Samvinnan - 01.12.1949, Qupperneq 48

Frú Trilla
á tebakkanum
Eftir ROSE FYLEMAN
EKKL veit eg, livort nokkur ykkar
man eftir frú Trillu og skrítnu
vinnustúlkunni liennar, henni Millu.
En livað um það. Eg verð að minna
ykkur á þá staðreynd, að hún frú
Trilla blessunin var mjög snotur,
gömul kona. Hún var alltaf í svört-
um silkikjól og liafði oftast kjusu á
höfðinu og rauða rós í. Hún gekk á
götunni með opna regnltlíf. Nú liljót-
ið þið að muna eftir henni frú Trillu.
Dag nokkurn var frú Trilla að lesa
í blaðinu sínu, og þá sá hún klausu
þá, er lrér fer á eftir:
„Hví skyldu menn fara til annarra
landa til þess að stunda vetraríþróttir?
Hví ekki að renna sér á tebakka niður
stigann heima?“
„Dásamleg hugmynd," sagði frú
Trilla. „Þetta þarf eg að reyna sem
fyrst.“
Hún sagði Millu að koma strax með
tebakkann. Þetta var bakki úr málmi,
og hann var með gylltri rönd.
„Hví að fara til útlanda til þess að
iðka vetraríþróttir, Milla?“ sagði frú
Trilla.
„Eg veit það ekki, frú mín,“ sagði
Milla.
„Nei, auðvitað ekki,“ sagði frúin.
„Réttu mér tebakkann.“
Þetta var mjög skemmtilegur dagur
fyrir frú Trillu. Stiginn lá ofan af
lofti og beint niður í forstofu. Eg veit
ekki, hve oft hún fór upp til þess að
geta rennt sér niður á bakkanum. En
þetta tók ei styttri tíma, því að það
kom æsingur í kellu. Milla var í eld-
húsinu; hún var gjörsamlega ófáanleg
til þess að renna sér ein ferð, en hún
heyrði glöggt skellinn, þegar frú
48
Trilla kom niður og rann svo eftir
forstofugólfinu og alveg fram að úti-
dyrum.
Milla var svo önnum kafin við að
hlusta á skellina, að hún heyrði ekki
í útidyrabjöllunni. Frú Trilla heyrði
heldur ekki hringinguna, hún var svo
æst.
Tvær hringingar. Ekkert svar. Mað-
urinn úti varð óþolinmóður. Hann
tók í handfangið, dyrnar opnuðust og
hann gekk inn í forstofuna. A sama
augnabliki kom frú Trilla á fleygiferð
niður stigann á bakkanum.
„Frá, frá,“ æpti hún, — en það var
of seint.
Hún renndi sér á bakkanum eins og
leið lá niður stigann og beint á gest-
inn og skellti honum um koll.
Maðurinn staulaðist brátt á fætur
og frúin sömuleiðis. Hvorugt þeirra
mælti orð frá munni. Ókunni maður-
inn var of reiður og undrandi til þess
að tala, en frú Trilla var ekki enn
með sjálfri sér.
Loks mælti ókunni maðurinn:
„Eruð þér frú Trilla?"
„Já,“ sagði frúin.
„Eg er svo aldeilis grallaralaus,"
sagði sá ókunni. Hann snerist á hæli
og gekk út. Hann kom aldrei aftur.
Milla er vön að segja, að þetta hafi
áreiðanlega verið frændi frúarinnar.
þessi, sem einu sinni hafi larið til
Ameríku, og nú hafi hann verið kom-
inn til þess að gefa henni helming
auðæfa sinna. Hann hal'i verið með
litla, svarta tösku, eins og allir ríkir
frændur liafi alltaf.
Stundum hugsar frú Trilla sem svo,
að ef til vill liafi þetta verið ríki frænd-
inn hennar. en hann hefur aldrei
komið aftur.

5SSS5S55S5555SÍ55S5555SS5S5SSSSS5S555SS55^
Ljósmyndir
Forsíðumyndin á þessu
hefti er eftir Edvard Sigur-
geirsson. Ljósmyndir frá
veðurstofunni eftir Guðna
Þórðarson, frá Finnlandi
eftir Baldvin Þ. Kristjáns-
son o. fl. Aðrar myndir lán-
aðar af ýmsum aðilum.
$»SSSS555SS5S55SSS555555SS5SSS55555S5555ÍÍ