Samvinnan - 01.12.1949, Qupperneq 39

FORELDRAR OG BÖRN
Hlutverk pabba
HVERSU langt er um liðið síðan
þú, kæri faðir, stiklaðir á tán-
um framan við svefnherbergisdyrn-
ar eða sjúkraherbergið og beiðst
þess, með öndina í hálsinum, að
konan þín fæddi þér son, sem
mnndi bera af öllum öðrum mönn-
um á þessari öld, er tímar liðu?
Á fæðingardeildum nýtízku-sjúkra-
húsa er jafnan sérstök stofa, sem
kölluð er pabbaherbergið. Þar eiga
hinir verðandi feður að bíða úrslit-
anna. Þetta pabbaherbergi þykir
lærdómsríkur staður. Það má læra
margt um karlmennina þar, hugs-
anir þeirra og tilfinningar. Menn
hegða sér ákaflega misjafnlega
þarna. Sumir eru argir og leiðir,
aðrir bljúgir og hræddir. Sumum
finnst það hörmulegast, að þeir geta
ekkert gert til hjálpar, verða eng-
um að gagni með stikli sínu fram
og aftur um pabbaherbergið.
Reyndari mennirnir — þ. e. þeir,
sem nú koma þarna í annað, þriðja
eða fjórða sinn —, skera sig úr. Þeir
eru ósköp rólegir og tilleiðanlegir
til þess að taka hina óreyndari
menn á kné sér og kenna þeim,
hvernig á að taka stórtíðindum.
UNGUR faðir verður stöðugri í
rásinni, þegar barnið er fætt,
og eftir því sem árin líða, þroskast
hann í áttina til að verða foreldri,
það er að segja, ef hann hefur
menningu og hæfileika til þess. Og
eftir því sem börnunum fjölgar,
þroskast hann meira, því að það er
miklu meiri vandi að vera margra
barna faðir, en faðir eins barns.
Feður, eins og mæður, eru í
eilífri leit að föstum og ákveðnum
reglum, til þess að fara eftir í upp-
eldi barna sinna. Reglur eru vara-
samar, en eigi að síður er auðvelt
að benda á nokkrar almennar regl-
ur, sem nota má með frjálslyndi og
góðri dómgreind.
1) Verið sammála móðurinni,
þegar hún segir börnunum, hvað
þau megi gera og hvað ekki. Látið
þau aldrei heyra, að það sé vitleysa
úr mömmu að banna þetta eða hitt.
Slíkt er mjög heimskulegt. Jafnvel
börnin verða þá fyrir vonbrigðum
með ykkur. Ef þið eruð ósamþykk-
ir ákvörðunum mömmu, verðið þið
að ræða málið í einrúmi. Og ekki
má krefjast þess, að blaðinu sé snú-
ið við á samri stund. Breytingin á
að vera hægfara. Mamma kærir sig
heldur ekki um að börnin fínni að
hún lætur allt í einu undan. Ekki
munduð þið sjálfir hrifnir af slíkri
meðferð á ykkur. Og hver veit
nema hún hafi rétt fyrir sér, þrátt
fyrir allt? Það sýnir ekki skapfestu
eða heilbrigða stjórnsemi, að kúga
alla fjölskylduna sífellt undir vilja
sinn.
(Framhald á bls. 58)
39