heimil-
anna. Hún sagði konur nú áhugasam-
ari en oft áður að vinna samtökunum
og breiða hugsjónir samvinnunnar út
til sem allra flestra. Að vísu ykist gild-
unum lítið fylgi ungra stúlkna, það
væri ekki fyrr en þær væru giftar, og
stundum nokkuð rosknar, að þær
skildu mikilvægi samtakanna og
kæmu þá í félögin. Reynslan væri yfir-
leitt sú, að fyrst eftir að fólk hefði
eignazt eigin heimili, lykjust upp
augu þess fyrir ágæti samvinnuhreyf-
ingarinnar. Frú Cook kvaðst hlakka
nrjög til að koma til Þýzkalands og sjá
með eigin augum, hvernig starf sam-
vinnukvenna gengi þar. Einnig kvaðst
lrún vera mjög glöð yfir því, að fá nú
loks tækifæri til þess að heimsækja
sænskar samvinnukonur og kynnast
starfi þeirra, sem af öllum, sem því
hefðu kynnzt, væri rómað mjög.
37 mínútur á brautarstöðinni.
Tín dögum síðar hittumst við aftur,
og í þetta sinn á aðalbrautarstöðinni í
Kaupmannahöfn. Frú Cook var að
koma frá Þýzkalandi, og ferðinni var
lreitið til Stokkhólms eftir 37 mínút-
ur, svo að ekki varð heldur mikill
tími til skrafs að þessu sinni.
Eg fann fljótt, að hún var mjög
þreytt, og varð raunar ekki hissa, þeg-
ar hún sagði mér, að hún hefði ferð-
azt tvo undanfarna sólarhringa í lest-
um. Hún var samt glöð og hress og
gott að hitta hana sem fyrr. Á með-
an við sátum yfir mjólkur-glösum í
veitingasal járnbrautarstöðvarinnar,
áræddi eg þó að spyrja nokkurra
spurninga.
„Eg er ánægð með ferðina," sagði
hún, „en eg hef orðið að ferðast svo
nrikið og tala svo mikið þessa síðustu
tíu daga, að eg er eiginlega dauð-
þreytt, og það veit eg að þú munir
skilja.“ Jú, sannarlega skildi eg það,
því að kona eins og Cecily Cook, jafn
logandi af áhuga og stöðugt útaus-
andi af krafti sínum og áhuga til ann-
arra, hlaut að vera orðin alveg upp-
gefin eftir stöðug fundahöld, ræður og
ferðalög víðsvegar um í Þýzkalandi.
Hún sagði mér síðan, að starf
kvennanna í Þýzkalandi gengi vonum
framar. Það væri undir stjórn og
handleiðslu Emmy Riedle, en hún
hefði verið flóttakona í Englandi öll
stríðsárin og á þeim tíma kynnzt ræki-
lega starfi enskra samvinnukvenna.
Nú væri hún búin að stofna mörg
félög, og konurnar væru yfirleitt mjög
áhugasamar. Þær kæmu stöðugt upp
ýmis konar námskeiðum um bæði
heimilis- og þjóðfélagsmál, og jafn-
framt væri haldið uppi kennslu í sam-
vinnufræðum og fræðslu unr málefni
samvinnumanna í hinum ýmsu lönd-
um. Yfirleitt bæri mjög á því, hve
reynt væri að fræða meðlimina, og
sums staðar væru samvinnukonur að
reyna að koma upp skólum. Yfirleitt,
sagði frú Cook, mætti segja, að sam-
vinnuhreyfingin væri í örum upp-
gangi, og það, sem hefði glatt sig sér-
staklega, hefði verið að sjá og finna
áhuga kvenna og sjá, hve víða þær
hefðu verið raunverulegir þátttak-
endur og starfsmenn í kaupfélögun-
um. Til dæmis í Dusseldorf hefðu
konur verið yfirgnæfandi í trúnaðar-
störfum kaupfélaganna. „Það er ein-
nritt þetta, sem við höfum lagt mikla
áherzlu á í Englandi, að reyna að
koma hæfum konum inn í stjórnir
kaupfélaganna og aðrar stöður innan
samtakanna, og okkur hefur ekki tek-
izt illa, þótt langt sé í land og mikið
starf að vinna fyrir konur í framtíð-
inni. Árangurinn sést m. a. í því, að
við eigum nú nokkrar konur á þingi,
sem byrjuðu sem gildiskonur. Þær
lærðu og þroskuðust í starfi kvenna-
gildanna, en þau eru, eða a. m. k ættu
að vera, góður skóli fyrir konur í
þjóðfélagsmálum." (Á Englandi er,
sem kunnugt er, pólitískur flokkur,
The Co-operative Party, þ. e. sam-
vinnuflokkurinn, sem samvinnumenn
styðja.)
Við gleymdum okkur í samræðun-
um, og frú Cook hafði næstum misst
af lestinni, en til allrar hamingju náð-
um lestinni, þótt á síðustu mín. væri.
Á heimleið frá Stokkhólmi.
Enn liðu tíu dagar, og við hittumst
á ný, og að þessu sinni einnig á braut-
arstöðinni. Frú Gook var nú að koma
frá Stokkhólmi, en þar hafði hún
setið nefndarfund Alþjóðasambands
Kvennagilda, sem kallaður hafði verið
saman í Stokkhólmi. „Eg get ekkert
sagt þér af fundinum að þessu sinni
annað en það, að það gekk erfiðlega
að ná samkomulagi við samvinnukon-
urnar frá Austur-Evrópu, sem þarna
voru mættar. Yfirleitt var stöðugur
ágreiningur á milli þeirra og okkar
hinna, og stemningin minnti nokkuð
á alþjóðasambandsþingið (L C. A.) í
Prag í fyrra.“
Við létum þess vegna af umræðum
um samvinnumál, og ég spurði, hvort
(Framhald á bls. 58)
23